nie nadaje sie na matkę???

mam dosc swojego dziecka ktore ma dopiero dwa tygodnie! było chciane i planowane, zawsze chcialam miec dziecko, zazdrosciłam innym ze mają dziecko, a teraz jak ja z męzem mamy wlasne dziecko to mam dość! patrze na dziecko i mysle sobie: " oddałabym cie ludziom ktorzy by sie z ciebie cieszyli bo mi przeszkadzasz.." denerwuje mnie płącz dziecka, jak zmienie pampersa, nakarmie butelką i dalej krzyczy nie wiem co robic, bujanie pomaga na krotko, męczę się, zazdroszczę innym że nie mają dziecka! teraz chcialabym cofnąć czas, wstawilabym sobie spirale i bylby spokój.... tak bardzo chcialam ją mieć a teraz przez nią nachodzą mnie czarne mysli i do tego nasuneła mi sie nawet mysl ze oddałąbym ją komuś z rodziny !!! nie daje sobie z nią rady, męza nie ma calymi dniami w domu, nie wytrzymam tego...

znowu te same tematy zakladasz? :O

Myslę, że masz depresje poporodową. Powinnaś skontaktować się z psychologiem lub psychiatrą.

musi troszke czasu minąc i wazne jest tu wsparcie męża..porozmawiaj z nim zeby moze wzioł troche wiolnego i razem ogarnijcie tę nową sytuacje:)

zastanów sie co to dziecko musi czuć i pomysl sobie ze twoja matka tez tak o tobie mowila przeciez to bezbrrony czlowieczek potrzebuje milosci , ty mu nie dajesz tej milosci dlatego placze, przytul je mocno poglaskaj a napewno bedzie lepiej, mozliwe jest ze dziecko ma kolke lub cierpi na cos innego dlatego placze idz do lekarza z nim jak placze przytul mów spokojnie nigdy nie krzycz na dziecko daj jesc lub pić tak male dziecko ciagle jest glodne wiem bo moj mały potrafił jesc co pól godz nawet czasami. najgorszy jest pierwszy miesiąć potem wszystko sie unormuje, kazda z nas przez to przechodziła, ja nie spalam cale noce, chodzilam jak zoombi ale zawsze kochalam i kochac bede go nad zycie,

eee tam , to nie powód żeby autorce współczuć;). Takie fanaberie przechodzi dużo matek tyle że się nie przyznają a tu autorka wylała na kafe i strasznie zła matka;D. Jak się hormony uspokoją to i ład wróci. Dziecko na pewno bywa męczące a czasem tak wkurzające że chce się uciec ale to mija, to znaczy nie mija u dziecka tylko u nas samych;D, przyzwyczajamy się i wyrabia się w końcu cierpliwość (miejmy nadzieję;D).