sa tu jakies dziewczyny ktore w wiku 18 lat urodzily dziecko?

Miałam 18 lat i jestem dumna bo jutro mój syn kończy 16 lat,sama Go wychowuję i uwierz mi że będziesz miała siłę a kiedyś powiesz"nie wyobrażam sobie życia bez Ciebie moje kochane Serduszko".Głowa do góry,będzie dobrze.

ja urodziłam miesiąc po 18-stce. teraz mam synka, który ma 15 miesięcy i uważam, że nic lepszego nie mogło mnie w życiu spotkać. Z ciąża nie było też łatwo w szkole, ale wierzę, że dasz radę! jak Twoje maleństwo będzie na świecie, wynagrodzi Ci wszystko!

upppppp

up

up

Pamiętaj, że teraz jesteś odpowiedzialna nie tylko za własne, ale także za życie swojego maleństwa! Dziecka, które nie jest niczemu winne i ma swoje własne, nieodwracalne prawo do życia. Jest już w Tobie i czeka na przyjście na świat. Nikt nie ma prawa mu tego odebrać! Na pewno nie będzie łatwo, przy każdym niepowodzeniu będziesz się obwiniała za wszystko, co się stało, ale czasu nie możesz cofnąć. I, tak jak napisał ktoś wyżej, pewnego dnia nie będziesz mogła wyobrazić sobie, że mogłoby nie być go na świecie.:) Trzymaj się i bądź silna. Wiem, że to brzmi absurdalnie, ale znajdź w tej sytuacji zalety. Pomyśl, że odtąd będziesz miała przy sobie człowieka, który będzie Cię kochał najbardziej na świecie, będzie liczył na Ciebie, pragnął będzie ciepła, za to ciepło, które będzie Ci ofiarowywał każdego dnia! Nie zapominaj, że jesteś MAMĄ!

tylko ja się boję, że nie dam sobie rady sama z bękartem. Rodzice też pewnie ze szczęścia nie oszaleją :(

to naturalne, że się boisz. rodzice, że szczęścia nie oszaleją, pewnie na początku będą się gniewać, ale jeśli przed nimi przyznasz się do błędu (dokonasz aktu samokrytyki;P), na pewno Ci wybaczą! W końcu są Twoimi rodzicami! radziłabym Ci na początek wybrać jednego z nich do poinformowania ich o ciąży. zastanów się, z kim masz lepszy kontakt (choć w tych sprawach mamy są bardziej "'sprawdzone"), wtedy unikniesz ich wspólnego ataku na Ciebie - kiedy byliby razem, ten byłby wzmożony. Twój pierwszy argument powinien być jednoznaczny: nie usuniesz ciąży, bo to człowiek ma prawo decydować o czyimś życiu. to dziecko JUŻ jest i nic tego nie zmieni. jedyne, o co prosisz, to pomoc i zrozumienie, bo jesteś realistką i wiesz, że sama sobie w tej sytuacji nie poradzisz. przywołaj, jako przykład, swoje istnienie. spytaj mamę, czy (nawet gdyby nie planowała mieć dziecka), dowiedziała się o Twoim urodzeniu, czy brałaby pod uwagę usunięcie ciąży? czy wyobraża sobie, że teraz nie ma Cię na świecie? na pewno nie! powiedz, że chcesz dać temu dziecku tyle miłości, ile otrzymałaś od własnych rodziców. to na pewno ich zmiękczy i pozwoli spojrzeć na to z innej perspektywy. będzie dobrze!:)))

*bo to NIE człowiek.