Zmarnowalam sobie zycie. Za pozno na zmiany.

a ja mam okres i będę ssmęcić bo jak mam okres to mi się ryczeć chce:(

prawie nie mam, bo właśnie jestem na etapie dochodzenia do wniosku, że to nie to. Ale nie to mnie najbardziej dołuje w moim nędznym życiu, tylko to, że nie mam szans na absolutnie żadną karierę zawodową - robię co mogę, studiuję, zaczęłam doktorat, pracuje dodatkowo, ale ni chu chu nie widzę żadnych perspektyw nawet na wyprowadzenie się z akademika a co dopiero mówić o zakładaniu rodziny - co z tego że miałabym teraz dziecko?

http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=4304056&start=0

bardzo dziwią mnie te głupie baby które maja pracę i narzekają:O ja mam 27 lat od bardzo dawna szukam pracy, mam niewielkie doświadczenie zawodowe, mieszkam ze starymi i mam pazernego ojca który nie chce mi i mojej siostrze zwrócić pustego i na dodatek zniszcznego mieszkania po moich dziadkach, które wynajmuje studentom!! a inni rodzice dzieciaków odrazu fundują im mieszkania za 200000 tys! Tak było w przypadku mojej kuzynki! Mam niedosłuch obustronny wrodzony, niedawno miałam założony nowy aparat słuchowy, wszczepiony w kość i od nowa uczę się życia!!:O:O:O Nie wiem ile razy faceci zrobili mnie w chuja, jestem samotna tez nie mam faceta i mam to głęboko w dupie co o tym pomyslą inni!!!. Nie zalezy mi już na tym aby mieć faceta - większość z nich jest owładnięta jakąś fascynacją na punkcie swojego ego:O:O bardzo mało jest wartościowych facetów , naprawdę bardzo mało!! Nie mam ŻADNEGO powodu popadać w kompleksy ! To jest po prostu absurd! Nie znam osobiście ani jednego szczęśliwego związku! Najlepsze są te osoby, które żyją w związkach i nabijają się z osób samotnych a ich wspólne życie też nie jest najlepsze:O Ludzie! Pomyślcie 2 razy...Najpierw popatrzcie na siebie zanim skrytykujecie! Moja matka jak była młoda wyszła za mąż za pierwszego, lepszego chłopa i zrobiła sobie trójkę dzieciaków - czyli nas. Nie miałam łatwego dzieciństwa z ojcem - tyranem:O:O MILION RAZY LEPIEJ JEST BYĆ OSOBĄ SAMOTNĄ ANIŻELI DZIELIĆ ŻYCIE Z OGRANICZONYM TYRANEM !!! Na bezrobociu staram się cos robić, mam dożywotni zasiłek pielęgnacyjny:O chodzę do studium na administracje, piszę prezentacje maturalne, pomagam maturzystom, udzielam korków, zrobiłam sobie prawo jazdy... Jest wiele rzeczy które można zrobić na bezrobociu zamiast się użalać i zjadać własny ogon.. Na szczęście nie mam żadnych kredytów i jako jedyna w rodzinie jestem "na plusie" :O Niezły paradoks:O Jeszcze ojciec przed chwilą poprosił mnie o pożyczkę:D:D:D

ktoś się podszył i nie miałam ochoty pisać, ale... łatwo pisać-zmień coś w życiu, przestań szukać-samo przyjdzie Trudno jest nie myśleć nie przejmować się i nie szukać szczęścia, jeśli codziennie ktoś/coś Ci wskazuje że może być fajnie, że można być szczęśliwym....tylko mnie coś nie wychodzi! :( nie jest łatwo funkcjonować będąc nieszczęśliwym i czując że przegrało się życie.....

ludzie, nie ma czegoś takiego jak "przegrane życie" ! Co moga powiedzieć małe dzieci, które są wykorzystywane seksualnie w rodzinach patologicznych?? Co mogą powiedzieć ludzie umierajacy z głodu?? Jeśli myślisz że przegrałaś życie, to faktycznie tak jest!! :D

jeszcze coś dodam... moja matka ocknęła się po 48 latach życiowego letargu i postanowiła coś zmienić - poszła na studia pomostowe dla pielęgniarek. Nigdy nie jest za późno na zmiany!!

szczerze to nie rozumiem jak starzy moga pozyczac od dzieci

tez zmarnowalem sobie zycie. do tej pory przez te wszystkie lata zylem z jakimis tam prostymi, ale jednak marzeniami. mysla, za rok sie zmobiluzuje, teraz jeszcze mam czas. teraz jestem w dupie... ulubinym zajeciem jest spanie, a po przebudzeniu za miast pomsylec 'wohoo, mamy nowy dzien', mysle 'kurwa za chwile sie zabije'. kiedy takim zajeciem bylo ciupanie na komputerze, ktore pomagalo sie zreslaksowac i zapomniec o problemach (od zawsze jakis taki depresyjny typ bylem), dotknac jeszcze niedostepnego (ze wg na wiek) marzenia, wcielajc sie w jakies tam wirtualne postacie, no i troche przecholowalem... za miast ruszyc dupsko i cos ze soba robic, byly tylko wieczne porazki, karate, kilka lekcji, nie chce mi sie, basen, nie chce mi sie, sks w szkole, nie chce mi sie. niektore byly rownoczesnie ze soba, rezygnowalem z jednego, zeby na 2 bylo latwiej, a nastpenie olewalem nawet to co mialo stac sie glownym celem. czuje sie zle. w tej chwili nawet grac mi sie nie chce, przypomina mi to o zmarnowanym zyciu, jednoczesnie jak juz zaczne sesje, czuje jakas tam przyjemnosc (uzaleznienie...?), bo ciagle uwazam, ze jest juz za pozno, wiec co mi to da, ze bede sie etraz zylowal, tylko dla lepszego samopoczucia? nie ide do lekarza po jakies tapsy, bo boje sie, ze bede mial to potem w papierach. zamkniete kolo, bo bez tapsow i tak chyba nie dam rady zrobic nic. jesli tylko jest mozliwosc podchylenia ogona i ominieca wyzwania, wykorzystuje ja. jedynie jesli o tego zalezy moje zycie na uczelni lub ktos mnie do czegos zmusi, okazuje sie, ze jakos sobie radze (i to nawet niezle), czuje chwilowa satysfakcje i dume, zeby juz wieczorem poczuc sie ponownie jak gowno i przy nastepnej okazji uciec jak tchorz jesli tylko sie da. jebiac sobie zycie ciagle powtarzalem sobie, ze na studiach sie zmienie, jestem na nich juz prawie dwa lata (inzynierskie...) i nei zrobilem nic, baa moje zdrowie jeszcze bardziej sie pogorszylo przez to ze unikajac obowiazkowych zajec mam wiecej czasu zeby myslec sobie w mieszkaniu i siedziec na dupie krzywiac kregoslup... zastanawiam sie gdzie podzialo sie ostatnie 10 lat (jeszcze 5 lat temu moglem to naprawde odkreic jakbym chcial i byc moze nie pisalbym teraz tego zalosnego posta). nie ma dnia zebym nie mysla o tym co bylo kiedys, co dawniej trwalo i trwalo, wydawalo sie, ze nie ma konca, a teraz skondensowane jest w mojej glowie, jako kilka godzin kluczowych momentow, kiedy mogelm cos ze soba zrobic. w gim. sie nei chcialo bo bylem jeszcze na etapie mentalnym dziecka z podstawowki, w liceum przyszly psorane ksiazki o desperatach i samobojcach, przyszlo pomyslenie nad swoim zyciem i depresja (totalna). nic juz nie mialo sensu, no bo zeby osiagnac moj cel musialbym ciwcyz juz od 1 podstawowek. tak mijal rok, dwa. w miedzy czasie jakies mobilizacje i znowu mysl, no dobra moze nie trzeba bylo sie cofac do 1 podstawowej, ale kurna 2 lata temu jak to mowiel to byl idealny czas, a etraz juz za pozno... skonczylem liceum poszedlem na studia i teraz wiele bym dal zeby cofnac sie do tego wczesniejszego 'beznadziejnego' etapu, bo tak naprawde wtedy moglem tez duzo zrobic (chodz na pewno nie na tyle, zeby zyc normalnie, tzn. tak jak bym chcial). ciagle analizuje przeszlosc i te zmarnowane momenty, byc moze za kilka lat (jak dozyje) pomysle, ze teraz jeszcze moglem cos zmienic, chodz w tej chwili jestem juz za stary i zbyt swiadom, marzenia przepadly, a nie myslaem, ze mozna je stracic. zal mi siebie, ajednoczesnie mowie sobie 'masz co chciales zalosny fiucie'. szkoda ze nikt nie mowl o konsekwencjach, a raczej nei probowal mnie uratowac naprawde (bo do rodzicow nie mam pretensji,i le bylo walki o to wszystko...) nie wiem co zrobic, tak dac mi te 5 lat pamietam jakby to bylo wczoraj i pluje sobie w brode. chorba psychiczna jednak takze jest straszna, bo jak to sie mowi 'kiedy ciepi dusza, krzyczy cialo' - czy jakos tak...

sorrki za bledy brak polskich znakow i cos tam jeszcze, bo szczerze mowiac nawet nie chce mi sie dzisiaj pisac poprawnie... zycie to jednak nie jest bajka, cholera chialbym byc znowu dzieckiem... ciagle boje sie i zal mi mohc rodzicow, dochowali sie zalosnego nieroba... chcialbym cos osiagnac, mam wiele planow i zainteresowan, ale oczywiscie nic nie wypali, bo gdzies tam w oddali ciagle jest moj pierwotny plan, ktory nigdy nie wypali, a nie wypali dlateg, ze bylem zbyt glupi i nie znalem umiaru, teraz pewnie nawet jakbym nie mogl go spelnic, a dazac do niego bym ciwczyl przebywal z ludzmi to latwiej byloby realizowac inne zainteresowana, ktore mogl by mi dac pieniadze... na Boga, nie mysle juz o sobie, zaczlem myslec o tych biednych Rodzicach, tylko zolili i zola nadal we mnie kase, a ja boje sie, ze nawet nie bede wstanie im tego odplacic, bo nie mam sily zadbac sam o siebie...

Ludzie spokojnie prawdziwe życie zaczyna się dopiero po 40:-)

to nie chodzi o wiek ze nie mozecie kogos poznać - albo zwyczajnie nie macie szczescia albo ,,tego czegos,, moja siostra ma 35 lat jest po rozwodzie faceci za nia szaleja a ona nie potrafi wybrac, bo zwyczajnie jest ich za duzo...Ale ona ma to ,,coś,,

Kobiety! Co Wy gadacie???? Ja czekam na takie zycie- skonczone studia, praca... a Milosc przyjdzie predzej czy pozniej. Ale jaki facet chcialby marudzaca i narzekajaca na swoje zycie kobiete?! Idzcie na zakupy, do fryzjera i co rano patrzac w lustro powtarzajcie sobie "jestem piekna i madra!". Tez mialam niska samoocene i tez nie chcialo mi sie zyc jak chlopak mnie zostawil, ale moge jeszcze w zyciu osiagnac wszystko... i Wy tez mozecie!!!

Ja mam prawie 26 lat nie mam nic, skończyłam studia i szukam pracy. Nie umiem kompletnie więc nie liczę na nic wielkiego. Ale nie minie 2 lata i będę miała na kącie 36 milionów dolarów, i od-szarpnę wam po bańce Ludzie! 29 lat to masz być tylko i wyłącznie SOBĄ a nie KIMŚ!!!!

zamiast klikac na klawiaturze spotkajcie sie ze znajomymi,w domu przy kompie raczej nikogo nie poznacie no chyba,ze z jakims kolesiem z neta sie umowicie

nie!!! nigdy, żadnych frajerów z neta! Zanotowąłam na koncie mały suckces ... zdałam prawko za drugim podejściem ale nadal nie mam pracy... ludzie, napiszcie do mnie chociaż jedną małą miłą rzecz i zmotywujcie do działania:O:O:O nie wyrabiam już z tą deprechą:O

jesteś ładna

Odpowiedz na pytanie co sprawi ze bede szczesliwa nie jest latwa ale wydaje mi sie ze kluczem jest tak naprawde znajomosc samego siebie . Niektorzy czuja ze jest to maciezynstwo inni zwiazek a jeszcze inni dyplom magistra czy kariera zawodowa. Jedno jest pewne ....Uwazaj czego sobie zyczysz . Z kazdym osiagnieciem przychodzi odpowiedzialnosc. Jezeli decydujesz sie na dziecko poswiecisz swoja niezaleznosc. Jezeli zdobedziesz dyplom magistra , zainwestujesz mnustwo czasu i nadasz jakis kierunek twojej karierze i trudno lub szkoda bedzie to zmienic, kolezanki beda mialy dzieci a ty bedziesz studiowac. Chcesz zrobic kariere, pewnie bedziesz musiala poswiecic rodzine, rozwoj emocjonalny i wolnosc. Kazde marzenie nieisie ze soba jakies ryzyko. To tak jak z magia - cokolwiek zrobisz powroci do ciebie. Ja mysle ze warto dazyc do tych marzen kore mialo sie od zawsze. Dozyc do tego wizerunu ktory mialas juz jako mamla dziewczynka (pani z teczka, mama lub gwiazda filmowa). Chyba te marzenia maja najwieksza szanse by nas uszczesliwiac. Mysle ze warto spojrzecz na szersza perspektywe , wtedy male niepowodzenie jak nie posiadanie jednej z rzeczy krote ktos inny posiada nie bedzie takie bolesne. ......Ale czy ja jestem szczesliwa hmm ......nie:( dlatego tutaj trafilam. Powodzenia i trzymajcie sie cieplo

k***a mać, jakiś zbiorowy wirus zainfekował wszystkich tutaj piszących i biadolących? Kobieta w wieku lat 29 uważa się za zgrzybiałą staruszkę cierpiącą w dodatku na wściekliznę macicy??? Że niby życie bez dzieci nie ma sensu? Ludzie, ogarnijcie się!!!!! Może lepiej wyjść za mąż w wieku lat 18 i dorobić się sporej gromadki dzieciaków, nie mieć wykształcenia, pracy i być na łasce pana i władcy męża? Uwierz mi że posiadanie dzieci nie jest i na pewno nie powinno być jedynym celem życia dla nikogo. Nie żyjemy tylko po to żeby się rozmnażać. Rozwijaj swoje pasje, no chyba że Twoją jedyną pasją jest lamentowanie i rozpacz z powodu Twojego podeszłego wieku. Autorka tematu pisze jak to w wieku dwudziestu jeden lat jest się młodym i pełnym energii a sama ma raptem osiem lat więcej i smędzi jak osiemdziesiątka :-( TY CIĄGLE JESTEŚ MŁODA, DO JASNEJ CHOLERY!!! Ludzie złoci, co proponujecie? Obowiązkowa eutanazja dla wszystkich powyżej trzydziestki? Ja mam lat trzydzieści dziewięć i po przeczytaniu Twoich i pozostałych postów zastanawiam się czy wypada mi jeszcze żyć? A tak serio dobrego psychoterapeutę polecam.

29 lat, ustawiona i zmarnowane życie??? Wszystko przed Tobą. Jesteś młodą kobietą i dopiero startujesz, dziecino. Ludzie zaczynają od nowa w różnym wieku. Od zera, po ciężkich doświadczeniach i życiowych traumach i nie uznają swojego życia za zmarnowane.

29 miała w 2009 roku. To stary temat.

Następna "ofiara losu".