Jestem zbyt wrazliwa

Mam 20-miesieczna kochana coreczke. Jest slodkim dzieckiem i staram sie zeby byla szczesliwa. Wczoraj poszlysmy na spacer wieczorem, kiedy musialysmy wracac juz do domu, mala nie chciala, wiec na sile wciagnelam ja do domu, a poniewaz bardzo plakala obiecalam jej.,ze bedzie mogla jeszcze po chwili pobawic sie w ogrodku. wzielam ja wiec do tego ogrodka, chciala do piaskownicy. wiec otworzylam jej piaskownice. w srodku piasek byl mokry bo od kilku dni padalo, w dodatku na dworze bylo fdosc chlodno po tym deszczu, ona usiadla na tym piasku i sie bawila. pol godziny pozniej stwierdzilam, ze musze to skonczyc, bo zrobilo sie naprawde zimno a ona siedziala na tym zimnym piasku. wytlumaczylam jej, ze konczymy na dzisiaj zabawe i idziemy sie kapac, ze pobawi sie w wannie, a do piaskownicy wrocimy jutro. oczywiscie nie chciala wyjsc dobrowolnie, nie wiem, czy ona w ogole rozumie co do niej mowie, w kazdym razie znow musialam wyciagnac ja na sile i byl placz wrzask i wielki bunt. tak plakala biedaczka, lzy lecialy jej jak grochy :(a ja mialam ochote rozplakac sie razem z nia:( jak mam unikac takich sytuacji? bo nie wytrzymam, jestem na to zbyt wrazliwa. ostatnio przeczytalam ze dzieciom w tym wieku warto przedluzac spacer, bo one lubia chodzic wlasnymi drogami, ale kurcze, ja tez mam plany! musze cos w domu porobic, czy zwyczajnie nie chce mi sie sterczec w parku trzech godzin i czekac az mala sobie polazi! prosze o jakies rady. moze ktos ma lub mial podobny problem i moglby sie wypowiedziec :(

Nikt mi nic nie poradzi?:(

Ja też tak mam, wogóle jak widzę płaczące dziecko to aż mi się coś robi... Mój maly też bardzo płacze i buntuje się jak ma iść do domu, ale staram się zawsze go czymś zainteresować, np. zapalam światło itp., pokazuję jakąś zabawkę, albo wyglądamy przez okno, rysuję mu coś itp.