Błagam nie jedzcie po mnie..

a ja sie zastanawiam czy jakakolwiek osoba NIEWIERZACA jest przeciwko aborcji? Religia rzadzi Waszymi umyslami :-O

Mogę ale to nie to samo.. nie z nim, pozatym nikomu innemu nie przysnam się do tego co zrobiłam..

to znaczy ze tylko w Polsce mieszkaja uczuciowi ludzie.????..za granica jest to legalne a nie jak piszesz normalne.....ale nie wieze ze kobiety tego nie przezywaja nie cierpia wkurza mnie taka gadka dla kazdej z nas jak ciaza jest nie planowana to niezly kawalek chleba do zgryzienia czy urodzic czy nie ...

W moim rowniez bylo wiele prob jesli sie kochacie to ja nie widze przeszkody. My wybaczylismy sobie wiele.... Ale trzeba wierzyc ze sie da i chciec a widze Ty sie juz poddalas... Walcz o swoje szczescie skoro tak kochasz. Zawsze bedziesz myslala a ile by dziecko mialo itd ale takim czyms sie zadreczysz. Ja tez o tym mysle duzo... trzeba ponosic konsekwencje za swoje czyny i stawic temu czola.

i tego właśnie chciałam ja uniknąć ;) i uniknęłam. bardzo Ci współczuję Twojej głupoty kochana ponieważ mnie też nie było stać na dziecko. ojciec mojego Olafka nie chciał tego dziecka. I zostałam sama. Odeszłam i jestem z siebie dumna ;) bo Olafek jest najukochańszym dzieckiem pod słońcem. a ja mam więcej siły i daję radę mimo że czasem jest nam ciężko ;) ale cieszę się że On istnieje i że pozwoliłam mu żyć bo On jest całym moim życiem.

pozdrawiam cie dziobalka jestes dzielna babka

Uwierzcie mi ze w krajach w ktorych jest to legalne kobiety do tego inaczej podchodza. Jedna to az mnie zszokowala swoim zachowaniem:O

taka cenę sie płaci za głupotę. Dziecko to nie jest rzecz której może nie być na pstryknięcie palcami. I bardzo dobrze, ta istota mogla zyc, a za to ze jej nie chcialas, Ty cale zycie bedziesz zyc z przeswiadczeniem podwojnej a nawet potrojnej straty. i pomyslec ze niektore pary latami o dziecko sie starają;/

Przepraszam że jestem - wiem jak jest cieżko, jedyne co mogę powiedzieć to, że z biegiem lat niestety nie bedzie latwiej. Wiem co mówie :o Mimo wszystko, głowa do góry...

tak, to właśnie jest takie niesprawiedliwe w tym wszystkim. że czasem ludzie czekają latami na dziecko i go nie mają:( ja nie potępiam zachowania autorki bo nie mnie ją oceniać, ale żeby posunąć sie do takiego czynu trzeba być kompletnie nieodpowiedzialnym i egoistycznym człowiekiem.

Wiem.. ale naprawde nic nie da się zrobić.. walczyliśmy.. ale to koniec.. nigdy już nie bdize tak samo.. sa dni normalne.. ale są dni że myślę o tym, że teraz moglam mieć rodzine, może nie mielibyśmy kasy,może bylibyśmy biedni, może nie skończyłabym tych glupich studiów, ale byłabym szczęsliwsza, niż teraz.. Naprawde między nami nic już nigdy nei będzie.. to koniec.. a ja nie potrafię sobie poradzić.. nie umiem .. Kocham Go i ciągle myśle o tym dziecku.. ale byłam glupia..

przejdz sie anonimowo do psychologa, to na pewno dla Ciebie bardzo ciezkie i trudno to samemu przerobic...

ja może bym i chciała wrocić do neigo.. ale nie będize tak samo.. nic już nie będzie, on czuje sie bardzo skrzywdzony, chyba mnie nienawidzi.. wiem że kocha.. ale za bardzo mu przypominam o tym wsyztskim.. moja osoba.. Jka zrywalismy to stwierdzil że nic już nie będzie takie jak było..

kochana życie niesie tak wiele niespodzianek że niegdy nie mów nigdy ;) ja jestem tego żywym przykładem ;) teraz mam boskie życie, mam mężczyznę, który kocha i mnie i Olafka, niedługo wychodzę za mąż...i teraz mogę powiedzieć że jestem szczęśliwa. popełniłaś błąd, jak każdy człowiek... nikt nie jest doskonały. Idź do księdza, wyżal się, porozmawiaj z kimś zaufanym, wyrzuć to z siebie tylko tego nie tłum w sobie bo wykończysz się psychicznie. albo idź do psychologa, do psychiatry. Tacy ludzie pomagają, uwierz mi...

Mam myśli samobojcze, ale boje się to zrobić.. boje się że sie nie uda.. że trafie na odzial psychiatryczny ( wiem jak tam to wsyztko wygląda).. i jeszcze bardziej poplącze i tak zrujnowane życie..Boje się że będę jego wyrzutem sumienia.. a z drugiej strony już nie mam siły..

Kochaniutka. Rozumiem przez co teraz przechodzisz. Aby wrócić do życia musisz przede wszystkim wybaczyć sobie, potem Twojemu chłopakowi i wierzyć, że dziecko też Ci przebaczy. To nie będzie łatwe. Nie będę też tu opisywać machanizmów - jak to się wszystko robi, ale radzę Ci udać się do psychologa, najlepiej klinicznego. Najlepiej razem idźcie, on też dokonał aborcji i czuje dokładnie to samo co Ty. Kto wie, może jak się z tym uporacie to wróci do Was Wasza miłość. Tego Wam życzę...

Rozmaiwalam już z ksiedzem.. w czerwcu, mówilam że nei jestem już z tym cżlowiekiem.. rozgrzeszyl mnie.. kazal zamknąć ten rozdzial, ale nei umiem.. nie potrafie.Mma stratę starszną.. dziecko.. teraz moglam je przewijac i wogole.. byc z facetem ktorego kocham i może w biedzie ale szczęsliwie.. poza tym rodzice by nam pomogli.. byloby dobrze.. Ani ja ani on nie dojrzeliśmy.. zachowaliśmy się jak gowniarze i przyplacilismy tym szczęście.. To kara.. za grzechy..

Miłośc nie wroci.. każde z nas radziło sobie na swoj sposob, nie jesteśmy już razem od czerwca.. walczyliśmy jeszcze torchę o ten związek, on walczyl.. ale chyba zmienilismy sie, nie potrafiliśmy rozmawiać nawet ze soba.. Jego męczylo to że ja ciągle mam żal, że wspominam..Że płaczę, wiem że mnei nienawidzi.

ja nie potępiam aborcji ale w twoim przypadku, to nie rozumiem dlaczego to zrobiłaś, bo zaszłaś w ciążę z facetem , za którego miałaś zamiar wyjść za mąż i mieć dzieci. nie mam pomysłu co ci doradzić. nie zadręczj się, bo i tak sie juz stało. a ztym facetem to raczej już ci nie wyjdzie, bo zawsze to będzie juz między wami. bedziesz miała zal,że cie nie powstrzymał. sama jego obecność by ci przypominała o tym co się stało. no ale oczywiście nie muszę miec racji, po prostu ja bym raczej nie chciała być z facetem po czymś takim. współczuję i życzę żebyś sobie ułożyła życie na nowo

Nie ułoże.. starciłam 2 najwazniejsze osoby w moim życiu.. prosze Boga żebym mogła cofnąc czas.. żeby to byl tylko zły sen.. żebym się obudziła, byla w tej ciązy i żebyśmy byli szczęśliwi..

jesteś pewnie typowym przykładem zaklamanego katola. taka jest twoja miłość do blizniego ? jak możesz życzyć komuś białaczki ? dla mnie jesteś absolutnym gnojem, zerem i mam nadzieję, ze ten twoj bog odpowiednio ci zapłaci za takie słowa.

za błędy w życiu trzeba zapłacić. jedno jest pewne, czasu nie cofniesz. ale masz wpływ na przyszłość. kiedyś przesatnie tak boleć, nie zapomnisz nigdy. ale musisz żyć. mimo, że swojemu dziecku nie pozwoliłaś to nie popełniaj drugi raz tego samego błędu. Nie zabijaj siebie.

nie obudzisz sie i nie cofniesz czasu pozostaje tylko wziąć sie w garść nie rozumiem dlaczego to zrobiłaś skoro masz taki stosunek do aborcji ja nie uważam tego za morderstwo i pewnie nie obwiniałaby się i nie zaliła na forum po czyms takim, ale mimo to jak wydawało mi się,że jestem w ciąży i to z facetem, który miał mnie gdzieś i nawet nie chce mieć dzieci, to nie myslałam o aborcji

Twoje dziecko nie żyje, trzeba je pochować, wyprawić mu pogrzeb, trzeba poczuć żal, tak jak po każdej stracie kogoś bliskiego. Opłakiwanie trwa, krócej czasem dłużej, ale się kończy. Potem zostaje wspomnienie, jakieś wyobrażenie, ale ból odchodzi. Jeśli jesteś w stanie przejść sama przez te fazy to próbuj, ale osobiście polecam psychologa. Ksiądz Ci wybaczył, Bóg też, ale Ty sama ciągle się zadręczasz. Jeśli od tego nie zaczniesz, zawsze to uczucie będzie do Ciebie wracać.

Nie portafię, nie jesteśmy juz długo razem 7 miesięcy.. zerwalismy calkiem kontakt, nikogo nei mamy.. jest cięzko.. Nienawidze sebie, zmarnowałam swoje życie, zatracilam.. on tez mnie nienawidzi.. to moja wina.. to ja znalazłam te glupie forum na kafe.. o usuwaniu ( dziewczyny tam tak pieknei składnie pisały jak przeprowadzały zabiegi, jak się ciesza, jaka ulga że są już po.. ) takie kolorowe, a ja czułam strach dużo starchu, oboje czulismy, i usuneliśmy.. szkoda słów..To nie była przemyslana decyzja, byle szybciej, żeby było latwiej, wiedziałam że za tydzień dwa moge już niechciećtego zrobić..

ze 70 procent par po aborcji rozstaje sie w ciagu 3 miesiecy

do przezywania aborcji dochodzi więc ból po skończeniu poważnego związku co samo w sobie potrafi być naprawde okropne i trwać długo. w końcu się pozbierasz. siedzenie w domu i użalanie sie nie pomoze ci w niczym. przydałoby sie ożywic zycie towarzyski. wyjdź gdzieś z kumplami, zapisz sie na kurs. wyjedź

Pewnie to skończy się tak że będe cierpiała nadal, wkońcu strace sens.. i odejdę, po cichu, tak żeby nikogo nie zranić.. Dziewczyny nie robcie tego.. to nei ejst rozwiązanie, a raczej jest ale na miesiąc.. a potem..

Ja już tyle robilam, wychodze ze znajomymi.. dużo.. naprawde.. udaje radośc, udaje jak jest dobrze, udaje.. wsyzstko.. w domu, na studiach, na basenie,wszędzie.. udaje.. a dusze mam starsznie poranioną.. płaczę w nocy w kąciku.. płaczę w łazience.. w autobusie, po ciuchutku..

z wyzaleniem u ksiedza to troszke bym byla ostrozna...ja tez bylam wlasnie u takiego jednego, ksiadz jest autorytetem w moim miescie ,dla mnie osobiscie on jest gnojem ...no ale powiem jak bylo...bylam zalamana zaplakana mama tez jakos mnie nie wspierala meczylam sie z decyzja czy usunacczy urodzic i w koncu poszlam do ksiedza sie wyzalic..i oczywiscie podniosl mnie na duchu dzieki jego slowom dostalam jak by nowego spojzenia na ta cala sytuacje...a jak urodzilam i chcialam ochszcic dziecko to mi odmowil ale go wtedy nawyzwalam ,przypomnialam mu jak mi pomogl w tej trodnej sytuacji a teraz mi odmawia chrztu...musialam isc do innej parafii