sa ludzie z fobią społeczną, a sa i bez

jak ja, ale ja ludzi nie lubię. nie chce mi się z nimi gadać, nikogo nie zapraszam i do nikogo nie jeżdżę, a jak ktoś przyjdzie, to owszem, bywa, że miło się rozmawia i dobrze się bawię, ale w duchu czekam, aż pójdzie sobie. o dziwo, nikt nie wyczuł we mnie tego, jakby nie było, fałszu. kilka znajomości zerwałam sama, po prostu przestałam pisać, dzwonić. celowo. kilka podtrzymuję. nie lubię gadać o niczym, w sumie nie za bardzo lubię gadać - chyba, ze mam akurat chęć, to gadam jak najęta. ogólnie dobrze dogaduję się z ludźmi, jestem asertywna. ale chyba tez bardzo egoistyczna niestety. też tak macie? że Wam się po prostu nie chce innych?

Muszę mieć ochotę na spotkania i rozmowy. Najbardziej nie rozumie mnie rodzina. Znajomi już przywykli. Nie zawsze mam ochotę jechać gdzieś na Święta. Rodzice mówią, że odstaję od innych, ale lubię posiedzieć w domu. Mega problem jest, gdy w rodzinie jest jakieś wesele. Mam 24 lata i byłam tylko raz na weselu. Nie chcę to nic nie robię na siłę i już.

o, chociaz jedna osoba mnie rozumie :) ja jestem chyba leniwa. nie chce mi się np. dzwonić do kogoś i pytać, co słychać, w zasadzie mało mnie to interesuje taki stały kontakt (spotkania, telefony, internet) utrzymuję tylko z jedną osobą

to prawda, najlepiej pije sie samemu

bardzo rzadko piję i nigdy sama :p

Kiedyś byłam bardzo towarzyska a teraz mi się nie chce, ludzie mnie drażnią, znudzili mi się, spotykam się ze znajomymi od święta, nie częściej jak raz na tydzień, na więcej nie mam ani czasu, ani ochoty, bywa że nie widzę się ze znajomymi kilka ms a mój rekord to rok czasu. Dziwne że mnie jeszcze nie olali.

tez tak mam:O nie chce mi sie gadac o pierdolach, ubraniach, dziciach, psach itd. nie odpisuje, nie oddzwaniam, na spotkania chodze raz na ruski rok. ludzi sie nie boje, ale jakos nie sa mi zbyt potrzebni

mnie tez jeszcze niektórzy nie olali.. to doprawdy dziwne

otóż to. ja tez się nie boję. nie jestem nieśmiała, tylko mi się nie chce. a dziś po pracy idę na spotkanie z kilkoma kobitami, już ziewam na samą myśl :o

A to się nie nazywa socjopatia czy aspołeczność czy jakoś tak?

To nie fobia żadna, bez przesady, fobia to coś znacznie poważniejszego, bo prostu jesteście bardziej typem samotnika...

nie wiem jak sie nazywa. wiem ze mnie te rozmowy nudza. bo wlasciwie wiekszosc ludzi nie ma nic do powiedzenia. a ja gadac nie lubie. nawet jak do kogos zadzwonie to tylko w jakiejs konkretnej sprawie, nigdy na pogaduchy.

Ja też tak mam, że nie lubię gadać o wszystkim i o niczym, bo o tym to sobie mogę pogadać w domu z mężem i znajomi do tego nie są mi potrzebni. No ale większość ludzi nie ma pasji, bo 3/4 20 paro latków żyje dziś praca, dom, ewentualnie dzieci jak mają, no i zakupy...

No i najczęściej to się zmuszam pogadać o jakiś sztucznych problemach niektórych, żeby nie wyjść na jakąś dziwną.

też tak mam --------> people sucks i tyle

Poza tym większość znajomych mniej czy bardziej jest fałszywych, niestety ludzie tak mają.

hmm może jesteś typem neurotyka?

miło, ze nie jestem sama, hehe, aczkolwiek dziwnie to brzmi w kontekście tego topiku :)

ale po co szukać jakiejś nazwy, kim jestem? nie potrzebne mi to do niczego

Nie ma co się przejmować, wiele ludzie tak ma :). Część udaje towarzyskich, ja to nawet sama wychodzę z propozycją spotkania, ale tylko z dobrymi znajomymi, nie uznaję kurtuazyjnych spotkań, sztucznych uśmiechów i chwalenia się nawzajem.

kurtuazyjne spotkania, takie to mnie nudzą najgorzej

wiesz, czasem przyczyny mogą tkwić gdzieś głęboko, nieświadomie w nas samych, ale jeśli twierdzisz, ze ot tak po prostu nie lubisz ludzi i jest ci z tym dobrze to ok

w dzieciństwie, w szkole? Pytam, bo szukam rozwiązań dla mojego potomka

Mi się robi niedobrze na takich spotkaniach kurtuazyjnych, bo i tak widzę że osoba jest ze mną nie szczera. Mam taka znajomą, co uważa mnie za super znajomą, tylko że nie rozumie, jak ja ciągle się migam od spotkań, nie rozumie co to oznacza :D.

Najbardziej męczą mnie przypadkowe spotkania i pytanie - co słychać? Zawsze odpowiadam, że stara bieda. Jak ktoś zaczyna mi opowiadać o sobie to mówię, że fajnie i że nie mam już czasu.

W szkole byłam odludkiem. Mie chodziłam na imprezy, nie jeździłam na wycieczki itp. Czyli od zawsze nie lubiłam ludzi :)

Radziłam sobie bardzo dobrze, byłam lubiana w podstawówce, innych też lubiłam. Później przyszedł bunt i trochę się odsunęłam od rówieśników, ale i tak zawsze miałam jakiś kolegów, koleżanki. Nigdy nie byłam totalnym odludkiem.

Miało być - nie chodziłam...

są ludzie, którzy potrzebują kontaków tzw towarzyskich jak powietrza, a są tez bardziej samowystarczalni. Lubią i wolą być sami ze soba - cyli w najlepszym z możliwych towarzystwie :) Ale w szkole chyba przerąbane jest, co?

Ja przez ostatnie kilka lat mocno przejechałam sie, że tak powiem na kilku osobach i to może jest spowodowane, że mam teraz dystans do ludzi.