czy z takim problemem nadaję się już tylko do psychologa?? help

Mam problem ze sobą (zresztą nie jeden ;) ) , ale ten właśnie sprawia,że czsami zaczynam myśleć sobie , że zostanę sama jak palec niedługo - strasznie brakuje mi ludzi-koleżanek, kolegów -takich bliskich z którymi miałabym kontakt, zktórymi poszłabym na imprezę , do kina itd. I pomimo tego, że brakuje mi tego kontaktu to jednocześnie nie lubię do siebie nikogo dopuszczać za blisko - dziwne to trochę - niby nie mam problemu z nawiązywaniem nowych znajomości , jestem może trochę nieśmiałą ale ogólnie to mam spror znajomych, jednak sa to tylko znajomi z którymi widuję się od czasu do czasu np. w szkole itp ale nikogo takiego bliskiego- chyba sama tak zawalam sprawę przez taki pieprzony charakter - noe wiem w sumie w czym leży problem - chciałabym się z kimś bliżej kumplowac ale na moich warunkach-spotykać się wtedy kiedy mi pasuje, bawić się tak jak ja lubię a jak nie mam ochoty kogoś oglądać to najlepiej żeby ie zawracał mi tyłka - kto by się chciał z taką osobą kumplowac?? Nie umiem się poświecać dla kogoś i wkurza mnie jak ktoś jest natarczywy i chce ciągle się spotykać , ale jednocześnie potrzebuję ludzi bo strasznie sie boję samotności...MASAKRA - czy jestem jakaś nienormalna?? Czy to już problem dla jakiegoś specjalisty-terapeuty?? Ehh dla tego kto to zdoła przeczytać , skumać i może jeszcze coś odpisać ;)

up

jestes tzw outsiderem... nic dodac nic ujac ja jestem taka sama jak ktos sie zblizy ja potem ta osobe izoluje od siebie, niestety... ale jakos trzeba isc do przodu...

może i jestem outsiderem , ale jest mi z tym i dobrze i źle- czasami tak bardzo źle , że popadam w jakąś depresję i paranoję i zaczynam gorączkowo przeglądać notes z numerami tel. i dzwonić do znajomych (tych samych, których zazwyczaj mam gzdzieś i nie chce mi się z nimi spotykać) i zaczynam się z nimi umawiać do pubu, do kina itd. bo boję się , że zostanę sama- po takiej akcji znowu mam ich dość i ogólnie wiszą mi i znowu się izoluję - dziwnioe to - teraz jest gorzej bo od 3-ech tygodnie ie pracuję więc kontakt jest dużo rzadszy - ogólnie jak pracowałam z ludzmi-klientami to taki kontakt zupełnie mi wystarczał isię nad samotnością nie zastanawiałam ale teraz to wszystko przybraó na sile

to chyba nie jest normalne :(

napiszcie jeszce ktoś - nie wiem w sumie co chciałabym usłyszeć - może to , że ie jest ze mną tak źle - to mnie naprawdę męczy - im więcej opinii osób obiektywnych tym lepiej

nie dziwie sie. ludzie w wiekszosci sa bardzo meczacy i nudni.

no tak , ale moje koleżanki z którymi nie utrzymuję bliskiego kontaktu potrafią się ze sobą trzymać, często spotykać nawet nocować u siebie (zgroza!!) ;) i jak o tym pomyślę to z jednej strony zazdroszczę a z drugiej miałam okazję się tak zakumplować ale to zepsułam bo mi się ie chciało- bo mie to męczyło bo wydawao mi się nudne i głupie - ehh

no bo każdy musi trafić na swego. z ludzmi ktorych slabo znam tez nie lubie spedzac zbyt wiele czasu. a ze starymi znajomymi to juz odruchowo sie kontaktuje i nie sprawia mi to bólu.

no tak, ale ty ze starymi się kontaktujesz a ja ich też olałam - fajnie nie?? :D:D - masakra :O

Jejku jestes chyba moim sobowtorem, ja mam dokladnie tak samo, tez mam takie problemy pozdrawiam

heh - to jest nas już 2 ;) - chyba jednak na tym forum nikt nie traktuje mojego problemu dostatecznie poważnie - a to mnie tak męczy , że serio zastanaiwiam się nad wizyta u jakiegoś psycho(terapeuty, analityka, loga a w najgorszym wypadku -iatry)

Problem i jest i go nie ma, jak chcesz daj maila popiszemy :)

nie porownuj sie z innymi, co inni lubia albo robia.jezeli taka postawa jest twoim wyborem, a nie chorobliwym strachem przed ludzmi, to nie masz zadnego problemu.wiesz co lubisz i tego sie trzymaj.

ana - dam maila - troszkę później 123 - widzisz i tu chyba sedno jest bo to jest niby mój wybór-ja tak lubię , ale chyba wychodzą jakieś kompleksiki , że nie jestem taka jak wszyscy i stąd te porównania do innych - może gdzieś tampodświadomie boję się , że ktoś mnie zbyt dobrze pozna i nie spodoba mu się to co zobaczy- na pierwszy rzut oka jestem podobno atrakcyjna i fajna i wygadana - ale to maska na potrzeby - i tak źle i tak niedobrze - ludzie mnie nudzą ale czasami tak mi ich brak -ehh to porąbane - wpadne później -mam nadzieję , że ktoś sięjeszcze odezwie

ja mam podobnie. to się nazywa introwertyzm i to jest zwyczajnie taka natura, a nie choroba. ja bardzo długo miałam problem ze znalezieniem odpowiadających mi znajomych, ale znalazłam. i obie strony są zadowolone, choć to faktycznie garstka. nie wiem ile masz lat, ale życie stanowczo robi się dla introwertyka łatwiejsze jak dochodzi do wieku, w którym normalni ludzie pracują. praca, dzieci, śluby itd. mało kto ma czas na spotkania i jak się ma garstkę znajomych to nawet bardzo introwertyczny introwertyk podoła częstotliwością spotkań. no i introwertykowi najlepiej jest z drugim introwertykiem ;)