Wszystko opiera się na seksie- bez tego człowiek jest samotny i przegrany.

Mamy po 24 lata. Byliśmy parą. Takie zakochane szczeniaki, poznaliśmy się jak mieliśmy 19 lat. Obydwoje nie byliśmy wcześniej w żadnych związkach, w sumie to była taka młodzieńcza miłość. Problem polegał na tym, ze ja popadłam w depresję i nie dało się ze mną wytrzymać. Wróciły objawy mojej nerwicy, miałam bardzo trudną sytuację, nie umiałam sobie z tym poradzić, a on tylko się niecierpliwił, bo trudno było ze mną wytrzymać. Poza tym nie spaliśmy ze sobą. W ogóle. Nigdy. Zostawił mnie. Ogólnie rzecz biorąc przeżywałam to 1,5 roku, aż w końcu poznałam kogoś innego. Kogoś, kto zupełnie do mnie nie pasował, ale zakochałam się. Sama nie wiem, dlaczego Nie wytrzymałabym z kimś takim. Ale poczułam do tej osoby coś naprawdę dziwnego. I był to ktoś, z kim poszłabym do łózka. A z moim chłopakiem nie umiałam Oczywiście nic z tego nie wyszło. Problem w tym, że mamy teraz po 24 lata. Mój były chłopak nie miał oprócz mnie nikogo. Ja też nie. I wiem, ze on mnie kocha, że chciałby, żebyśmy znowu byli razem. Ale ja nie umiem. Kocham go, ale inaczej niz on mnie. Mam potrzebę opiekowania się nim, traktuję go trochę jak dziecko, uwielbiam z nim przebywać, jest moim najlepszym przyjacielem. Ale jest dziecinny, nie jest dla mnie męski, pociągający. No i nie ma już do niego zaufania. W razie jakichś kłopotów znowu mógłby mnie po prostu zostawić, bo on nie lubi się martwic i przejmować. Wiem, ze jemu jest przykro, że tęskni za mną. Czuję wyrzuty sumienia, że on do tej pory męczy się, jest sam, nie ma nikogo i jest prawiczkiem Czuję, że to moja wina. To jest najbliższa mi osoba. Po prostu jest mi przykro. Nie wiem, co mam zrobić.