Wydaje mi sie ze umieram-psychicznie.

A tak naprawde to czy tylko wydaje mi sie,to sami ocencie... Ciezko jest mi nawet pisac,aleczuje ze musze bo inaczej poprostu zgnusnieje na amen... ale to dluga historia i nie wiem czy komus bedzie chcialo sie czytac... A chyba zaczne od tego ze(od razu wybaczcie wszystie bledy)--- ze...wlasnie od czego...?Chyba ze bylam mezatka-albo i nie-ze mam 35 lat i spieprzone zycie.... no ale od poczatku... KOCHALAM PRAWDZIWIE i do dzis kocham,ale i co z tego skoro on zaczal poszukiwac juz wczesniej-prosilam,blagalam-udalo sie-na 2 lata-potem byle jaki pretekst,bez rozmowy-rozwod. W nawiasie,to z nasza znajoma krotko wczesniej poznana,jest teraz a ja nie wiem czemu zwiazalam sie i malo tego-mam z nim corke-a pisze tak bo w koncu udaje mi sie od niego uwolnic-chyba-bo byl czas ze pobil mnie i to nie raz ze nie umialam myslec racjonalnie... Naprawde chcialam dla coreczki normany dom-ktorego,a propo nie mialam...bez sensu bo to chory czlowiek na psychice i chyba alkocholik. Moze dlatego.. Rodziny jako rodziny to u nas nie ma... Przyjaciol,czy prawdziwych,nie wiem,ale przez niego,tego 2,stracilam... Mam synka 11 lat z 1 i 2ipol roku z drugiego To teraz cale moje zycie-i naprawde Ale co stanie sie jak mi cos sie stanie? Zadnych przyjaciol-ba dobrych znajomych...