ALBO JESTEM ZAKOMPLEKSIONA NA MAXA ALBO PSYCHICZNA ALBO JUŻ SAMA NIE WIEM...

dziś doszlam do wniosku ze moje podejscie jest jednak odchyłem od normy.. mam 21 lat. jestem szczupla, nie mialam nigdy problemow z wagą, mam umiesniony brzuch, calkiem ladną twarz. ale są rzeczy które nie dają mi spać, wiem że wiele osób powie pewnie że to głupie, bezsensowne, nieistotne ale ja nie moge przestac o tym mysleć wiem, że zrobie sobie operacje piersi i usune rozstepy. to pewne. rozstepy za rok jesienią, cycki za kilka. i tu zaczyna sie niebezpieczna granica...czy ja chce być idealna? a przeciez tego nigdy sie nie osiagnie czy mam obsesje? czy to strach przed brakiem akceptacji innych? strach przed odrzuceniem faceta? wolę być sama, niż gdyby widział te niedoskonałości. wole spać sama do konca zycia niż żeby rano widział moją zmęczoną twarz. już nie wiem czy przekroczylam granice normalnosci..

y żal

masz obsesję, dlaczego nie potrafisz siebie pokochać, zaakceptować? Nie zmieniaj niczego na siłę, to przecież jest bez sensu. Mydlisz sobie oczy ideałami, których i tak nie osiągniesz, zreperujesz sobie to, a potem doszukasz się czegoś w innej części ciała, i na co to? musisz tylko zmienić swój tok myślenia, zacząć myśleć inaczej...

wiem że nigdy nie bede w 100% idealna.. ale chcialabym zmienic najbardziej "męczące" mnei rzeczy, aby czuć się swobodnie...komfortowo, nie obawiać się