26 lat i .....cisza dookoła

zaczynam się martwić, czy ze mną wszystko ok. jestem sama, mieszkam sama, odcinam się świadomie od znajomych, przyjaciół (czy w ogóle kiedyś takowych miałam?) itd. Rodzina mnie gnębi, że mam szukać męża a ja na samą myśl dostaję dreszczy. Nie mogę sobie wyobrazić życia z kimś, wiązanie się... nie chcę niczgo zmieniać, jest mi dobrze tak, jak jest...żadnych zdrad, gierek, zagrywek, uczenia się siebie nawzajem, cierpień itd. jak miałam 20 lat to byłam gotowa by urodzić dziecko, a teraz na samą myśl słabo mi się robi..a koleżanki latają z wózkami i brzuchami... a ja nie wiem co się ze mną dzieje

coś jest nie tak

własnie czuję, że coś jest nie tak :-( chciałabym chcieć założyć rodzine, mie męża, dzieci, ale zupełnie tego nie chcę, nie wyobrażam sobie nawet :-(

Jesteś normalna.:) Odmieni CI się, jak się zakochasz, myślę.

dodam, że zupełnie nie brakuje mi przytulenia, czułości...tego wszystkiego nie ma w moim życiu i niebardzo czuję potrzebę, żeby było :-(

Jeśli jest ci dobrze samej to o co w ogóle chodzi? Nie chcesz to nie - musu nie ma.

Brzydall, ona chce ogólnie - ale w tej chwili nie. Autorko, rozumiem - mam tak samo. CIesz się, że Ci dobrze tak, jak jest, a reszta sama przyjdzie, jestem pewna.:) Powodzenia

wiem, że jestem dziwna i wiem też że musu nie ma. Mi jest naprawdę dobrze tak, jak jest, ale co się stało? przeciez zawsze chciałam miec rodzinę a im jestem starsza tym bardziej tego nie chcę... :-( napisałam, bo jestem ciekawa czy któraś ma podobnie i może ze mną porozmawiać o ewentualnych przyczynach itp.

nie Justyna---> no właśnie nie wiem, czy coś się zmieni. jest dobrze jak jak jest, ale nie wiem jak będzie jak kogoś spotkam..ja chyba w ogóle wyparłam myslenie o sobie jako o partnerce :-( być może świadomie odrzucam mężczyzn, bo właśnie tego chcę. Nie chcę żeby mnie zaczepiali, podrywali, umawiali się ze mną...nie chcę nie chcę :-( strasznie dziwna jestem

Wszystko przyjdzie z czasem

NIe chcesz - bo to nie ten odpowiedni.:) Jak się zakochasz to inaczej zaśpiewasz.;)

fajnie, że mnie rozumiecie i nie "zmuszacie" do związku hahah jaka to miła odmiana..bo moja rodzina już mi żyć nie daje, też zaczynam się od nich odsuwać, żeby nie słyszeć ciągłej tej samej paplaniny :-( już nie wiem jak się bronić, co mówić, żeby dotarło. Oni wprowadzają mnie w jakieś poczucie winy i obowiązku :-/ żenujące to jest...mówię do nich szczerze nie raz, że jestem sama bo tego właśnie chcę i jestem szczęśliwa, ale oni w ogóle nie słuchaja

a ja mam po 30-tce i chce miec juz strasznie dzieci!!!!!!!! kazdy ma inaczej

Pleban---> mi mówią, że już nie mam czasu :-/

Ludzie ogólnie sporo mówią. Ale kto tam by ich słuchał? Nie pozwól żeby inni mówili jak masz żyć.

Rodzinie nie przetłumaczysz. Oni myślą, że robią to dla Twojego dobra. No cóż, trzeba się nasłuchać swoje, poprzytakiwać dla świętego spokoju i tyle.

cos musialo Cie uprzedzic do macierzyństwa i rodziny

nie wiem, czy coś mnie uprzedziło do tego, ogólnie jak widzę dookoła co się dzieje to wszystko traci sens. Nie mam strasznych przeżyć z mężczyznami, wręcz przeciwnie. 1.związek wspaniały d 15 roku zycia, moja pierwsza miłość, związek prawie 7 letni, zakończony śmiertelnym wypadkiem, depresja... związek 2. aby zapomnieć o pierwszej miłości- bardzo głupi pomysł, bo chłopak się starał i 2 lata prawie z siebie wychodził, żeby usłyszeć moje kocham, ale nigdy tego nie usłyszał, odeszłam... od prawie 3 lat jestem sama i teraz czuję się bezpiecznie i spokojnie...nie chcę tego zmieniać

moze caly czas kochasz tego pierwsze i to dlatego

a z dziećmi mam kontakt na codzień, też chorymi, upośledzonymi i zawsze kochałam dzieci :-( kiedyś wzruszałam się na sam ich widok, maleńkie oczka, rączki itd. ale teraz jak patrzę na niemowlaka to nie czuję nic :-( nawet nie mam ochoty wziąć go na ręce i przytulić i to mnie martwi, staję się jakaś znieczulona na świat i wszystko co ma sens

Tego pierwszego strasznie kochałam i tylko Jego, nawet teraz czasem rycze w nocy bo mi go brakuje a czasem budze się zalana łzami, ale wiem przeciez, juz zrozumiałam, że Go nie ma...

lata i mam to samo. Tylko, ze ja jeszcze miewam momenty, ze zaluje, ze nie umiem sobie sama odebrac zycia. Moja matka zostala sponiewierana w rodzinie tak, ze w momentach gdy mi jest trudno ona mi jeszcze dowala i dokopuje.Zrobila sie rasowa psychopatka. Poloz sie teraz spac, moze rano troszke inaczej na wszystko spojrzysz.

skamanderku ja mam---> to smutne o piszesz, ale ucieszyłam się, jak napisałaś, że też masz takie uczucia ehhh myśałam, że jestem jakimś cudakiem z innej planety :-( zaczynam tak się czuć przez innych. POZDRAWIAM CIĘ SERDECZNIE!!!! dobranoc

wiele kobiet tak ma.Nie jestes sama. Dobranoc:)

Nie przejmuj się. Na pewno ci się odmieni przy pierwszych oznakach menopauzy :P

i tez pewnie to nienormalne jestem w toim wieku nie martwie sie tym juz

rozumiem Cię Autorko doskonale..

Nie trafił Ci się jeszcze odpowiedni partner:)