wreszcie...

Rok temu rozstalam sie z facetem...miloscia swojego zycia. planowalismy slub, wspolne zycie...zostawil mnie z dnia na dzien, twierdzac, ze mnie nie kocha, mial watpliwosci, czy kiedykolwiek mnie kochal...To byl cios dla mnie, pol roku leczylam sie z depresjii. Przez ten rok wierzylam, ze nigdy w zyciu nie spotkam kogos takiego. Ogladajac zdjecia plakalam (a bylo to moze z miesiac temu)...dzis przypadkiem spotkalismy sie na ulicy, zaproponowal kawe. Zgodzilam sie...po tym spotkaniu pomyslalam "Boze, w koncu uwolnilam sie od niego!!!!"Byl mi zupelnie obojetny...Juz nawet na tym spotkaniu patrzac na niego zastanawialam sie co ja w nim widzialam przez te 5 lat...Pisze to po to, bo jestem szczesliwa, ze w koncu moge zaczac normalnie zyc!!!!

Gratuluje, mam nadzieje, ze nie jest to chwilowe wrazenie :) wiesz, pewnie gdybys spedzila z nim troche wiecej czasu, wszystko by wrocilo... no ale jest to wielki plus :) mam nadzieje, ze i ja sie uwolnie... buziaki

a on cię próbował podrywać?

Na tym spotkaniu, powiedzial mi, ze bardzo teskni za mna, ze zdal sobie sprawe ze mnie kocha, i ze zaluje zerwania

wiesz...albo znajdź sobie innego, albo wynajmij na jedną noc jakiegoś żigola (słyszałam że ich przyrządy są też całkiem całkiem...:) ), ale do tego palanta nie wracaj...wyobraź sobie, że jesteście po ślubie kilka ładnych lat, macie dziecko a on ci nagle z tekstem wyskoczy że jednak cie nie kocha i chyba nigdy nie kochał...

Baśka_miała_fajny_charakter--> o to sie nie martw:) Nie masz szans abysmy kiedykolwiek do siebie wrocili:) I w zasadzie to dzisiejsze spotkanie pomoglo mi sie w tym upewnic:)

gdy go w końcu spotkałam, że to koniec, ale im więcej czasu upływa od tego spotkania tym bardziej tesknię jednak :(