czy są tu osoby które zostały adoptowane?

chodzi mi o dorosłe osoby chcialabym porozmawiac

prosze o kontakt

Jestem ale nie za bardzo mi się chce o tym rozmawiać.

ej Myrevin prosze pogadaj ze mną ja jestem adoptowana mam 32 lata i czasem chcialabym wiedziec kim sa moi bilogiczni rodzice wiem ja tez nie lubie takich tematów i dlatego pomyslałam ze tu anonimowo bedzie łatwiej

wiesz tylko zastanawiam sie co im powiem

Mam 41 lat. Naczytałem sie tyle o osobach, które się na to odważyły... Bez względu na to jaka okazała się rodzina, czy rodzice nie słyszałem opinii by ktoś był z tego zadowolony. Więc chyba się powstrzymam. Po za tym anonimowość bywa złudna.

Mozenie jestem adoptowana ale miszkam w rodzinie zastepczej

{ wiesz tylko zastanawiam sie co im powiem } Myślę że nic nie miałbym im do powiedzenia.

Myrevin ale chciałbys ich poznac? bo ja to własciwe tylko chciałbym ich zobaczyc nawet zdaleka jak wygladają kim sa i tyle bo w tej rodiznie jest mi bardzo dobrze moi rodzice adopcyjni są super pomimo ze juz sa starsi zawsze moge na nich liczyc pomagają mi we wszystkim i są dla mnie przyjaciółmi

Martinela a ty znasz sowich biologicznych rodizców?

myrevin a zastanawiłes sie czy masz moze jakies rodzeństwo no i nad powodem dlaczego cie oddali do dd bo ja sie czesto zastanwiam chciałbym własnie znac powody

Kiedyś tak. Dziś chciałbym po prostu aby powody mnie interesowały.

A Myrevin jaki masz kontak z rodizcami adopcyjnymi? dobry ? bo świetny i nie chciałbym ich smucic że szukam tamtych bo ja tylko ich wyacznie uwazam za rodziców tamtych tylko chciałbymz daleka zobaczyc

{ A Myrevin jaki masz kontak z rodizcami adopcyjnymi ? } Matka zmarła jak miałem 12 lat ojciec jak miałem 19 lat. Tak sie ułożyło. Piszę o tych co mnie adoptowali. O biologicznych, nic nie wiem.

a w jaki sposob sie dowiedzieliscie ze jestescie adoptowani? przepraszam jesli to pytanie kogos urazi

--> niebieski zeszyt :D \"Takiego skurwysyna to jeszcze nie widziałem\" A potem cos tak jeszcze.. W taki. :)

nie rozumiem... kto tak powiedzial? i komu? :P

utrzymujesz kontakt ze swoją adopcyjną rodziną i traktujesz ją jak swoja własną ? mam na myśli krewnych, ciotki, wujków, rodzeństwo cioteczne ( adopcyjne ) itp. czy oni Cię traktują jak swojego ?

Witam, mam 33 lata, też byłam adoptowana. Wiedziałam o tym od zawsze. Wiem, że mam starsze rodzeństwo, ale szczerze nigdy mnie nie interesowało by je poznać. Teraz jestem "jedynaczką". Może kiedyś gdy byłam młodsza myślałam o tym by dowiedzieć się kim są moi rodzice, dziś wiem, że to bez sensu. Bo niby o czym rozmawiać z kimś kto z jakiś względó mnie nie chciał czy nie mógł opiekować się mną. Z opowieści wiem, że bywało że jako dwuletnie dziecko szukałam jedzenia na śmietniku.....o czym mogłabym rozmawiać z moimi biologicznymi rodzicami ? Mam zadać pytanie: "czemu" Co to by zmieniło ?! Byłabym jedynie jak chodzący wyrzut ich sumienia. Po co mam szukać ludzi z marginesu, moich rodziców ? Po to by teraz im pomagać, by czekać aż wyciągną dłonie po pomoc i pieniądze ? Dla mnie rodzicami zawsze będą Ci ludzie, którzy mnie adoptowali, wychowali, wykształcili. To oni podjeli ryzyko by przyjąc i pokochać obce dziecko z patologicznej rodziny.

ja mieszkam w takiej małej miejscowosci co kazdy o kazdym wszystko wie dowiedziałam sie od dzieci na ulicy ze jestem z domu dziecka pobiegłam do mamy i pytam czy to prawda i mama (teraz wiem jak to było trudne dla niej) pomału wytlumaczyła mi ze mam rodizców czyli ich ze oni mnie wybrali ze ejstem najlesza namądrzjesza i w ogóle naj naj ( zresztą do tej pory w tym przekonaniu mnie utwierdzja) choc ja zdaje sobie sprawe z moich wad ale nigdy własicwe nie ciepriałam przez to przyjłeam do wiadomosci i tyle potem chciałm wiedziec tylko jak sie wczesniej nazywałm ale mi to przesżło mam bardzo odbry kontak zrodizcami (adopcyjnymi) oczywisice i z ich rodziną

czasami tylko mam jakis kompleks adopcji a szczególnie wkurzają mnie tacy starsi ludzie co niby z litosci czy jak mówią mi a ty to wiesz no nie jestes z domu dizecka i td kurde taktu to to za grosz nie ma staram sie nie przejmowac ale tak juz jest

co im powiesz tak ja tez wychodze z takiego załozenia tylko ty co nieco wiesz o swojej przeszłosci a ja nic

a z jakich regionów jestescie? moze jestesmy rodzeństwem choc mnie na temat rodzeństwa nic nie wiadamo

U mnie było inaczej, powiedzieli mi rodzice i w sumie zawsze czułam sie przez to inna, gorsza. Nie wiem co jest lepsze mówić dziecku czy nie mówić. Najgorsze jest to że kiedyś i tak ktoś powie prawdę i wtedy dziecko jest w szoku. Osobiście wolałabym nie wiedzieć. Wtedy nie żyłabym w przekonaniu że jestem gorsza od innych i nie miałabym tylu kompleksów. Nadal czuję się zwichrowana emocjonalnie i bardziej wrażliwa. Chyba najlepiej adoptować niemowlaka, wtedy nie wzbudza to takiej sensacji wśród sąsiadów, znajomych. Sama myślę o adopcji, ale wtedy musiałabym symulować ciążę by uniknąć tego co sama przeszłam w dzieciństwie. Ludzie uwielbiają żyć życiem innych i tego nie znoszę. To ciężkie piętno żyć gdy kazdy za Twoim plecami szepcze: "ona jest adoptowana, nie wiadomo co z niej wyrośnie". Co do rodzeństwa, czasem zastanawiam się kim są, co robią, jak im się wiedzie. Ciekawa jestem ich twarzy. To chyba jakiś taki atawizm, chciałabym w ich twarzach szukać jakiegoś podobieństwa. Ale o czym mozna rozmawiać z dorosłymi ludźmi, którzy są ode mnie starsi o 10 lub więcej lat, których nigdy nie widziałam ? Mam swoje życie, rodzinę, rodziców, co więcej mi potrzeba ?

co im poiwesz no wąłsnie ja tez mam męza dziecko rodizne swoja wszystko odbrze tylko wolalabym mieszkac w duzym miescie gdzie mnie nikt nie zna i nie zna mojje przeszłosci anie w tej dziurze i mam te same komlepsky co ty sorki za literówki

kurcze, zawsze sie zastanawialam jak to jest wlasnie miedzy dziecmi adoptowanymi a ich rodzinami i biologiczna i adopcyjna. Do tej pory w zasadzie moja wiedza sie konczyla na filmach amerykanskich na ten temat ktorych bylo nie malo za pewne...

ponoć urodzona w Gnieźnie (tak, kolejny kompleks, całe życie musiałam wymyślać bajeczki tym, którzy nie znali prawdy, że akurat mamę wzieło na rodzenie podczas podróży....) W sumie moi rodzice byli bardzo dobrze przygotowani na adopcję i chyba psychologowie dużo im radzili. W dzieciństwie co roku na Dzień Dziecka i Gwiazdkę chodzili ze mną do mojego byłego domu dziecka. To chyba miało mnie oswajać z tym, że pochodzę stamtąd, żeby nie wydawało mi się to jakieś takie obce czy dziwne. Chcieli się też pewnie pochwalić moim byłym opiekunkom, że zdrowo rosnę i jestem szczęśliwa. Ostatni raz byłam tam gdy szłam do liceum. Gdy byłam dzieckiem w domu dziecka były razem dzieci zdrowe i chore. Potem rozdzielono je na osobne instytucje. Pamiętam okratowane klatki schodowe i dzieci bez nóg siedzące w takich wiklinowych koszach. Kiwały się w rytm muzyki gdy inne dzieci bawiły się i tańczyły. Dziwne te urywki wspomnień bo miałam wtedy przecież około trzech lat. W sumie dziwne bo większość wspomnień została wymazana, pamiętam jedynie to co miało miejsce już gdy znalazłam się w domu "moich rodziców". Zabawki, piskownicę, wózek, lalki, buty od dziadka itp. Czasami zastanawiam się co innego znalazłabym grzebiąc w pamieci podczas hipnozy. Może znalzałoby się kilka odpowiedzi na moje kompleksy i zahamowania.

{ czy oni Cię traktują jak swojego ? } Nie. Z wyjątkiem młodszej siostry, z którą sie wychowałem.

Chyba kompleksy z wiekiem stają się mniejsze. Jesteś dorosła i wiesz co udało Ci się w życiu osiągnąć. To pomaga, gdy myślisz w ten sposób. Jestem inna, może nie tak odważna jak inni, może nie tak zdolna, nie tak pewna siebie, ale pracą i uporem udało mi się spełnić swoje marzenia, osiągać wyznaczone cele. Gdy jesteś dorosła stajesz się niezależna i sama kształtujesz swoje życie. Przestajesz być tym bezbronnym dzieckiem, o którego losie decydują "Ci inni". Ci, którzy zostawiają Cię samą i Ci, którzy Cię wybierają. Podobno to rodzice adopcyjni wybierają dziecko. G-prawda......Moja Mama śmieje się że mieli dwie kandydatki, byli na placu zabaw, ja i jeszcze jedna dziewczynka o czarnych włosach, ale to ja podeszłam do Mamy i usiadłam jej na kolanach, niby jak miałaby mnie odtrącić ?! Tata, ponoć chciał tę dziewczynkę o ciemnych włosach, ale co on miał do gadania ?! W końcu i tak dwie baby go już przegłosowały ;-) Rodzice odwiedzali mnie tam przez miesiąc, przychodzili chyba raz w tygodniu by mnie ze sobą oswoić. Wtedy Siostra Przełożona zrobiła dla nich wyjątek, procedury maksymalnie skrócono. Dziś adopcja trwa około 9 miesięcy. Wydano mi nowe akty urodzenia, przepisano Książeczkę Zdrowia Dziecka....

Rodzeństwo wiem, że jest jakieś, chyba pięciorga. Niektóre chyba też znalazły się w Domu Dziecka. Rodzina zawsze traktowała mnie dobrze tylko babcia ze strony Taty była zazdrosna i zawsze traktowała mnie z lekkim dystansem, no "bo co zniej wyrośnie ?!" Myrevin, jeśli dobrze pamiętam jesteś Koziorożcem, cholera, tak wiele nas łączy....nawet znak zodiaku