Przychodzę po poradę..

Mam tą świadomość, że to forum skierowane jest w szczególności do kobiet które chcą mieć dzieci i je mają ale może któraś z Was mi coś doradzi... Zaszłam w nieplanowaną i jednym słowem niechcianą ciążę. Antykoncepcja zawiodła. Byłam tym faktem załamana i wiedziałam co zrobię. Umówiłam się nawet już do ginekologa na "załatwienie" sprawy. 2 dni przed wizytą u ginekologa poroniłam, samoistnie. Trafiłam do szpitala bo gorączkowałam i do tego przyplątało sie do mnie jakieś choróbsko, tak więc w szpitalu spędziłam 2 tygodnie. Oczywiście wszyscy się dowiedzieli, wieść o tym że byłam w ciąży rozniosła się po rodzinie i po znajomych i od tego czas nawiedzają mnie całe pielgrzymki pograzonych w smutku i żałobie ośób którzy mi współczują, podrzucają kontakty do specjalistów od ciąż i proponują własciwie nalegają że powinnam jak najszybciej starać się o następną ciążę... Problem w tym, że ja nie czuję się nieszczesliwa. Po poronieniu poczułam...ulgę. I cieszę się, że tak się stało bo nie chciałam tej ciąży, tego dziecka... I w związku z tym jest mi strasznie źle bo muszę udawać smutek, żal rozpacz choć w głębi serca czuję cos zupełnie innego. Boję się komukolwiek powiedziec o tym, że ta ciąża była niechciana, że chciałam ją usunąć i że matka natura poszła mi na rękę... To jest niepoprawne politycznie. To mnie dusi od kilku tygodni, nie mogę normalnie funkcjonować, jeść, spać. Nocami zastanawiam siękto jutro przyjdzie i o czym będzie znów truł, czy o lekarzach, czy o jakiś tabletkach czy o koleżance znajomej kolezanki... Nie jestem już nastolatką i chyba już mogę powiedzieć że mam już swoje lata (mam 32 lata), mam ustabilizowane życie, prace w której co pradwa nie zarabiam milionów ale ją lubie, swój własny kąt i kogos z kim chce dzielić życie... Nie widze w swoim życiu dzieci i boję się niezrozumienia z tego właśnie powodu. Czasami mam dość, mam dość do tego stopnia że myslę aby zajść w ciążę i jednak urodzić dziecko. Potem jak najszybciej oddać je do żłobka, później przedszkole, no i szkoła. I szybko miną te ustawowe 18 lat, ja odklepie swoją kobiecą rolę jako samica i wszyscy będą zadowoleni. Nie wiem juz co powinnam zrobić, jak życ i jak się zachowywać...

nie musisz udawac żalu i smutku jesli go nie czujesz. jak ktos zacznie temat ucinaj krotko "przepraszam ale nie jestem teraz gotowa na takie rozmowy, pomówmy o czymś wesołym". wiekszosc ludzi zrozumie to w ten sposób że potrzebujesz czasu zeby sie otrzasnąc z rozpaczy i powinni ci taktownie dac spokój.

Witam!Troszkę mnie szokujesz, troszkę drażnisz a jednak w wiekszosci Ci wspolczuje. Jak juz chcesz udawać to powiedz, że lekarz powiedział, że narazei i tak nic z ciąży bo muszą cię dokładnie przebadać i żeby się nie starać o dziecko, bo sytuacja z poronieniem może się powtórzyć, że trzeba odczekać jakiś czas. A jeśli chcesz isć wszystkim na rękę, to zrob sobie to dziecko,tylko nie licz na to, ze nigdy go nie pokochasz i bedziesz wobec niego obojetna niewiem, ktore wyjscie lepsze

Też uważam, ze jak ktoś zacznie coś mówi na temat ciaży, to skwituj krótko "nie chcę na ten temat rozmawiać" i powtarzaj to za każdym razem i tyle razy ile będzie potrzeba. Moze ludzie pomyślą, że nie chcesz rozmawiać, żeby nei rozdrapywać rany, a w środku przeżywasz, to, ale niech sobie mysla co chcę. Ty sie nikomu nie musisz z niczego tłumaczyc jeśli nie chcesz. Bądź asertywna - masz prawo mówic co chcesz, masz prawo nie mówić o czym nie chcesz.

Nie zazdroszczę Ci, bo ludzie potrafią naprawdę napsuć krwi. Jeżeli tylko ktoś zacznie rozmowę na ten temat to po prostu go utnij- powiedz, że nie chcesz o tym z nikim rozmawiać i że już jest okej. Oni po prostu nie wiedzą tego, że nie chcesz mieć dzieci i myślą, że dla Ciebie to była ogromna tragedia, bo dla większości kobiet to jest ogromna tragedia. Niestety pokutuje przekonanie, że KAŻDA kobieta musi mieć dzieci i MUSI czuć instynkt macierzyński i własnie z tego powodu, kobiety takie jak Ty czują się napastowane przez wszystkich życzliwych. Tak jak pisałam- zachowują się tak, bo nie wiedzą co czujesz.

A "zrobienie" sobie dziecka tylko po to żeby mieć spokój jest niedopowiedzialne, więc odrzuć ten pomysł. Skrzywdzisz i dziecko i siebie.