drobny gest

Nie przepadam za tłumami, samotny wilk - chwalę moją wakacyjną pracę, bez kontaktu z drugim człowiekiem. Możnaby uznać, że za długo taplam się w samotności, (ba! nawet sam doszedłem do takiego wniosku) i by nie skończyć na dnie morza alienacji, postanowiłem zadziałać. Socjalnie. Padło na wyjście do miasta i zwiedzenie lokalnej atrakcji turystycznej; latami mieszkając, nie zwiedziłem tego co mam pod nosem. Trzeba było czekać aż zbierze się odpowiednia grupa osób, regulaminowo - nie mniej niż 25. Sezon letni, setki turystów, bez dłuższego czekania zjawiła się odpowiednia ilość chętnych. Grube gotyckie mury i wentylacja skutecznie obniżają temperaturę, po kilkudziesięciu minutach wyciągnąłem z plecaka bluzę. Niefartownie, jakby się mogło wydawać, jeden z rękawów był schowany w środku bluzy i wtedy zadziałała Ona. Nieznajoma osoba, wsunęła dłoń w rękaw by go wywinąć do odpowiedniego stanu. Zamienione kilka słów, wymienione spojrzenie. Zszokowany jestem od paru dni, nie ma w tym płomiennego uczucia, jednak ten drobny, niewinny gest młodej dziewczyny na nowo wyzwolił jakąkolwiek wiarę w ludzi. W duszy cynika, sceptyka obudziło coś, co wydawało się, że jest martwe. Przygodne 'znajomości' zawierane na imprezach o finałach płomiennych i gwałtownych nie zmotywowały mnie tak do życia. Motywacja to złe słowo, chodzi o intensywność, trudno też nazwać to radością - bardzo skomplikowane uczucie, przesiąknięte nadzieją.

Też miałem podobnie, ale gest nie był wcale drobny :P I nawet nie pamiętam tej dziewczyny... :(

facet... to tylko pozory,nie zapominaj o tym że prawie w każdym człowieku siedzi kurwa i wystarczą odpowiednie warunki aby wyszła na jaw...

Ale w takich chwilach odruchowo nazywamy je aniołami... Przypadek?? :P

masz z garem, ale tak pozytywnie :P