chyba mam lek separacyjny..

mam 20 lat i chce mi sie plakac jak mamy nie ma w domu:O codziennie glowna moja mysla jest to, zeby moja matka byla w domu, kiedy wroce z uczelni:/ jak jej nie ma to wpadam nieraz w panike, choc nikt (mieszkam jeszcze z ojcem) tego nie dostrzega. jak jej nie ma potrafie wyjsc na miasto i chodzic bez celu godzine, poltorej czyli do czasu przypuszczalnego powrotu mamy z miasta;/ z ojcem tak nie mam ale jak nie ma mamy to jest dramat;/ z teg owszystkiego nie wyjechalam na studia do wawy, choc sie dostalam na UW. koszmar. jedynie lepiej sie czulam kiedy krecilam z jednym kolesiem, wtedy nie czulam sie taka strasznie samotna i tak nie wyczekiwalam mamy... ;/ tyle ze przez ten lek spieprzylam i te znajomosc bo koles poczul sie za bardzo chyba 1) pewnie 2) pewnie go przestraszylam moimi obawami ze nagle zniknie... mam 20 lat. i ustawicznie sie boje o moja mame. do tego sie boje zostac stara panna i ze po smierci rodzicow za iles tam lat zostane calkiem sama;///

up moze ktos ma podobnie???

to prowokacja prawda? :D

mam czasami podobnie ojciec nieżyje,a z matką ciągle się kłucę wyzywamy się czasami ale mimo to jak gdzieś jestem i wracam do domu i jej nie ma to jakoś tak panikuje ciągle mam jakieś dziwne wizje że może zdażył się jakiś wypadek czy coś i jak kończy pracę o 18, a o 18.10 jej jeszcze nie ma to jakoś wpadam w panikę dziwne myśli mnie nachodzą a jeszcze najgorsze jest to że jak jej nie ma w domu i jak dzwoni telefon to boję się odebrać, bo myślę że coś jej się mogło stać albo coś w tym stylu

moje dzieci się tak o mnie nie martwią :( może warto poprosić, żeby puszczała sygnał jak już wychodzi z pracy?

nie moge przez to normalnie zyc;/ sama sobie nieraz robie taki jakby trening-np. mama idzie do kosciola i czekam cierpliwie az wroci, ale jak sie zbliza godzina, w ktorej powinna wrocic to serce mi bije jak szalone a ja chodze cala w srodku;/ to nie prowokacja, czytalam nawet cos w necie o tym, ale tylko sa ogolnikowe informacje na ten temat.... ;/ nikt nie pisze nic o sobie. pierwszy raz o tym pisze;( na forum

Jezu niech sie ktos odezwie jeszcze;/ tematy o nudzie czy o swedzeniu glowy ciesza sie ogromna popularnoscia;/ ja zdecydowalam sie napisac o moim problemie i widze ze niepotrzebnie;/

idź raczej do psychologa. Napewno dasz radę zniwelować ten lęk.

hej ja mam cos takiegoze poprostu boje sie wszystkiego, wyjscia z domu, bycia samej to chyab tzw nerwica lekowa i wali mi przy tym serducho jak mlotem

ale taka terapia chyba kosztowna nie mam pieniedzy takich:(

ja wlasnie sie nie boje wyjscia z domu.. mam normalne relacje z rowiesnikami (kurwa, pisze o sobie jak o przypadku klinicznym:O), nieraz przepadam na caly dzien ale wracam wieczorem i wiem ze mamuska jest w domu i wszystko jest ok;/ gorzej jak wiem ze jutro wroce z uczelni a jej jeszcze nie bedzie...;/ czytalam trche w necie i najbardziej mi te moje "objawy" pasuja do wlasnie tego calego leku separacyjnego.. nie wiem skad on sie u mnie wzial, bo mama nie byla nadopiekuncza nigdy, czula troskliwa owszem ale nadopiekuncza niee;/ moze to przez moje niestabilne dziecinstwo? ojciec kiedys chlal, pamietam jak raz tak sie spil i tak sie awanturowal ze mama zadzwonila na policje i zabrali go na wytrzezwialke.. a my poszlysmy nocowac do jego siostry, czyli moejj cioci...;. i rozne inne sytuacje byly tez. potem ojciec jakos przestal pic ale to bylo lata pozniej, kiedy juz poszlam do szkoly.. i wtedy nawet sie zdarzaly jakies akcje. tylko z mama sie czulam bezpiecznie i ze starsza siostra

up up jesli mi nikt nie pomoze, to przynajmniej podzielmy sie doswiadczeniami, mysle ze nie jestem jedyna osoba z takimi problemami;/