czy jesteście dumni ze swoich dzieci?

czy jesteście dumni ze swoich dzieci?Bo ja nie jestem,niby moj sen jest spokojny,studiuje teraz pisze doktorat ale nie jest jakiś wybitny w jakimś kierunku,raczej taki przeciętniak a ja bym chciała być z niego dumna

prowo 1/10 ;)

a czy twoi rodzice byli dumnie z ciebie, może brak tej dumy wyssałaś z mlekiem matki i to jest przekazywane u was genetycznie

tak jestem dumna

ciekawy temat,moi rodzice nie s a ze mnie dumni i jestem ciekawa jakie dziecko musi byc by rodzice byli z niego dumni

a co to znaczy być dumnym z dziecka ? czy to znaczy e odczuwa się jakiś szczególny rodzaj uczuc wobec dzieci wybitnych a inny wobec " przeciętniakow "?

ze swojego dziecka, jesli w to, co osiagnelo , włozyło wiele wysiłku czy umiejetnosci, i jesli to jest wiecej, na co stac kogos o jego mozliwosciach fizycznych, czy psychicznych. Dumna moze byc tak matka dziecka robiacego doktorat na najlepszej uczelni ( bo przeciez musial w to wlozyc wysilek) jak i matka dziecka np z porazeniem, ktore wykonalo pierwszy krok ( bo wysilek taki moze byc nie mniejszy).

matka jest dumna ze swojego dziecka... moja nigdy ze mnie dumna nie była a wrecz przeciwnie, były wieczne pretensje, że sobie życie zmanowałam bo poszłam na studia zamiast wyjść za mąż i rodzić dzieci... I nie omieszka mi powiedzieć mi w twarz, ze się mnie wstydzi z tego powodu...

(napisalam - JESLI...)Widac twoja matka uznala, ze wczesne zamazpojscie dla kobety jest najwazniejsze , uznała, ze nie wykorzystalas swoich mozliwosci w tym wlasnie kierunku.

każdy rodzic chcialby odczuwać dume z osiagniec swoich dzieci - czujemy sie przez to tak jabyśmy sami to osiagneli , prawda ,drodzy rodzice ?:) Ale jest druga strona tego medalu - jeśli nasze dziecko jest jak inne - niczym sie nie wyroznia , to cżesto ulegamy mylnemu wrażeniu ,ze nasze dziecko niewiele umie ,niewiele znaczy czyli jego wartoc jest niewielka na tle innych " wybitnych " dzieci .I zaczynamy krytykować nasze dzieci - myślimy ,ze w ten sposób motywujemy dzieci do wiekszego wysiłku - ale osiągamy często tylko to , że dzieci zaczynają wątpić w swoje możliwości i miejsce w sercach rodziców. I wyrastają na doroslych , którzy albo żyją w ciagłym strachu że z niczym sobie nie poradzą i do niczego sie nie nadają albo nadrabiają brak poczucia własnej wartości arogancją i tupetem. Na całe szczescie jest tez grupa osób ,ktora zdje sobie sprawę w jakie " dziedzictwo " wyposażyli je rodzice i chce i potrafi z tym walczyć .

ja bardzo jestem dumna, mam wspaniałego synka :)

Ja jestem ojcem i mimo iż moje dziecko ma roczek czyli nie zrobiło JESZCZE nic imponujacego to JUZ jestem z niego dumny :) i chce zbudować z nim więź http://dumnyrodzic.pl/artykul/wiez-miedzy-ojcem-a-niemowleciem nie chce by moje zycie wygladało tak jak wiekszosci normalnych i przez to nieszczęśliwych ludzi i nie miec tak slabej wiezi jak ja z moimi rodzicami

tatuś zobaczymy czy będziesz dumny jak będzie dorosły, jak się naćpa i tobie w ryja przyłoży