czy uwierzyć jeszcze raz

poznaliśmy sie w Irlandii, byliśmy ze sobą dwa lata, nie czulam sie w tym związku najważniejsza, dla niego liczyli sie koledzy, piwo, imprezki. Nie potrafiłam odejść kochałam go z całego serca a czasami czułam ze on tez mnie bardzo kocha. Po roku znajomości wpadliśmy, bardzo sie ucieszyłam a on tez sie ucieszył - ale chyba do końca nie zdawał sobie sprawy z tego, nie chciał przestać imprezować wiec często siedziałam w domu sama zapłakana - koszmar nie ciąża. W końcu zdecydowałam sie go zostawić i wrócić do Polski. Tak tez sie stało. Minęło 7 miesięcy, od czasu do czasu w ciągu tego czasu dostałam od niego smsa z zapytaniem co u dziecka ale jak tylko wspomniałam o alimentach kontakt sie urywał. I dostałam od niego smsa ze on wszystkiego żałuje, ze zrozumiał ze popełnił błąd, zaczął płacić alimenty, prosił o zdjęcia dziecka....pisaliśmy do siebie tak przez 2 miesiące az w końcu zapytał sie mnie czy może do nas wrócić, czy może z nami zacząć wszystko od poczatku. A ja?........kocham ale bardzo sie boje. Nie wiem co robic A co jeśli ta zmiana jest na chwile? Ze za jakiś czas zycie rodzinne sie mu znudzi i znowu nas zostawi? nie wiem czy mam ryzykować bo chodzi tez o życie dziecka. poradźcie coś..

ludzie się nie zmieniają...nie wierze w to... ja dałam szanse nie raz i ciąglę jest tak jak było a nawet czasem gorzej :( ale próbuj jesli masz odwagę;) Pozodzenia

powinnas dać mu szanse może jednak zrozumiał wszystko przemyślał zawsze warto zaryzykować może akurat bedzie dobrze i będziecie szczesliwa rodziną

Mhm... akurat... raczej mu nie wyszło w Irlandii i szuka sobie teraz ciepłego miejsca... Przykro mi ale ja w takie nawrócenia to nie wierzę... Moze zapytaj go jak sobie to wyobraża? Praktycznie?

w praktyce to chce wrócić do Polski tu znaleźć prace i mieszkanie juz jest. Wraca za miesiac. W Irlandii swietnie mu sie powodzi, ma bardzo dobra prace, kase tylko ze mowi ze on tego nie chce on chce nas i bardzo za nami teskni.

pisal ze zostawil nas bo wystraszyl sie odpowiedzialnosci i ze to byl najwiekszy blad jego zycia, musial dopiero dojrzec , dorosnac.

jesli potrafisz zniesc rozstanie po raz drugi (a ryzyko jest spore), to daj mu szanse. jesli jestes silna psychicznie, to czemu nie. w przeciwnym wypadku odradzam, jesli teraz masz poukldane, bezpieczne zycie bez niego.

moze i bym dała rade zniesc kolejne rozstanie ale to nawet nie o mnie chodzi tylko o dziecko, bo to dziecko bedzie cierpiec najbardziej jak straci ojac. Teraz jest mala nic nie wie, nie rozumie ale nie chce zeby dostala ojca na chwile. Niby w zadnym zwiazku nie ma gwarancji ale napewno w tym wypadku ryzyko jest wieksze. Kocham go ale boje sie i naprawde nie wiem juz czym sie kierowac. Decyzja zycia.