chcę go rzucić, ale nie potrafię :(

Jestem z moim facetem 9 miesięcy, to mój pierwszy poważny związek. Od jakiegoś czasu mam jednak wątpliwości, czy powinnam nadal z nim być... Nie wiem czy to miłość, czy przyzwyczajenie, uzależnienie. nie lubię tego kiedy pije, a robi to dosyć często jak ma czas, co mnie denerwuje i nie lubie go zostawiac samego wieczorami, denerwuje sie gdy on idzie z kolegami sie napic.. poza tym jest coraz mniej czuly, juz nie sprawia mi takich drobnych niespodzianek jak kiedys, nie ma juz na mnie ochoty... to ja inicjuję zbliżenia... no na dodatek nie jest w tym zbyt dobry, a to mój pierwszy partner... kiedyś chciał spędzać jak najwięcej czasu ze mną, teraz juz nie.. poza tym nie mamy ze sobą w sumie o czym rozmawiać. jak do mnie przyjdzie to gra w grę albo oglądamy tv. jak czytam co napisałam, to sama siebie chcę wyśmiać i powiedzieć 'rzuć go', a jednak nie potrafię. czy to miłość, czy przyzwyczajenie? a z jego strony? dlaczego tak się zmienia w stosunku do mnie? :(

podupczyl i ma Cie w dupie, woli napic sie z kumplami, a byc moze nawet zaliczyć jakąś pannę

sobota wieczór a ja sama. mój chłopak oczywiście odeagowuje po tygodniu ciężkiej pracy - jak co tydzień.

ilez on ma lat?

to jak niby wyobrażasz sobie z nim dalsze zycie?

Dlaczego taki jest? Bo Ciebie ma i już nie musi się starać a typ to widać taki któremu sił starczy jedynie na gonienie króliczka a potem po prostu wraca do swojego pustego i bezbarwnego życia i tylko czasem sobie o tobie przypomina. Jesteś jak kwiatek do kozucha jego męskości i możesz zostać aż zwiędniesz. Jeśli czujesz że progresu w waszym związku nie ma i do niczego nie prowadzi to powiedz do czego on ci jest potrzebny, nie ma satysfakcji bycia z tym kimś, a jechanie tylko na przyzwyczajeniu prowadzi do tego ze Ty jesteś wielbłądem. Pewnie żywisz nadzieję ze coś się zmieni, owszem zmieni się minie czas w którym nic nie zyskasz prócz marazmu, monotonia i poczucia bycia ostatnią. W końcu zwiędniesz kwiatuszku przy takim "ogrodniku"... Twoje życie, twój wybór.

z tego, co piszesz wysuwam wniosek, ze to raczej przyzwyczajenie. milosci tutaj nie widze... a przynajmniej jego zachowanie jakos o uczuciu niespecjalnie swiadczy... :o

on 26, ja 20. nie wiem właśnie, mam nadzieję że coś się zmieni, on ma teraz ciezką pracę 3 zmianową, wiec moze powinnam patrzec na niego łaskawszym okiem... ale zgadzam sie z tym, ze złapał króliczka i nie musi się starać. jestem na jego każde zawołanie. jednak nie wiem jak wyglądałoby moje zycie bez niego. w miescie jestem sama, pracuje tu w wakacje i poza nim nie mam prawie nikogo :( ale byc z nim bo nie mam nic lepszego do roboty? głupstwo. będzie cięzko, ale chyba muszę wziąć się w garść i w koncu to zakonczyc. choc jak go widzę to te wszystkie wątpliwosci znikają.. baba to jednak głupia, nie myśli rozumem a emocjami. pierdzioła ze mnie :/ o.

dzisiaj ma ciężką pracę, jutro upierdliwe dzieci, pozniej zapowiedzi konca świata... zawsze znajdzie powód aby wypic

Boisz się samotności to oczywiste ale teraz nie jesteś sama? Wasze relacje z tego co opisujesz... cóż on mógłby być w zasadzie manekinem i nie było by różnicy... Ale dobrze że przynajmniej stawiasz pytania i potrafisz sama na nie odpowiedzieć, dobrze dla ciebie :) Praca, potrzeba odreagowania, tak to dobre usprawiedliwienia, takie uniwersalne ale wcale tak nie musi być bo po licho z kimś się wiążemy jeśli tak naprawdę ten ktoś nie jest wcale potrzebny?

nie wiem, mam 20 lat, przed sobą całe życie, a myślę o nim jako o tym jedynym, już na zawsze. zwłaszcza, że w sumie nie mam modelu rodziny takiej mąż żona, nie miałam takiej rodziny w sumie. nie wiem jak powinno się oddzielać swoje sprawy, swoje życie prywatne, od WSPÓLNEGO. nie wiem, czy moje pretensje są uzasadnione, czy są odzwierciedleniem mojej wielkiej potrzeby okazywania czułości. nie wiem jaka jest granica między normalnym piciem, a piciem podchodzącym pod alkoholizm.. :/