w moim charakterze logiki brak

aż mnie to męczy. z jednej strony podejrzewam wszystkich o wszystko, zawsze węszę nieczyste zamiary przecież przysługa dla mnie na pewno nie jest bezinteresowna a z drugiej strony czasami ni z tego ni z owego ufam za bardzo i niepotrzebnie mówię wiele rzeczy. i zwykle jak ktoś jest godny zaufania to jestem podejrzliwa, a jak nie powinnam ufać to ufam. jestem cholernie nieśmiała boję się czasem nawet na informacje iść o coś spytać, a chwile później gadam z kimś obcym bez problemu ze 100% pewnością siebie. z jednej strony jestem pełną empatii osobą, a czasem zachowuje się jak egoistka i suka i też przechodzę od braku pewności siebie do zarozumiałości. albo też biorę odpowiedzialność na siebie za zło całego świata i mam wyrzuty sumienia, i dzień później mam na wszystko wyjebane. albo wybucham szałem albo spokojnie z ironią wszytko analizuje niby normalne że się nastrój zmienia i się zachowanie zmienia tyle że czasem jak jestem w dobrym humorze zachowuje się tak a czasem inaczej. właściwie na kilka rzeczy mam stałą reakcje a reszta to toto lotek. czy to wszystsko jest normalne?