moje dziecko jest grzeczne, ale...

malo przebojowe... boje sie ze to przez to, ze ja go ciagle ustawiam - badz grzeczny, uwazaj na inne dzieci, pozycz swoja zabawke, nie kloc sie, powiedz to grzecznie itd...widze ze dzieci kolezanek, ktore moim zdaniem zachowuja sie poprotu niegrzecznie, rewelacyjnie radza sobie na placu zabaw czy w przedszkolu, a moje stoi w kacie i sie boi... no i co jest wazniejsze? zeby doroslym bylo z dzieckiem latwiej (= dziecko slucha) czy zeby umialo sobie radzic w grupie?

aka bylam i faktycznie w zyciu teraz mi sie ta kultura i grzecznosc nic a nic nie przydaje... Zaluje, ze od piaskownicy nie bylam uczona "na krzywy ryj" i lokciami pomagajac...

Dzieci ktore Twoim zdaniem tak swietnie sie zachowuja w przyszlosci beda rozkapryszonymi wstretnymi dzieciakami

Dzika morelo - wcale niekoniecznie...Ja jestem tego dobry przykladem :) Nigdy nie bylam rokapryszona pannica, a wlasnie potrafilam pchac sie lokciami i walczyc o swoje. Do autorki - trudne pytanie, bo obie rzeczy sa wazne...Nie da sie tego jakos wyposrodkowac?

one juz sa rozkapryszonymi wrednymi dzieciakami :D moim zdaniem, oczywiscie ale jak patrze na moje zahukane, to sobie mysle, ze moze jednak to kolezanki maja racje i lepiej wychowuja...

wlasnie czekam az ktos mi podpowie jak to wyposrodkowac :D

ja bylam zawsze grzecznym dzieckiem i jakos umiem walczyc o swoje a ile Twoje dziecko ma lat?

No wlasnie, ja tez bym chciala wiedziec jak to sie robi :)

a może po prostu Twoje dziecko ma taki charakter? Ja zawsze byłam dobrze wychowana, ale do tego raczej cicha, typ samotnika, wolałam się bawić sama, niż w grupie się rozpychać. Moje rodzeństwo zupełna odwrotność- odważne, przebojowe, pierwsze skrzypce na podwórku, mimo że wychowywały nas te same osoby. Więc oprócz wychowania dochodzi również kwestia osobowości.

ma 6 lat na pewno charakter ma raczej cichy, ale boje sie ze ciaglym przywolywaniem do porzadku jesczze to pogarszam...

Jak tak sobie mysle to wydaje mi sie, ze tez wiele zalezy od indywidualnego charakteru dziecka. Jedne sa bardziej energiczne, drugie mniej, jedne bardziej ugodowe, inne wrecz odwrotnie i w sumie nie na wszystko mamy wplyw jako rodzice...Moze twoj synek jest po prostu spokojny charakter? Ale ja sobie tak tylko teoretyzuje, bo nie mam jeszcze praktyki w tych sprawach ;)

moja mama zpisywala mnie na rozne zajecia:angielski,tanic itp w takich miejscach dziecko musi sie wykazac moze uczestniczyc w konkursach w ktorych moze sie "wybic" i zwiekszyc swoja pewnosc siebie

dzika morela- a nie meczylo cie to? tzn czy ty lubilas te konkursy i zajecia? Dla mojego dziecka wystep w przedstawieniu przedszkolnym to miesiac pytan czy on na pewno musi i czy moze juz pojedziemy na wakacje

nie bo sama wybieralam co chce robic - lubilam instrumenty spiew i rysowanie wiec na takie zajecia chodzilam

dzika morela "moja mama zpisywala mnie na rozne zajecia:angielski,tanic itp w takich miejscach dziecko musi sie wykazac moze uczestniczyc w konkursach w ktorych moze sie "wybic" i zwiekszyc swoja pewnosc siebie" Ja mysle, ze to swietny pomysl. Tez chodzilam na rozne rozniaste zajecia i to faktycznie ma duzy wplyw na dziecko. Mnie bylo zawsze wszedzie pelno, wiec lubilam robic rozne rzeczy, ale moze po prostu musisz zobaczyc co lubi twoj synek, co go interesuje i wyslac go na takie wlasnie dodatkowe zajecia?

sa takie zajecia że za pierwszy raz nie placisz tylko mozesz zobaczyc czy dziecku sie podoba...moze pilka nozna?

Rozumiem Twoje obawy, bo sama tak miałam. Nie martw się za bardzo. Naucz dziecko kultury osobistej, zasad dobrego zachowania, umiejętnej oceny sytuacji, a na pewno poradzi sobie w życiu, będzie szanowane i nie będziesz musiała się wstydzić za nie. Dodatkowo ćwicz w dziecku asertywność. Tłumacz na co może pozwolić innym i gzie jest granica, której nie mogą inni przekraczać. Kiedy mój synek był w przedszkolu też się o niego martwiłam, ale teraz widzę że dobrą drogę obrałam: mały jest świetnym, lubianym uczniem, ma mnóstwo znajomych, a w tym roku SAM zapisał się na 2 tyg. kolonię w Kołbrzegu. Mnie poinformował o fakcie i cenie i spytał czy się nie gniewam... Cieszę się że nie jest rozkapryszonym bahorem, bo nie znoszę takich.

pomysl mi sie podoba :) to teraz tylko trzeba bedzie poszukac co tu jest w okolicy i co sie bedzie podobac malemu... ja tez bylam zapisywana na zajecia od malego, ale nie takie jak ja chcialam, tylko jak rodzicie uwazali ze sie przydadza :/ i jakos nie bylam zachwycona...

bo wazne jest zeby dziecko robilo to co lubi i rozwijalo sie w tym kierunku jesli nie to sie zniecheca

cwicz w dziecku asertywnosc - fajnie, tylko jak? Bo samo tlumaczenie to malo, jak zauwazylam - albo wraca jak bumerang - bo on cwiczy swoja asertywnosc na nas, bojkotujac np sprzatanie :-)

Pamiętaj że dziecko bacznie nas obserwuje. Nie zdajemy sobie często sprawy z tego że jego zachowanie wzorowane jest na naszym. Chcesz by był bardziej przebojowy? Pokaż mu jak.

Zgadzam sie z Dzika Morela.:)

Chodzi mi o to żeby ćwiczyć w nim odwagę wobec obcych. Najlepszym rozwiązaniem jest chyba zaszczepienie w dziecku wiary w jego własne siły, przekonania że jest zdolny, mądry i że jeśli się postara to wiele osiągnie. Przy okazji sprzątania: za porządek w pokoju może go czekać miła nagroda, to też utwierdzi go w przekonaniu że warto się starać.

mnie takie przywolywanie nauczylo jednego : ze nic mi nigdy nie wolno..ze inni maja pierszenstwo..i ze ja nie mam racji..tak mnie wlasnie wychowano:o zawsze mialam ustepowac:o to ze teraz potrafie walczyc o swoje to tylko i wylacznie mooja zasluga...bos ie tego ucze...ale rozpychac sie lokciami nigdy nie bede potrafila

A tak wogóle. Najważniejsze jest to by dziecko zaakceptować i wspierać, tak by ono to czuło. Trudno być idealnym rodzicem, dzieckiem również. Wydaje mi się że złoty środek to : duże wymagania + duża akceptacja + maxymalne wsparcie + dużo śmiechu i zabawy.

Tilly - bardzo mi sie podoba to, co mowisz i rzeczywiscie chwalenie dziecka, motywowanie go ma chyba naprawde ogromne ogromne znaczenie! W dziecku wyksztalca sie prawdziwa wiara we wlasne sily, w siebie samego, co pomaga wlasnie w przyszlosci.

pain au chocolat - no wlasnie, mam podobne odczucia, pamietam jak zawsze wszyscy gratulowali moim rodzicom "grzecznych dzieci", a sarkali na inne, ze zle wychowane, po czym ja skonczylam jako niesmiala i wiecznie przejmujaca sie zdaniem innych, a te "niegrzeczne" sa po prostu pewne siebie :( I przeraza mnie to ze widze jak powielam to co robili moi rodzice :( tylko ze nie umiem inaczej...

Tilly, to ja sie zapisze na warsztaty do ciebie, dobrze? bo wlasnych doswiadczen w tym pozytywnym zakresie mi brak...

Droga jogurt waniliowy - właśnie to co napisałaś: powielasz błędy i nie umiesz inaczej - to sedno sprawy, ale świetnie że rozumiesz. Popracuj nad tym przemyśl błędy rodziców i staraj się być trochę inna. Ja przykładowo dopiero jako nastolatka nauczyłam się odzywania w towarzystwie bo wcześniej chowałam się po kątach, za to na stare lata zrobiłam się pyskata..... nie mam jednak za złe rodzicom że nauczyli mnie co to jest pokora, i zimna krew, szkoda tylko że nie czułam jako dziecko że są ze mnie dumni, i nie czułam ich wsparcia, byli po prostu b. surowi. Staram się być inna wobec synka, czasem łapię się że krzyczę tak jak moja mama w przeszłości, wtedy biorę się w garść i wracam do planu A - wychowanie mądre. Sporo się tego naczytałam i dodałam trochę od siebie. Myślę że jest ok.

mój brat cioteczny byl wlasnie takim niesmialym dziecakiem, nigdy nawet się nie odzywał, a teraz ma 19 lat i jest bardzo konkretnym facetem:) Jego rdzna siostra do 5 roku żyucia też była taka cichutka, ciężko jej yło w przedszkolu, ale w koncu się rozkręciła.