ja jeszcze ciągle czekam na ciebie...

ja jeszcze ciągle czekam na ciebie a ty nie przychodzisz a jeśli to jesteś przejazdem na dwa dni jak ten fizyk z Moskwy w niemodnym kapeluszu który uśmiechnął się do mnie i zniknął na zakręcie białych szyn nie próbowałam go zatrzymać wiedziałam przecież że to nie ty czekam czekam wytrwale tak lekko dotykają mnie dni moja tęsknota jest tęsknota planet zmarzłych tęskniących do słońca a ty jesteś słońcem które pozwala mi żyć jest znowu wieczór na dachach leży śnieg wąskie wieże kościołów nakłuwają niebo i dni tak lekko biegną nie wiadomo gdzie

moze wczesniej wroci z pracy:))

To wiersz Poświatowskiej, prawda?

Chociaż możesz go Mu wysłać:)

Tak, Poświatowskiej.

nienawidzę jej wierszy o miłości - są takie boleśnie trafne

ja wogole nie lubie zadnych wierszy.

Można żyć bez powietrza, bo się go zmagazynowało podczas spotkania, rozmowy z ta osobą. I tak trwamy, mimo że minęły wieki..

Miłość Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca trochę bardziej milcząca lecz widać można żyć bez powietrza! Ten też zabija:/

Poświatowska to megapoetka:) umiała ją przekazać. Jej sedno. I fakt, że jak się kocha to całym sobą:)

czekam, czekam...usycham:(

właśnie o tym pisałam... Człowiek myśli, że umrze z tęsknoty, z braku tej osoby.. Mija czas, a jednak nie staje się to.. Bo.. ma magazyny tego powietrza:)

Lubie ten drugi wiersz''miłość''

Ale to czekanie wykańcza!!!!!!!!! A najgorsza jest myśl, że tamte chwile już nigdy nie wrócą:(

Ja bardzo lubię ten wiersz: nie rzuca się kobiet bo płaczą w rogu wszechświata zwinięte gwiazdom chłonnego blasku zazdroszczą gwiazdy za rozchwiane pociągają włosy nie rzuca się kobiet pożądaniem ścięte jak lodem usta cisną do brunatnego pnia i nawet księżyc może je zagarnąć białą ręką z fosforu tak powolne w miłość czarną owinięte szczelnie cyprysem kwietniowym rosną na grobie

czyje to?

Chou faktycznie trafia w samo sedno sprawy...

Haliny Poświatowskiej

Przypominam jeśli umrzesz nie włożę sukienki lila nie kupię kolorowych wieńców z rozszeptanym wiatrem we wstążkach nic z tego nic przyjedzie karawan — przyjedzie odjedzie karawan — odjedzie będę w oknie stała — patrzyła będę ręką machała chustką wiewała żegnała w tym oknie sama a w lato w szalonym maju położę się na trawie na ciepłej i rękoma dotknę twoich włosów i ustami dotknę futra pszczoły kąśliwej pięknej jak twój uśmiech jak zmierzch potem będzie srebrno — złoto może złoto i tylko czerwono bo ten zmierzch ten wiatr który trawom wszeptuje uparcie miłość — miłość nie pozwoli mi wstać i pójść tak zwyczajnie do przeklęcie pustego domu H.Poświatowska

ech...:(

Ech wiersze to wspaniała rzecz.

Teraz to wspaniała, ale jak kiedyś wklejałem sporo wierszy, to skończyło sie to zmasowanym atakiem :P

Głupoty piszesz:P Jest topik o wierszach który uwielbiam wklejaj a nie marudź

Ja też chętnie poczytam :)

Ach, to nie było warte by sny tym karmić uparte by stawiać duszę na kartę ach to nie było warte. Ach, to nie było warte by nosić łzy nie otarte i by mieć serce wydarte to wcale nie było warte...

A gdy przyszedł... A gdy przyszedł już nareszcie jako prawda, nie jak sen podścieliła mu pod nogi swoich włosów zwiewny len przytuliła jego głowę do swej piersi, do swych rąk by pragnienia nie znał lęku, by czekania nie znał mąk. Wszystkie róże swych ogrodów gdy dla niego w szczęściu rwie on porzuca ją na zawsze-bo jej nie mógł wołać w śnie.

Jak Jakub z Aniołem, tak ja z tym wspomnieniem mocuję się nadaremnie, bo ono silniejsze ode mnie i słodkie nieskończenie... Anioł odszedł Skrwawione ręce, opalone skrzydła - Anioł usłyszał - "Odejdź! nic nie wskórasz." I już nie błyszczą srebrne w słońcu pióra, Lecz czarna wstaje przeciw chmurze chmura...

Bez ciebie Nudno jest tu bez ciebie. Nudno do obłędu! Jestem jeszcze wraz z wiewiórką i pieskiem, Piszę, czytam i palę, wciąż mam oczy niebieskie, Lecz to wszystko tylko siłą rozpędu. Wciąż jeszcze świt jest szary, zmierzch niebiesko -złoty, Dzień przechodzi na jedną, noc na drugą stronę I róże zakwitają bez wielkiej ochoty: Bo tak są już przyzwyczajone. A jednak świat się skończył. Czy wy rozumiecie? Świata nie ma i ja go nie stworzę. Czas jest równy i cichy. Lecz czekajcie... może - Może ja jestem już na tamtym świecie? Chwila depresji Nigdy do dzisiaj, o wieczny spokoju, O ciszo śmiertelna, Nie przeczułam tak tęsknie Waszej wspaniałości. Dni Życie moje wstawione w cień więdnie bez światła dziennego. Codziennie opada z niego pożółkły, zwiędły dzień...

Ach, jak mi smutno! Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił, W daleki odbiegł świat I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił Zabrany marzeń kwiat. Ach, jak mi smutno! Cień mnie już otacza, Posępny grobu cień; Serce się jeszcze zrywa i rozpacza Szukając jasnych tchnień; Ale na próżno uciszyć się lęka I próżno przeszłość oskarża rozrzutną... Ciąży już nad nim niewidzialna ręka - Ach, jak mi smutno! Ach powiedz Ach, powiedz, powiedz! jaki Bóg W nadziemskie ubrał cię szaty, Abyś w piękności zbrojna łuk Zburzyła promienne światy? Ach, wobec ciebie nie ma nic! Ty łamiesz prawa odwieczne, I przed jasnością twoich lic Promienie gasną słoneczne. Niebiosa, ziemia, błękit wód, - Wszystko przepada i ginie, Gdy ty w piękności zbrojna cud Stajesz na światów ruinie. Olśniewasz wszystkie światy trzy Białością swojego łona, Rozkoszy dreszczem ziemia drży, Kiedy obnażysz ramiona. Z ust twoich pijąc słodycz róż, Z pragnienia umrzeć by trzeba, Ich ogień wstrząsa światem dusz I pali najwyższe nieba. A któż z śmiertelnych może znieść Twą piękność w całym rozkwicie? Kto może oddać tobie cześć I jeszcze zachować życie? Kto może myślą pieścić skroń, Twych włosów bawić się splotem, Kto pić namiętną może woń I jeszcze nie umrzeć potem? Tak jak konwalii biały kwiat Usycha na twoim łonie, Tak każdy zginąć byłby rad Z uśmiechem szczęścia przy zgonie. Lecz widząc ciebie, odejść znów W samotne ziemi obszary... Na te męczarnie nie ma słów, I nie ma straszniejszej kary! Więc powiedz, powiedz! jaki Bóg Zrobił cię światów królową?... Bo ja chcę umrzeć u twych nóg, Byś mnie wskrzesiła na nowo!