Nie mogę pozbyć się myśli, że umrę.

Ogólnie to mam depresje i ciągłe doły, mysli samobójcze, a ostatnio taki paniczny strach przed śmiercią, że to będzie koniec, próżnia, pustka, koniec mojego istnienia na zawsze, że to nieuchronne, że będę stara i bezradna wobec zblizającego sie końca i wszystko co robie jest bezsensu, bo i tak umrę i tylko żałuję, że czas przecieka mi przez palce i marnuje czas. A na dodatek jestem strasznie samotna.

wiesz :O nie chcę rozwiewać twoich złudzeń :O ale na pewno umrzesz "że to będzie koniec, próżnia, pustka, koniec mojego istnienia na zawsze, że to nieuchronne," nad tym to się chyba każdy zastanawiał kiedyś... no może poza skrajnie religijnymi

miałam tak samo cały czas myslałam o smierci nie chcialo mi sie nic robic bo wydawało mi sie ze to i tak nie ma sensu bo kiedys umre a najgorsza była mysl ze moge sie pozniej obudzic i nikt mnie nie uratuje jednak zaczeła sie szkoła obowiazki i nie mam czasu o tym myslec.

każdy umrze, nie tylko Ty :P wielkie rzeczy

przepraszam ze tak chaotycznie ale pisałam na szybko

Bo tak własnie jest - nie ważne co zrobisz i jak będziesz żyć i tak na końcu umrzesz. Nie warto sie starać.

Jestem niewierząca dlatego chyba efekt tych rozmyslan jest jeszcze mocniejszy.

ja jak tak mysle to dostaje motorku w dupie i robie wszystko w ciagu jednego dnia czasami sa to glupie decyzje bo nastepnego dnia ponosze konsekwencje ale warto miesc takiego spida nakreca cie to i motywuje ze zycie jest jedno i trzeba brac wszystko co chcesz TYLKO Z UMIAREM !

Ile masz lat ze tak piszesz?

rozumiem ten Twój strach. gdybym przeczytała ten post kilka godzin temu, napisałabym idź do psychologa/psychiatry. Opowiedz o tym. teraz wiem,że to bzdura. jeśli nie pomożesz sobie sama to.... a może to tylko ja mam pecha?

heheh podoba mi sie to " i tak umrzesz" ;).......hm przeciez wszyscy umieramy , do pierwszej minuty narodzin :)....

Nie wiadomo czy mamy tylko jedno życie. Może istnieje reinkarnacja i kolejne życie będzie lepsze niż to, więc po co sie tu męczyć?

mało, ale czas szybko płynie;) Mam ochote okrecic sie kołdrą, włączyc telewizor i odciac sie od wszystkich i od wszystkiego, a zdrugiej strony mam marzenia, które chciałabym zrealizować..

nie zaznawszy kutasa w pochwie. i w tym cały mój problem.

milao być "od" pierwszej minuty ...

Akakasha -- dziś tak zwany terapeuta powiedział \" podejmuj decyzje, zajmij się życiem, nie myśl, nie filozofuj\" prosze przyjść w przyszłym miesiącu.

..ale jak walczyć z ta myślą ?

"Jestem niewierząca dlatego chyba efekt tych rozmyslan jest jeszcze mocniejszy. " ja też ale z drugiej strony po śmierci... o ile wersje religijne są błędne.... i tak nie będzie to miało żadnego znaczenia

myslicie czasami o tym ze umrzecie i obudzicie sie w trumnie?

dlatego wybieram Urne...w nej napewno sie nie obudze :)

To jest nawet jakos nazwane w medycynie. Pewien gość zaprojektował dla siebie trumne z jedzeniem, telefonem i maską tlenową, taką ekskluzywną, bo tak strasznie sie własnie tego bał. A le to miliarder jakiś, to stać go na takie dziwactwa. Ale tego jeszcze akurat sie nie boje;]

"obudzicie sie w trumnie?" prędzej w zamrażarce...

hmm tam sie chyba nie da obudzic bo zamrozony organizm hm nie ma takich zdolnosci(?)

Ja też mam takie myśli dość często :-o Boję się bardzo o swoje życie, zaczynam się bać wszystkiego ;/ Zakrawa na obsesję ;/

Nie wiem czemu boisz się śmierci, to całkiem fajna rzecz, skończą sie wszystkie twoje problemy.

\"O,jaka nędza nie umieć umrzeć\" Seneka

seneka mial racje .....jesli rodzisz sie z placzem to przynajmniej umrzyj z godnoscią i sie nie maż.......

\"Upragniona to śmierć, umrzeć bez strachu przed nią!\" To też Seneka

Witaj:) Ja również miałam kiedyś taki okres w swoim życiu, że panicznie się bałam tak jak ty, cały czas myślałam o starości i o śmierci, a teraz, z biegiem czasu zrozumiałam że nie ma się czego bać:) starość wcale nie musi sie równać niedołężności, a jeśli chodzi o śmierć to może to być coś wspaniałego, potem już zero stresu, problemów, nie wiem dlaczego wielu ludzi tak się boi czegoś do czego każdy z nas przecież zmierza, wystarczy się z tym pogodzić pomyśleć logicznie:) Owszem nadal jest lęk przed bólem, ogromny lęk, no i niepewność co potem, no ale tego się pozbyć nie da :)

W moim przypadku chodzi o to, że za mocno kocham życie, mam Synka, dla którego chcę żyć i boję się, że nagle mnie coś pacnie :-o