nadzieja umiera ostatnia

Witajcie dziewczyny:) Ja staram się już o maleństwo ponad 6 lat,przeszłam wiele badań,terapii hormonalnych nic:( W 2007 roku poddałam się laparoskopii,niestety podczas operacji doszło do komplikacji,uszkodzono mi naczynie krwionośne i musieli robić mi laparotomię i transfuzję krwi!!!Te dwa tyg. były pełne bólu,a lekarze wcale nie dawali i nadziei że będę miała dzieciaczka.Radzili poddac sie in vitro bo innej szansy nie ma(mimo ,ze jeden jaowód był drożny) Ja jednak nadal sie nie poddałam i walczę o moje maleństwo,bo wiem że w końcu musi sie nam udać!!!! W tej chwili jestem po drugiej laparoskopii i jestem pełna nadziei na lepsze dni. Nie poddawajcie sie dziewczyny,bedzie dobrze!!!...tam gdzieś czeka na nas nagroda:))

Jasne, żę bedzie dobrze. Musi być! My z mężem staramy się ponad 2 lata. Też jestem po laparo i pozostaje nam jedynie działać i czekać, gdyż wszystkie badania moje męża są dobre. Beznadziejna jest taka niemoc. Ale gdyby nie nadzieja to nie wiem co by nam pozostało.

witaj:) Opowiem Ci historie przyjaciółki mojej cioci. Ogólnie kobieta przez 6 lat po slubie starała sie o maleństwo. Robiła z mężem wszystkie badania jakie był← możliwe. Ze względu na to że była i nadal jest bardzo wierząca nie chciała poddać się in vitro. W końcu po 7 latach zdecydowali się zaadoptowac dziecko z domu dziecka. Zaadoptowali dziewczynke w wieku 3 lat. Pokochali ją najmocniej na całym świecie i wyobraż sobie ze gdy już wydawało im się że są najszczęśliwsza rodziną na świecie ona zaszła w ciąże:) Okazało się że kobieta tak bardzo pragneła dziecka ze przez 6 lat prowadziła kalendarzyk . odliczała każdy dzień cyklu każdą minute , robiła wszytsko dosłownie wszytsko żeby zajśc ale nie mogła a gdy już przestałą się starac to nagle okazało się ze będzie mamą:) Mysle ze miała jakaś blokadę psychiczną i adopcja pozwoliła jej poprostu zapomnieć o staraniach:) Życze wam wszytskim powodzenia w staraniach:*

sama znam podobną sytuację... małożenstwo kilka lata starało sie o dziecko, lekarze stwierdzili, ze nie ma szans, adoptowali synka- niemowlaka, po kilku tygodniach kobieta zaszła w ciąze i urodziła trojaczki... sytuacja autentyczna

Witaj. My staraliśmy się o dziecko 4 lata. Przeżyłam laparoskopię( stwierdzono niewielkie torbieliki i endometriozę), pół roku leczenia i nic. póżniej wizyty u specjalistów wszystkie badania i znowu nic. Przeszłam dwie inseminacje z nasienia męża- bezskuteczne. Zrobiliśmy sobie pół roku przerwy i zmieniliśmy lekarza. Znowu powtórka wszystkich badań i szykowanie do 3 inseminacji. W połowie cyklu byliśmy na wizycie , lekarz tak mnie ponaciskał, że wyłam z bólu, ale wieczorem było już trochę lepiej, więc trochę pobaraszkowałam z mężem. I nagle okazało się, że jestem w ciąży. Moja córcia ma dzisiaj 3 lata.... Głowa do góry.... Będzie dobrze

Ajajaj, biedne, biedne kobiety :o :O A w moim szpitalu lezy dziecko, którego mama zmarła i żadni krewni nie chcą go wziąć :O Może któraś z was zechce? :) Dzidzia potrzebuje domu, to dziewczynka :)

Wasze wypowiedzi podniosły mnie na duchu. Tylko jest pewien problem, nie wiem czy byłabym gotowa np. na adopcję. I zastanawiam się co by było, gdyby okazało się, że już po zaadoptowaniu jakiegoś dzieciątka zaszłabym w ciążę. Oczywiście nie przewiduję sytuacji, że oddałabym dziecko, ale czy mimo wszystko nie darzyłabym większą miłością mojego biologicznego dziecka, przez to samo krzywdząc (oczywiście nieświadomie) dziecka z adopcji.

jeśli naprawdę pragniesz dziecka, to je pokochasz, a jak juz zaczniesz kochać to nie przestaniesz tak poprostu