w pewnym wieku po prostu nie powinno się już mieszkać z rodzicami

mieszkam od pól roku sama. w domu jestem na lykend. cala sobota schodzi na sprzątanie domu. no ale trudno - tak się przyzwyczailam, uważam że powinnam pomóc. dwa razy w tygodniu robię mamie zakupy w mieście w którym mieszkam i przywożę. rozlicza się ze mną dokladnie. teraz mam wakacje. tzn. pracuję w szkole. nie udalo mi się zalatwić pracy za granicą na ten okres - pierwszy raz od 10 lat. postanowilam więc, że posiedzę u rodziców zamiast sama w mieszkaniu. i wiecie co? sprzeczamy się często z mamą. z ojcem wlaściwie nie rozmawiam. mama patrzy, co robię. a lapię jakąś fazę, że wstydzę się otworzyć lodówkę. czuję się dziwnie. odzwyczailam się od mieszkania z rodzicami. jutro wracam do siebie. nie ma sensu siedzieć u rodziców. w wieku 27 lat to można ich jedynie odwiedzać. teraz traktują mnie jak gówniarę. wczoraj wspomnialam, jak dalabym na imię dziecku. nie jestem w ciąży, facet dopiero od pól roku. i wiecie co? mama nie odzywala się do mnie cale wczoraj i dziś. spadam stąd. nie ma z kim pogadać, czlowiek musi cenzurować swoje slowa. jedyne co mnie ciągnie do domu to mój mlodszy brat, z którym lubię pogadać.