problem z facetem, a raczej jego brakiem.

jestem pojebana i źle mi z tym. już w wieku nastu lat ujawnił mi się pociąg do facetów w mundurach. mój ojciec był zawodowym żołnierzem, więc większość swojego dzieciństwa spędziłam w jednostce wojskowej gawędząc z żołnierzami (matka pracowała, więc przez cały dzień zajmowali się mną znajomi ojca). kiedy przeszedł na emeryturę przeprowadziliśmy się do innego miasta, pech chciał, że okno mojego pokoju wychodziło na komisariat, więc w wieku piętnastu lat siedziałam w oknie i wgapiałam się na chodzących tu i tam policjantów, jeden z nich był nawet "gówniarską miłością mojego życia". będąc na studiach, do mojego akademika wpadł oddział antyterrorystyczny, bo po pijackiej imprezie ktoś zadzwonił, że mamy bombę i sześciu terrorystów, więc moje zafascynowanie przeszło na kolesi w kominiarkach i kamizelkach. do niedawna miałam nadzieję, że to tylko nic nie znaczące fascynacje, ale dziś kurewsko utrudnia mi to życie. miałam trzech facetów, każdego rzuciłam, bo łapałam się na marzeniach o praniu munduru (można się śmiać), żaden mnie nie zainteresował, bo nie mogłam z nim pogadać o broni, wojnie itp. moje pytanie - czy poza psychiatrą da się to uleczyć? nie chcę być sama do końca życia, a jak dotąd żaden mundurowy nie zwrócił na mnie uwagi (poza policjantem, który wlepił mi mandat.)

hahaha za mundurem panny sznurem

chyba jest dla Ciebie jedno tylko wyjście: wreszcie spotkać ukochanego w mundurze. A jak nie będzie mundurowy, to choć niech kupi sobie jakiś mundur na wyprzedaży i zakłąda na intymne chwile (a pod spodem nic) ;)

rzucila na ciebie urok mnie tez sie podobaja faceci w mundurze (wygladaja sexy) ale raczej nie potrafilabym miec takiego w domu. slyszalam, ze wiele z nich ma zjechane charktery. Takze zadowalam sie mezem recepcjonista )tez ma taki mini mundurek hotelowy:)))