A ja mam watpliwosci...

Kocham swojego narzeczonego. Marzyłam o tym ślubie od dawna, ale teraz jak zaczynam myśleć o wspólnym życiu to nie wiem czy będziemy ze sobą szczęśliwi. W zasadzie są 2 sprawy, które xle wróżą. Nie potrafimy ze sobą rozmawiać o ważnych rzeczach, o tym co się dzieje między nami, o wspólnym życiu, o przyszłości. Ja chciałabym rozmawiać, mieć jakieś wspólne plany, jakąś wizję dalszego życia, cele, do których moglibyśmy dążyć, a mój TŻ wyznaje zasadę, ze samo jakoś to będzie. Kiedy próbujesz nim rozmawiać, to wygląda to tak, że tłumacze mu jak małemu dziecku, z czym mam problem, co mi leży na sercu, że nie martwiłabym się tak jaky powiedział co mysłi na dany temat. Tłumaczę, tłumaczę, tłumacze, a on nic! Najwyżej powie aha, nie wiem, to za trudne dla mnie, nie chce o tym mówić i takie tam wymówki. Wygląda na to, że albo on jest okrutnie bezrefleksyjny i nic nie myśli albo nie chce sie przede mną otworzyć i powiedzieć co myśli. Nie wiem dlaczego, moze mi nie ufa, moze się boi, że jak mi powie to będę mieć nad nim przewagę i wykorzystam to, żeby go zranic. Nie wiem. Nie wiem, jak nim potrząsnąć, żeby zaczął mnie słuchać tak naprawdę i ze mną rozmawiać. Druga sprawa to jego wybuchy złości, które się ostatnio zaczęły nasilać. On jest strasznym nerwusem. Najlepiej żeby mu w myślach czytać. Jeśli musi cos wytłumaczyc, powtórzyc to od razu sie denerwuje. Mówi takim pełnym złości i poirytowania głosem, że już naprawdę czuje się winna, że o coś zapytałam. Podejrzewam, ze jest to związane z dosc stresową sytuacją w pracy i po prostu potem na mnie sie wyżywa. W pracy musi byc miły, uprzejmy, cierpliwy, uczynny, a jak wraca do domu to odreagowuje na mnie. Jak mu zwracam uwagę, żeby nie sienie złościł i nie krzyczał, to krzyczy na mnie, że nie krzyczy. I generalnie wtedy juz nie jest istotne, ze on jest zły i mi przykrość robi, ale istotne jest to, że on nie krzyczał a ja powiedziałam że krzyczał i może się o to kłócić przez godzinę. Mam wtedy wrażenie, ze on mnie jak wroga traktuje, nie zależy mu na dązeniu do zgody, tylko że toczy jakaś bitwę i zrobi wszystko, żeby to on miał przewagę i żeby sie okazało, że ta cała nieprzyjemna sytuacja to przeze mnie. W zwiazku z tym przeważnie jest tak, ze on zrzuca winę na mnie, sam do winy sienie poczuwa i nie ma zamiaru przeprosić. A ja mam dosć tej jego huśtawki nastrojów, bo te jego złosci czasem są naprawdę bez powodu. Ja do niego miłym głosem, a on raz jest miły, raz warczy - mam tego dość. Taka sytuacja potrafi mi popsuć humor na kilka dni. Oczywiście, jak jemu przejdzie, przyjdzie wesolutki, a ja jestem smutna, to znowu moja wina, ze psuję atmosferę. Mam juztego dosc.

skroc do 2 zdan, bo to sie ciezko czyta.

to nie czytaj, proste

Masz całkiem racjonalne podejście. Niestety, prawda jest taka, że samo uczucie to nie wszystko i trzeba ze sobą umieć żyć, rozmawiać, spędzać czas... Niestety też nie jest prawdą, że faceci nie potrafią rozmawiać o uczuciach. To żadne wytłumaczenie. Sama się musisz nad tym zastanowić...