Dedykacja - pewnej pani. Ale są jeszcze sprawy drobne...

Ale są jeszcze sprawy drobne: loty ptasie, chwianie się trzcin w jeziorach, blask gwiazdy wieczornej, różne barwy owoców o porannym czasie i wiatr przelatujący w sopranie i w basie, i moja mała lampa, i stół niewytworny. Ale nawet za wszystkie obrazy Tycjana nie oddam tego stołu, bo pracuję przy nim, to mój wierny przyjaciel od samego rana, a kiedy noc...

Wpadłes w liryczny nastroj, że cytujesz Mistrza? No to liryczne dzień dobry :)

Cześć, miła Kirenko. :-) Dobrze, że się zjawiłaś. Uzyskałem pretekst do zamieszczenia informacji, że oto jest właśnie ostatnia dedykacja. Ppo takich słowach nic już dodać więcej nie można.

A to były wcześniejsze? I czemu ta ma być ostatnia?

Oczywiście, Kirenko, że były wcześniejsze. Jakieś osiem-dziesięć sztuk. Ale, jak wszystko na tym świecie, i dedykacje "pewnej pani" muszą mieć swój koniec. Przemyślenia wyrażone słowami: "ale są jeszcze sprawy drobne" nadają się doskonale na zamknięcie tego cyklu.

Aż się leciuchno wzruszyłam, bo bardzo ładne. :)

A "pewna pani" wie, że jej dedykujesz takie ładne teksty?

Pewnie, że bardzo ładne, Matyjasie. :)

Ona tego zupełnie nie wie, Kirenko. :) Więcej - nigdy się tego nie dowie. :)

Pudło, tutaj nie Matyjas.

No właśnie, tylko ja się dowiem. :)

Takie zupelnie altruistyczne dedykowanie? Przejąłeś się tym tekstem o miłosci, co to nie domaga sie poklasku, nie zazdrości itd.? można i tak :)

wie, bo pan P zadbał, żeby wiedziała:P

http://www.ipiran.ru/~shorgin/gal-sum.htm

Pytająca, chyba raczej samo się zadbało. :)

Kirenko? A jakże normalny człowiek nie może się przejąć taką definicją miłości?

samo nic się tu nie dzieje;)

To znaczy, Pytająca?

może sie nie przejąć, tak samo , jak może się nie przejąć jakimkolwiek innym ideałem

:) Bystra jesteś, Systemie Zaoczny.

to znaczy co znaczy.

BALLADA O TRZECH WESOŁYCH ANIOŁACH - Słuchajcie, słodkie siostry - tak mówił stary opat:- (Na dworze było wietrzno, ponuro i listopad.) Raz było trzech aniołów, jak trzy wyborne liry, imiona ut sequuntur1: Piotr, Paweł i Zefiryn. Śliczni to byłi chłopcy, jeden w drugiego gładszy, łaskawym na nich okiem Pan Bóg zza pieca patrzył. No, w raju, jak to w raju, zielono i wesoło, obiady, gadu-gadu, wieczerze i tak w koło. Lecz nasi aniołowie coś nie bardzo byli dziarscy i często Bóg Dobrodziej brew zagniewaną marszczył; i gęsto w skórę leli aniołów rajskie zbiry - na próżno: znów szaleli Piotr, Paweł i Zefiryn. Od sromu jak od gromu cierpiały aniołówny... Ha, było trzech aniołów, lecz siedem grzechów głównych. Anioł Piotr, jak to Piotry, szklanicą zwykł się bawić i nieraz w Mons Pietatis2 musiał skrzydła zastawić; a gdy wyłysiał mieszek, to wonczas furis more3 do piwnic Dobrodzieja dobierał się wieczorem. Paweł zasię po Pawle rycerskie wziął zasługi: Dzień w dzień na rajskiej łące aniołów kładł jak długich. Sam święty Jerzy, siostry, przygłądał się i dziwił: "Ho, ho, nasz anioł Paweł bije się jak Radziwiłł. Dobrodziej też by chwalił, lecz właśnie śpi w obłokach". Tak mówił święty Jerzy i dalej męczył smoka... Zefiryn był muzykant, miłośnik strun i syryng4, niefrasobliwy, lekki, jednym słowem, Zefiryn; znał się na mitologii, Achillach5 i Chimerach6, miał skłonność do księżyca, troszeczkę do Baudelaire'a7 i do sekretnych uciech, nie gardził również pozą, błąkając się, dziwacząc andante maestoso8. A taki był wstydliwy... coś niby... jak Jan Jakub9; kazania wielce ocenił: "Do rybek" i "Do ptaków"; chociaż wuj Zefiryna, już taki starszy anioł, raz widział "Słówka" Boya pod kołdrą. (Ach, ty draniu!) Tak żyli aniołowie, ale nadeszła kryska i wezwał Bóg Dobrodziej nadanioła Matyska. "Wypędź mi - prawi - Piotra, Pawła i Zefiryna, kalają Paradisum10, ego Deus11 - daj wina!" Po takim paternoster i po wytrawnym winie Dobrodziej chodził gniewny i huczał po łacinie. Zefiryn zasromowany pochylił nisko głowę, wstydził się jak Jan Jakub, skrzydła tuląc różowe. Piotr zasię, jak to Piotry, bryt rygielkom i zamkom, siedział w chłodzie piwniczki i świecił sobie lampką. Paweł, jak zwykle Paweł, anioł biedny, rogaty, na podwórcu rajowym bił się z Jerzym w palcaty12. Ale nic nie pomagało, zjawił się Anioł Michał i rzecze: "Zefirynku, już mi nie będziesz wzdychał. Zawołaj swoich kamratów, tak Decyzja orzekła... ruszaj się, pókim dobry! ani mru-mru! do Piekła!" Wypędziły aniołów rajskie draby i zbiry. Zmarnowali kariery Paweł, Piotr i Zefiryn. Ergo13, siostry najsłodsze, (Boże, módl się za nami!) lepiej wam się przed nocą nie wdawać z aniołami. Ut sequuntur (łac., czyt.: sekwuntur) - w kolejności. Mons Pietatis (łac.) - dosłownie: góra pobożności. Nazwa rozpowszechnionych w XVI i XVII w. w Europie lombardów, które udzielały ubogim oprocentowanych pożyczek pod zastaw. Furis more (łac.) - obyczajem złodzieja. Syrynga - starogrecki instrument muzyczny. Achilles - jeden z greckich bohaterów wojny trojańskiej. Chimera - w mitologii greckiej potwór ziejący ogniem, z głową lwa i ogonem węża; częsty motyw rzeźby architektonicznej w gotyku. Baudelaire Charles (czyt.: Bodler Szarl, 1821-1867) - poeta francuski, uważany za ojca dekadentyzmu (schyłkowości) w poezji. Wywarł duży wpływ na lirykę europejską. Andante (wł.) - termin muzyczny oznaczający powolne, równe tempo. Andante maestoso (wł.) - wolno, majestatycznie. "...jak Jan Jakub..." - chodzi o Jana Jakuba Rousseau (czyt.: Ruso, 1712-1778) - francuski pisarz oświecenia. Paradisum (łac.) - tu: raj. Ego Deus (łac.) - jam Bóg. Palcaty - palcat (z węg.) kij do bicia lub zabawy, dawniej rozpowszechniony dla wprawy w fechtunku. Ergo (łac.) - więc.

Że można się nie przejąć, Kiernko, wiadomo. Ale ja zaznaczyłem w wywodzie, że mam na uwadze człowieka normalnego. W domniemaniu - człowiek normalny - człowiek wrażliwy.

Miłość, która nie oczekuje wzajemności jest pozbawiona sensu, bezsilna, bo miłość możesz wymienić tylko na miłość. Przy założeni, ze jest się człowiekiem.:)

Powinniśmy teraz podyskutowac o normalności...bo to bardzo mgliste pojęcie ;)

Dlaczego od razu bystra? Może zwyczajnie widzę trochę więcej.

Bo widzisz, Kirenko, że biedą naszych czasów jest właśnie "mglistość" słów, pojęć i czynów. Przyszło nam żyć w czasach dupków.

Dobra, System Zaoczny. Skoro upierasz się przy tym, że nie jesteś bystrą obywatelką, wycofuję się z wcześniejszego stwierdzenia. :) Teraz lepiej?

Miłość ukierunkowana na wzajemność nie jest miłością, ale rodzajem handlu. Inna sprawa - istotą miłości jest dobro skierowane ku człowiekowi.

Nie lepiej. :(