Dedykacja - pewnej pani. W lesie.

Lato w lesie. Ciemność zielona na świerkach. Szałwia. Zajęczy szczaw. Niebo obłoki zdejmuje. Ptak zerka. Trzmiele brzęczą wśród traw. Motyle żółte i białe jak listy latające. Cisza i światło. A tam dalej i dalej, za tym pagórkiem piaszczystym, też jest lato. :)

Przypomniał mi się ten skecz Monthy Pythona o najzabawniejszym dowcipie świata, który pozwolił aliantom wykończyć śmiechem Niemców i tym samym wygrać II wojnę śiwatową. A Twoja bronią codziennie nowa dedykacja "bezadresatowa". ;-)

Ależ skąd do głowy Ci przyszło, że moja dedykacja nie ma adresatki? Ma ją, oczywiście. Zdecydowanie i klarownie ją ma. :)

dla nas to twoje klarownie to czarna dupa:D

No tak, adresatka jest zbiorowa, mianowicie potencjalny target, który się tym zaintryguje i zanęci. ;-)

A propos skeczu, ktoś zadał sobie trud i streścił w sieci: Skecz rozgrywa się w czasie drugiej wojny światowej, kiedy to Ernest Pismak, brytyjski twórca dowcipów zamieszkały w małym domu przy Dibley Road pisze najzabawniejszy dowcip świata i w konsekwencji umiera ze śmiechu. Wiele osób wyznaczonych do zbadania sprawy także zaśmiało się na śmierć. Nawet ponura muzyka odtwarzana z płyt czy też żałobne zawodzenia nie są w stanie zapobiec zgonowi. Podczas doświadczeń na równinie Salisbury potwierdzono skuteczność rażenia dowcipu na odległość do 46 metrów. W zimie 1943 roku, antydowcipowo zabezpieczeni tłumacze pracowali nad niemiecką wersją dowcipu w celu użycia go na froncie. Każdy z nich dla bezpieczeństwa opracowywał jedno słowo. Jeden z nich przypadkiem zobaczył dwa słowa i spędził kilka tygodni w szpitalu. W dniu 8 lipca 1944 roku w Ardenach Niemcy usłyszeli dowcip po raz pierwszy. Niemieckie (w rzeczywistości nonsensowne) tłumaczenie najzabawniejszego dowcipu świata brzmiało: Wenn ist das Nunstück git und Slotermeyer? Ja! ... Beiherhund das Oder die Flipperwaldt gersput. Dowcip ten pozwolił aliantom wygrać drugą wojnę światową. Ostatnia istniejąca angielska kopia dowcipu została złożona w Berkshire.

Mi mała, daj spokój, przecież tutaj kafe jest. ;)

Moja droga Mi mała: 1. Nic nikomu do rzeczy, co prywatnie sobie tu wypisuję, zwłaszcza, iż to co piszę nikogo nie rani, obraża czy w jakikolwiek sposób wpływa na jego sprawy. 2. Pani, której dedykowane są wiadome fragmenty doskonale wie, kto jest ich autorem oraz to, że ja nim z całą pewnością nie jestem. Zresztą nie zadawałbym sobie trudu przytaczania tej cudownej liryki w przekonaniu, że ich adresatką byłaby kobieta, która by nie wiedziała, kto te wiersze napisał. 3. Cieszę się, że poezja mistrza Ildefonsa jest bliska Twojemu sercu. :) Jest piękna. Zatem jest warta, żeby być bliską Twojemu sercu. :)

Psedłonim rozumiem, że żona jest adresatką :) Swoją drogą (anonimowe) pozdrowienia dla żony :)

No, tośmy doszli do porozumienia, Mi Mała, że Gałczyński to ja nie jestem... :)

A mnie ciekawi, kto tak dobrze zna żonę Psełdo? :D

Cóż, Mi Mała, jedni ludzie są bardziej, inni mniej wrażliwi na urodę świata. 95% populacji nie wie, kto to taki Mozart i ma się z tą niewiedzą zupełnie nieźle. Owszem, ludzi znajdujących upodobanie w pięknym słowie i pięknym dźwięku mają za zwykłych popaprańców. :) Mam nadzieje, że niewrażliwość na lirykę, to jedyny zarzut, jaki możesz postawić Twojemu małżonkowi. Czego Ci z całego serca życzę. :)

Pięknie. :) Możesz sobie pogratulować życiowego szczęścia, Mi Mała.

To się zgadza, Mi Mała. Ale nam przyszło żyć w tak nowoczesnych czasach, kiedy nie ma czego chwalić dnia również przed zachodem słońca. :(

kto jest autorem. Nie wie tylko, czym sobie zasłużyła.

tudzież czuje się zażenowana zamięszaniem, jakie spowodowała.

Zasłużyła sobą. :)

Ale nie może wiedzieć, ponieważ przed nikim nie spuściłem się z tajemnicy, kto jest adresatką poezji. :)

Ja tez bym chciała jakiś wierszyk. :(

Jak widać nie ma to jak włożyć kij w mrowisko niewieścich serc.

Dla mnie :) Księżyc wśród białych chmurek, którymi wiatr miota, światła zmienne, płochliwe wywołując tony; oceanu nęcąca, mistyczna ciemnota; zorza, co wzrok olśniewa o południu złota; nicokreślny blask gwiazdy w wodzie odstrzelonej; ranek promienny, ciepły, pogodny, radosny, rozkosz ziemi, powietrza, wody i błękitu, pełen woni róż, lilii, heliotropu, sosny, upajający ranek pierwszego dnia wiosny, budzący bezmiar marzeń, tęsknot i zachwytu; limba, co nad jeziorem chyli się o zmroku i spogląda w głąb dumna, cicha, zamyślona, wsłuchana w melodyjny, senny szum potoku i od fali ku gwiazdom mglejącym na stoku nieskończonych błękitów patrząca: to ona.

:-) Ale po co wkładać kijek w mrowisko niewieścich serc?

Po co? żeby się dowiedzieć, ile tu pretendentek do tych dedykacji.

Nie ma co, psełdo, jesteś popularny. (a ja się robię przez ciebie)

??? A po co Ci ta cała popularność?

Problem w tym, że jest niechciana.

Nic prostszego. Wystarczy się nie odzywać, a problem sam się rozwiąże.

Więc psełdo, nie wygłupiaj się, ewentualnie udziel może jakiegoś dementi i będzie po problemie:) Idę sobie. Zawsze wiesz, gdzie mnie można znaleźć.

Psełdo, czy z całą odpowiedzialnością możesz oznajmić, że nie chodzi o adresatkę zbiorową, i ze ta pani na pewno czyta te codzienne dedykacje? Przecież chyba coś się tym śledzącym należy, jakieś clue? :)