jak kot, na cztery łapy

Nie sztuką jest płakać zrozumiałam to dzięki ludziom których nie znam. Po cięzkiej burzy zawsze przychodzi słońce. Teraz kiedy moje życie nabrało pełni, byłam cudownie szczęśliwa i koszmarnie nie szczęśliwa - w sumie to nadal jestem, ale już tak nie boli - kiedy zrozumiałam, że trzeba iść dalej bo jest dla kogo, są rodzice jest brat, wiem że zawsze spadam jak kot, na cztery łapy. Chciałabym żeby mi się chciało tak jak mi się nie chce. Tak się właśnie teraz czuje nie chce znowu popełniać błędu ale wiem że każdy człowiek zasługuje na drugą szansę, wystarczy mu ją tylko dać. Może znowu się spażę a może odzyskam spokuj tego nie wiem. Ale wiem na pewno, że już nigdy nie dam się nabrać na kłamstwa. Zawsze miałam "głupie szczęście, choroba która mnie prawie zabiła - udało się żyję!!!, matura do której sie wcale nie uczyłam, nigdy!!!, zdałam, praca też sama przyszła do mnie a wcale jej nie szukałam. Trafiały mnei rózne kłopoty ale zawsze wychodziłam z nich ledwo z siniakami. Teraz mam nadzieję, że moja wena twórcza nabierze rozmachu że skończę książkę, którą zaczełam, że znajde wydawce na mój tomik poezji, nie nie mam nadzieji ja to wiem zawsze tak miałam po ciężkiej burzy duuuużo słońca. I jak tego nie nazwać inaczej jak spadaniem na cztery łapy?? Teraz jestem silna obrosłam w kacze piórka po nie przespanych nocach i podkrążonych oczach, zrozumiałam, że jeśli będę przyjmować koleje losu z zimną krwią świat należec będzie do mnie bo to jest miarą sukcesu. Pozdrawiam wszystkich tych co cierpią z powodu drugiej osoby, trzymajcie sie!!! Co nas nie zabije to nas wzmocni. POzdrawiam Anuzka.