Poszłyśmy do szpitala....

to wspomnienie z czasów studiów. Poszłysmy z dziewczynami do szpitala jako wolontariuszki, odwiedzić starsze ciężko chore osoby.. To był jakiś czerwiec, szalone słońce, kwiaty, drzewa zielone, ptaki, jednym słowem- raj... w szpitalu siedziałysmy pół godziny przy sparaliżowanej kobiecie, która nawet odezwac sie do nas nie mogła tylko patrzyła na nas.. Coś tam próbowałysmy do niej gadać, któraś niezdarnie pogłaskała ja po ręce, w sumie: nasza bezradność i zakłopotanie sięgnęly daleko, daleko... a może jeszcze dalej. Wyszlyśmy, szłyśmy sobie w milczeniu, nie mówiąc do siebie nic, a wieczorem... Wieczorem poszłyśmy na imprezę i szalałyśmy jakby świat miał się zaraz skończyć... Po raz pierwszy wtedy czułam wdzięczność że nie jestem kimś, kto ma w tej chwili gorzej ode mnie.... Teraz mi wstyd. ale ..człowiek chyba taki właśnie jest.... :(

Tak wlasnie masz racje,ludzie naprawde maja zle w zyciu i powazne problemy .A na niektorych topikach to az smieszne co niektorzy wypisuja o swoich problemach.A przeciez naprawde sa ludzie na tym swiecie co maja prawdziwe dramaty.

poprostu trzeba zyc chwilą :) i chwytac kazdy dzien cisnac go jak cytryne bo nie wiadomo co bedzi jutro

Zycie jest takie piękne, i takie kruche.... Tak kruche... I tak .. niepewne.....:) i dlatego piekne.... :)

ZYCIE TO NAJLEPSZA RZECZ KTORA SIE KAZDEMU PRZYTRAFILA... TYLKO TRZEBA TEZ UMIEC Z NIEGO KOZYSTAC..

trza iść do przodu ,brać garsciami z życia i nie myśleć co będzie jutro,a żyć chwilą bo najpiękniejsze są chwile w życiu