Gdy jesteś inny...

Problem jest dopiero wtedy, jak nie możesz się w żadnej grupie odnaleźć, skoro odnalazłaś się w innej grupie tej sekcji, to jest dobrze.

ale na roku jest pewnie wiecej wartosciowych ludzxi ktorzy nie tylko imprezy w glowie. Też lubię robić wszystko po swojemu, chodzić własnymi ścieżkami ale tak zawsze nie można! Trzeba nawiązywać znajomości żeby nie zamknąc sie w sobie i nie "zdziczeć"

Z pewnością macie rację, ale też czasami bywało tak, że niby kogoś poznałam, fajnie się nam gadało, a potem zrobiłam jakąś gafę, no i miałam wrażenie, że ten ktoś krzywo na mnie patrzy.Jako że jestem nieśmiała, trudno mi od tej pory zachowywać się na luzie podczas kontaktów z tą osobą.W ogóle chyba uchodzę za sztywniarę.A taka jest prawda, że ja się zwyczajnie boję.Gdy nadchodzi tydzień nauki, każdego dnia o poranku mam bóle żołądka, drżą mi ręce, bo martwię się nad tym, czy ktoś znowu nie powie mi czegoś niemiłego.Niby udaję, że nie interesuje mnie to, co ktoś o mnie mówi, ale prawda jest inna.Nie mam pojęcia, dlaczego.Przecież dużo czytam, chodzę do kina, na koncerty, mam swoje koniki, którym poświęcam czas wolny od nauki.Rozwijam się.Ale też, że jak ktoś odważy się do mnie zagadać, zapominam języka w gębie.Nic więc dziwnego, że mało kto jest w stanie poznać moje ukryte "ja". A o facetach to już szkoda gadać.To dopiero porażka.Albo się mnie boją, albo zwyczajnie mają gdzieś.Mam co prawda kilka kolegów, z którymi chodzę właśnie na tę sekcję, ale oni są już zajęci lub też traktują mnie tylko jak siostrę.Zresztą, nie interesują mnie moi rówieśnicy.Szukam kogoś dojrzalszego, ponad przeciętną.