dojrzewa we mnie decyzja o małżeństwie, ale....

Zaręczyny mieliśmy już rok temu, zaraz potem zamieszkaliśmy razem, o ślubie nie wspominamy głównie z mojego powodu (wynika z tego że on by chciał, ja wolę poczekać). Ostatnio coraz silniej czuję że chcę być żoną. Pomijając rzecz jasna miłość i to że nie wyobrażam sobie juz innego, chodzi też o małe rzeczy.... np. jego kolega, który wprawdzie widział mnie 2 razy, nie zapamiętał mojego imienia. Byłam w łazience a on wszedl i powiedział "a gdzie jest ta dziewczyna?". TA DZIEWCZYNA?! Jak jakaś przechodnia miłostka... A ja chcę być żoną, mieć to samo nazwisko, jest we mnie duża potrzeba "normalności", chcę mieć wspólne cele, wspólny dom, dzieci itd... Oczywiście jest druga strona medalu. Mam wahania i czasami nie wiem co zrobić. Boję się wielu spraw... że za jakiś czas będę chciała jeszcze "poszaleć", a to będzie koniec mojego wolnego życia (do tej pory nie mialam takich chęci ale kto wie). Boję się tego że on przestanie się o mnie starac, mając mnie za żonę... że przestaniemy się kochać. Boję się że może nadejdzie dzień gdy bardzo będziemy chcieli się rozstać, a będziemy zmuszeni jeszcze być ze sobą. Nie wiem... tysiące abstrakcyjnych mysli, bo przeciez kochamy sie i swiata poza sobą nie widzimy. Mam już 28 lat i tym bardziej mnie zastnaawia - czemu nie jestem w 100% pewna?! Zawsze myslalam że gdy spotkam Tego, nie będę mieć wątpliwości. A on jest Tym i wątpliwości są. Czemu? Mężatki - też tak miałyście?! Czy moje zastanawianie sie i obawy mam potraktować jako zły omen?

jesli masz watpliwosci... - taka moja mala rada... ;)

wypowie sie ktoś jeszcze?

tak naprawdę jeste ś jeszcze bardzo dziecinna

Miałam wątpliwości, ale malutkie, raczej wiążące sie ze wspólnym mieszkaniem (a wy ten problem mamcie już za sobą). W małżeństwie mi się podoba :) Jest nawet lepiej niż wcześniej. Polecam:)