moje dziecko urodziło się 26 dni po smierci swojego ojca...

ale ja bez niego nie potrafię żyć... nie potrafię cieszyć się naszym dzieckiem tak jak ona na to zasługuje... wiem, muszę wziąc się w garść. ale to jest takie trudne...

Ola zaraz wróci od dziadków, popatrzę na nią i znowu zobaczę Pawła, znowu nim zasnę będę płakała... znowu będzie to samo. minęły 2 lata, a ja nie potrafię zapomnieć...i jeszcze ta myśl, że z własną córeczką będę musiała rozmawiać o śmierci jej ojca.to mnie tak przeraża... tak się tego boję. ale wiem, muszę się przemóc... bo to się nigdy nie skończy.

ale jesteś silna i sobie poradzisz, bo taki to jest los kobiety, która musi wziąć wszystko na swoje barki. Nawet nie wiesz ile dasz radę udźwignąć. Głowa do góry. TY dasz sobie radę!!!!!

Pomysl tak ze jest Twoja coreczka, część Jego. Ze masz ją zywą istotę sa ludzie ktorzy traca cala rodzine zostaja sami zupelnie. Musisz ja kochac i dawac wszystko co chcialabys i co on by jej dal. Zycie idzie dalej, ale mozeto zabrzmi okrutnie ale łatwiej jest pogodzic sie z czyjąś smiercią niż tym ze ktos chce zyc bez ciebie ze cie nie chce..... Bardzo mi przykro ze spotkala Cie taka tragedia ale oplakujac go nieczego nie zmienisz, on by tego nie chcial, chcialby zebys byla szczesliwa i jaki pozytek z matki bedzie miala corka z mamy w cialej depresji? O noej teraz musisz pomyslec i o tym ze ten wypadek byl po co okropny ale na pewno po to zebys pokonala to wszystko. Jak Hiob w bibli ktorey stracil wszystko i po mimo pytan dlaczego nie poddal sie. A to ze go widzisz w jej oczach wiesz co bym dala zeby miec dziecko z miloscia mojego zycia?

Kobieto udaj sie do psycholga. Nie słuchaj rad w stylu "weź sie w garść" bo Ty tej garsci nie masz, potzebujesz pomocy spedjalisty

ja mam dziecko z miłością moje życia... ale nie mam miłości mojego życia. co to za życie?