Jestem na rozdrożu...

Jest mi smutno... Czuje że życie przecieka mi przez palce a ja nic nie robie żeby to zmienić! Ale zaczne od początku. Od jakiś 10 l. żyje z facetem którego bardzo pokochałam, do tego stopnia że mam z nim dziecko 4 letnie. Jest dobrym człowiekiem i ojcem dla dziecka. Ja od jakiś 2 lat czuje że ta miłość umiera...chyba juz się wypaliła. Nie chce być z nim dłużej! Ale mamy dziecko i ja wiem że zranie oboje odchodząc od niego- jego i synka również. Poznaliśmy się jak byl żonaty, odszedł od żony i do dzisiaj się z nią nie rozwiód, to mi nie przeszkadzało i nie przeszkadza. Jest sporo ode mnie starszy. To mi nie przeszkadzało, ale teraz zaczyna przeszkadzać. Nie jestem zadowolona z sexu. Moje potrzeby bardzo wzrosły a jego zmalały! Chociaz dba o moje orgazmy stosunki raz na 2 tyg. mnie nie sadysfakcjonuja, no i sa ekspresowe-ma szybki wytrysk. To jest jedna sprawa medalu! Druga to to że go nie kocham, ale jest dziecko... Albo ja bede nieszczęsliwa do końca życia i to będzie horror, albo nie wiem juz dalej... Chciałabym się zakochać w jakimś fajnym facecie ok 40 -stki. Bardzo brakuje mi motylków w brzuchu i pieszczot...pocałunków.. Jeśli któraś z kobiet była lub jest w podobnej sytuacji to prosze piszcie... Chętnie poklikam o tym... Co mi pozostało!

decydując się na życie z nim i urodzenie dziecka. Chyba nie do końca wiesz na czym polega prawdziwe życie i funkcjonowanie w dojrzałym związku - zresztą czego się spodziewać po osobie, która była "tą trzecią". "Motylki" to są dla licealistek a Ty masz czteroletnie dziecko i powinnaś nieco poważniej traktować życie. A co do zakochania się w fajnym facecie ok. 40, to nawet nie będę pisać, bo grube słowa cisną mi się na usta.

Chodziło mi o wolnego faceta!

On sobie może być wolny albo i nie, mnie chodzi raczej o to, do czego on Ci będzie potrzebny. Bo przecież nie chodzi o nic poważnego - Tobie się nudzi i swędzi Cię w wiadomym miejscu.

Ja chce się zakochać i być z kimś kogo kocham! Jesli swędziałoby mnie w wiadomym miejscu to nie musialabym go zostawiać tylko zaczęłabym go zdradzać, zaspokoiłabym swoje swędzenie... O czym miałam wczesniej pomyśleć? Jak robiliśmy to dziecko to ja go kochałam i nie przewidywałam że za kilka lat tak nie będzie, bo nigdy bym sie nie zdecydowała na dziecko! Przez okres jaki z nim jestem nigdy go nie zdradziłam! Nie oceniaj ludzi zbyt pochopnie! Prosze o wypowiedzi kobiet lub mężczyzn w podobnej sytuacji ,bo filozofowac to ja sobie sama potrafie! Rady w stylu trzeba było wczesniej myślec nic nie pomoga! Gdyby wszyscy mogli wszystko przewidziec to nie byłoby rozwodów!

A jakiej znowu rady potrzebujesz? Liczysz, że jacyś frajerzy na tym forum napiszą Ci, że masz całkowitą rację, że jesteś biedną osobą, która nie przewidziała tego czy owego i że masz prawo i powinnaś walczyć o swoje szczęście? I że nikogo nie można zmusić do miłości itp. bzdury? To dopiero jest bezsensowne filozofowanie. Takie brednie to można sobie wmawiać w liceum i na początku studiów a nie w sytuacji, kiedy jest na świecie dziecko. Teraz albo zostajesz z nim, albo odchodzisz. Trzeciej opcji nie ma (tzn. jest - zdrada, o której sama wspomniałaś).