czy ktos sie zetknal z autyzmem w pozniejszym wieku?

moj lokator ma ponad 20lat i jest chory na ta chorobe, o czym wczesniej nie wiedzialam, zachowuje sie dosyc dziwnie, spi w dzien do 15 albo i dluzej a o 2 w nocy chodzi na spacery do 4 nad ranem potem slysze jak przychodzi do domu i tak w kolko, ciezko sie z nim dogadac, zapomina czasami ze trzeba za cos oplacic, slucha muzyki klasycznej cale dnie, no i zostawia balagan, nie zmywa naczyn itd, nie chce byc jakas zlolza i narzekac, chociaz przyznam ze mnie to wkurza, ale bardziej chcialabym mu pomoc, zeby znalazl prace zeby sie wzial za siebie, tylko nie wiem jak...

nawet na kafeterii chodzi o JARKA 84

google- wbij:"pomocy",znajdziesz psychologa on-line,odpowiada po kilku dniach

Zespół Aspergera sprawdź.

:)

Tak jak poprzedniczka wspomniała to raczej nie autyzm, tylko zespół aspergera, ludzie chorzy na autyzm zazwyczaj nawet nie mówią, natomiast Ci z aspergerem robią wszystko pod okreslony 'szablon'

normalnie w wieku 20 lat większość by miała choroby mózgu ale tak się nie dzieje na rzecz kręgosłupa, oczów....

to moim zdaniem nieźle sobie radzi, skoro jest samodzielny, miał sporo szczęścia i pewnie dobrych terapeutów. Nie przejmuj się tym.

dzieki za rady, nie sadzialam ze ktos odpisze:P

Właściwie, to o aspergerze niewiele wiem, bo czytałam tylko jedna książke, w którym owa choroba była tematem pobocznym, jednak spotkałam w swoim życiu kilka osób z autyzmem i na moje oko autyzm to to nie jest. ;)

Mój eks miał Aspergera ;) To znaczy jak na moje oko... Bo przebadać się nie chcial, on już taki jest i już :o Sklerotyczny, apatyczny, wiecznie niewyspany, we własnym świecie, zamknięty w sobie, patrzący w ścianę i nie kojarzący że się coś mówi ;)

W każdym razie stąd się zgadzało wszystko, włącznie z zainteresowaniami, pracą, socjopatią, nie czytaniem między słowami, nie rozpoznawaniem emocji, mowy ciała, upośledzeniem w kontaktach międzyludzkich. Ale się dowiedziałam że mam z niego chorego nie robić. Po 2 latach nie wytrzymałam ;)

eurydyka i jak sobie z nim radzilas? bo ja nie wiem jak mam mu mowic o rzeczach waznych, wiecznei zapomina, ma swoj swiat a na mojej glowie wszystko jakbym mala dziecko w domu wracam to musze posprzatac bo syf zostawil no bez pierdol:o i nic w domu zrobic nie moge w ciagu dnia bo on spi

Erudytka, zazdroszcze, ja miałam byłego psychopate :P

Quick, a kim on jest dla Ciebie? Po prostu razem wynajmujecie mieszkanie? Czy może jakaś rodzina dalsza? Jeżeli tylko lokator, to może zwróć się do kogoś z jego rodziny...

to tylko lokator, obcy czlowiek dla mnie, wiesz jego rodzice sobie go olewaja sam mi mowi ze walizki mu wyrzucili i sam musial taszczyc je na to mieszkanie, tylko ze kase daja na oplaty dopoki pray nie znajdzie, poczytam w necie troche o tym, moze to cos da

Wiesz, wątpie, żeby coś dało. On może się zdenerwować, że ingerujesz w jego życie. Możesz z nim zawsze porozmawiać, jednak ta choroba nie jest do wyleczenia, można tylko trochę poprawić jego stan.

tylko ze ja to zawsze taka matka Teresa:o

Z drugiej strony może to być zwykłe lenistwo, socjopatia. Może ma jakiś głębszy problem.

on sam mi powiedzial ze na to jest chory, tylko chcialabym zeby jakos byl troche szczesliwszy normalny bo mi go szkoda, ja tam naczynia moge myc:P

To niech idzie do lekarza pierwszego kontaktu i poprosi o skierowanie do psychologa. Wtedy będzie miał darmowo, bo wnioskuje, że nie ma zbyt dużo pieniędzy na prywatne wizyty, skoro rodzice dają mu tylko na mieszkanie.

Ja na głowie stawałam i w koncu nie wytrzymałam... Powiem jak przykladowo wygladalo poproszenie go żeby zakupy do domu zrobił: Najpierw powtarzałam 3 razy co jest potrzebne, później pisałam to na kartce (włącznie w położeniem tego w sklepie - gdzie ustawione, jaka półka itd.), szedł do sklepu i jeszcze dzwonił żeby się dopytywać... Ogólnie 'polecenia' po kilka razy powtarzane, tłumaczenie jak dziecku... A później większość w zeszycie zapisywałam co i jak :o Normalnie jak patrzę z perspektywy czasu to anielską cierpliwość miałam do niego :o Sam z siebie - zero inicjatywy, wszystko ja musiałam... A ja nie jestem typem sierżanta do rozkazów, nie lubię kogoś prowadzić i ciągnąć za rękę non stop... Wypaliłam się w pewnym momencie, bo nic nie docierało... Ogólnie myślałam że to przemęczenie, bo pracował umysłowo i że zmęczony po tym... Ale jak po przerwie świątecznej, jednej, drugiej, po wakacjach polegających na leżeniu i odpoczywaniu zero zmian, to samo... To mi się zaczęło nie podobać :( Wysyłałam na badania do ogólnego czy może coś z morfologią nie tak, że może czegoś brakuje - ale okaz zdrowia, i tylko że zmęczenie pracą... No ale jak przy 2-3 tygodniach bez pracy dalej zmęczony, śpiący, apatyczny? No i zaczęłam w necie szukać co to może być :o I jak powiedziałam to wielkie oburzenie... A najlepsze że jego brat to samo, więc to cholera dziedziczne było :o I stwierdziłam że nie będę swoich dzieci i siebie na to skazywać. Carrie, z psychopatą byłam 3 lata :P Zamknięta w złotej klatce i oskarżana o wszystko o co można :P

Erudytka to może ten sam psychopata co moj, bo moj to by mnie najchetniej w piwnicy zamknal.

dokladnie to samo mam, 100 rayz trzeba powtarzac

Jak ma na imię Krzysiek to ten sam :P Weź, zakupy z mamą = idziesz się kurwić, kawa z koleżanką = idziesz się kurwić, sms od kolegi z roku że zajęcia przełożone = zdradzam go z nim, rozmowa z jego kolegą na imprezie = zdradzam go z kolegą :o I w ten 1 dzień w tygodniu w którym się nie widzieliśmy ja organizowałam orgię dla połowy miasta, mimo że co pół godziny do mnie dzwonił :D Nawet mnie o romans z gejem który JEGO podrywał oskarżył :D Quick - to męczące cholernie jest :o Powtarzanie jak katarynka czegoś, a po 5 minutach od nowa, bo w trakcie się zapatrzył w firankę :o

mysle zeby sie przeprowadzic znaczy znalesc inne mieszknaie i innych lokatorow

Haha u mnie to samo, wyjscie do kolezanki - będziecie sie puszczac, ktos napisał na gadu - zdradzasz mnie z nim, jesteś szmatą etc :O Ale niestety nie Krzysiek :P Quick sama mu raczej nie pomozesz, może jednak znajdz jakis kontakt z jego rodzicami i im o tym powiedz? Może oni wlasnie dlatego go wyrzucili z domu, bo nic nie robił, a oni nie wiedzieli, że to choroba?

moj tez nie Krzysiek :P jego rodzice wiedza, mama jest podobno pielegniarka ale ja tam nigdy z jego rodzicami nie rozmawialam

Po rozstaniu, takim że mnie zwyzywał od najgorszych, powiedział że się cieszy że z taką szmatą już nie będzie (nie odpisałam na smsa 4h bo miałam NAWAŁ pracy) - oczywiście z mojej winy rozstanie ;) (jego mama słyszała przypadkiem wszystko, i Bogu dzięki nie mógł wmówić rodzicom, że ja zerwałam), śledził mnie, jeździł, oświadczał się, obiecywał że się zmieni... Ale ja już nie mogłam, poczułam zew normalności i zwykłego życia ;) Oczywiście się nie zmienił - obecna ma to samo piekło co ja miałam, powiększone o siniaki... Quick - C. ma rację, może jego rodzice nic nie wiedzieli o tym? Może on sam nie wie że to jest konkretna choroba?

A co cię w nim wkurza? Że spi długo? Jak słucha całą noc muzyki to przecież możesz powiedzieć, żeby tpo robił na słuchawkach..