po 10 latach rozstałam się z facetem.........

Dziś zabrał ostatnią książkę i pudło z butami z naszego mieszkania. Była to przemyślana decyzja, miałam wrażenia, że kręcę się w koło, że łączy nas tylko praca, że uczucie wygasło, ale choć wyprowadzka trwała 4 dni, to jak dziś wychodził, to jakoś dziwnie się czuję. Myślę, że jeszcze będzie dobrze :)

hm... no jakoś nie widzę by ci było cięzko no ale 10 lat kawał czasu dasz radę sie pozbierać ile emasz latek

Cześć jestem w podobnej sytuacji miałabyś moze ochotę porozmawiać ? ale nie tutaj bo zaraz zjawią się podszywy :) wejdz na www.forumdlainteligentnych.pun.pl mam nadzieje ze wpadniesz i pogadamy.

może zatęsknicie za sobą troche i potem wasza miłośc odrodzi sie na nowo :) warto zawsze dac sobie drugą szanse :)

Jestem konsekwenta w swoich decyzjach i wiem, ze nie wrócimy do siebie. Uważam, że nie gra się z uczuciami innych, jak się coś kończy, to się kończy i tyle. Masę czasu spędziliśmy razem. Mam 31 lat.

w każdym temacie swojego faceta...

Nie chwaliłam, jestem raczej oszczędna w pochwałach i słowach.

Mój poprzedni związek skończył się po 7 latach, do dziś jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, lecz dla mnie przyjaźń to było za mało by ze sobą być. Łączyło nas wspólne życie, mieszkanie i wiele spraw, ale gdy się skończyło poczułam głównie ulgę. Choć pozostał lekki smak porażki, w końcu to kawał czasu, wspólnej pracy i emocji - a tu nagle (lub nie tak nagle) iskierka gaśnie... Dziś jestem szczęśliwa. Układam życie z człowiekiem na punkcie którego oszalałam i przepraszam starą miłość, że nową uważam za pierwszą :) życzę ci powodzenia!

troche chłodno podchodzisz ale widzę ze słuszna podjełąs decyzje ;)

Dzięki Sasanka. Długo zierałam się do tej decyzji, poprzedziły ją długie rozmowy i stwierdzieliśmy, że coś się skończyło. Chciałabym, żeby każde z nas było szczęsliwe. Teraz mam dużo myśli w głowie i nie bardzo umiem sobie znaleźć miejsce.

To chyba normalne, że nie do końca się odnajdujesz... przecież wiele się zmieniło, oczywistości nie są już takie oczywiste. Gdy ja się wyprowadzałam z naszego mieszkania, on wyszedł. Powiedział, że nie może patrzeć jak odchodzę. A ja siedziałam nad pudłami i ryczałam jak bóbr, choć to odejście było moją decyzją, choć już go nie kochałam, choć czułam się skrzywdzona i nieszczęśliwa w tym związku. Siedziałam i wyłam. Widzę, że jesteś silniejsza. I to dobrze, bo skoro ja dałam sobie radę ze swoimi emocjami, to Ty na pewno też wszystko w sobie poukładasz i wtedy będzie już całkiem nieźle, a może i nawet bardzo dobrze :)

dasz redę :) ja odeszłam po 5 latach długo i boleśnie dochodziłam do decyzji jak odeszłam byłam nieugięta on chciał wracac błagał ja NIE po co ? nie chciałam reanimować takie odgrzewane kotlety zawsze pamięta sie o przeszłości

Autorko spokojnie, wy kobiety nie przywiązujecie się do ludzi. Więc w ogóle nie odczujesz tego że kogoś nie ma, mimo że byłaś z nim 10 lat.

i zgrzytanie zębów, że mam 30 lat i jestem sama.

z taka radościa napisałaś o swojej nowej miłosci że aż mi się zachciało kogoś znowu pokochać :)) tylko gdzie ją odnazleźć ? ;)

i zgrzytanie zębów, że mam 30 lat i jestem sama.

Może płacz przyjdzie póżniej, teraz mam tysiące myśli w głowie, jest mi przykro i dziwnie. Nie boję się tego, że będę sama, nie będę zgrzytać zębami, że mam 31lat, w końcu to piękny wiek :) Nie chciałam za 20 lat stwierdzić, że się nieznosimy, że zmarnowaliśmy sobie życie. On jest dobrym czlowiekiem i życzę mu szczęścia.

myślę, że miłość przychodzi do nas sama. czasem zupełnie niechcący. przypadkiem. ja nie szukałam. było mi dobrze z samą sobą. nie czułam się samotna, libido uśpiłam :) a miłość i tak mnie dopadła. trwa już półtora roku i z dnia na dzień jest coraz piękniejsza, dojrzalsza, silna. czego i wam panie i panowie życzę :) bo fajnie jest przytulić się do tej najbliższej osoby, w ponury jesienny wieczór.

juz sobie zmarnowałas zycie masz 31 lat powinnas mięc juz męza i dzieci....

nie dla każdego posiadanie męża i dzieci, to spełnienie. Rozumiem, że dla wielu tak jest i szanuję to, ale nie uważam, że zmarnowałam sobie życie, bo mam 31 lat. Myslę, że wiele jeszcze przede mną.

nio ciekawe co piszesz zauważ ze teraz siedzisz w pustym domu , zaraz pójdziesz do pustego łózka a czas ucieka , oszukujesz samą siebie w życiu liczy się prawdziwa miłość ale chyba nie wiesz co to jest.

Riposta - Czy dzielenie domu i łózka z drugim człowiekiem to jedyny sposób do osiągnięcia szczęścia? jasne, że miło mieć kogoś. kochać i być kochanym. tylko, że niekiedy ludzie po kilku czy kilkunastu latach zwyczajnie się rozmijają, czasem uczucie wygasa i co wtedy? trwać w związku na siłę. byle nie być samemu, za wszelką cenę? tak jest lepiej?

a czemu wygasa, trzeba się strać a nie tkwić w związku beznadziejnie, rozmawiać, wzniecać na nowo żar nic samo trwało nie będzie. Ni rozumiem jak to miłość możne się skończyć , lepiej powiedzieć ze nigdy jej nie było., albo było czymś co ją przypominało.

11:11 [zgłoś do usunięcia] margaretek Sporadycznie maile, życzenia na święta itp. Mieszkamy w jednym mieście, ale nie spotykamy się. Są takie dni, ze bardzo za nim tęsknię, tym bardziej, że był moją wileką młodzieńczą miłością. A jak Ty sobie radzisz? I tylko tyle zacytuję. Więc z tego wynika autorko, że próbujesz się sama oszukiwać.

tylko jak rozpoznać miłość? :) gdzieś tam wcześniej napisałam " przepraszam starą miłość, że nową uważam za pierwszą" bo czy to nie tak właśnie jest? poznajemy kogoś, zakochujemy się, jesteśmy szczęśliwi... ale czasem coś nie wychodzi, coś się zmienia i pstryk. iskierka gaśnie. cierpimy, zbieramy się w sobie. (bo człowiek naprawdę potrafi wiele znieść) mówimy - nigdy więcej! a potem? potem często znów pojawia się na naszej drodze ktoś... i wszystko zaczyna się od nowa. czasem jest podobnie, częściej inaczej... ale schemat przeważnie ten sam... podziwiałabym ludzi którzy pozostają ze sobą "na zawsze" i są szczęśliwi. tylko nie jestem pewna czy w to tak do końca wierzę. niestety nikogo takiego nie znam.

A zaczęło się tak 11:04 [zgłoś do usunięcia] margaretek Miałam podobnie, tyle tylko, że termin ślubu był za 3 miesiące. Zdecydowałam się wyjść za mąż i nie żałuję, tamta historia jest juz zamknięta. Wiele mnie to kosztowało, ale z perspektywy czasu wiem, że na wspomnieniach nie zbudujesz życia. Powodzenia

Ja roztalam sie z mezem po 13 latach i to ja sie wyprowadzalam.Wylam jak pies,chociaz wiedzialam ze tak musze zrobic bo dziecko juz duze a nas nie laczy nic poza wspolnym dzieckiem.Mam 35 lat,ulozylam sobie zycie na nowo z kims naprawde fajnym.Teraz wiem ze bylo warto.Bardo to przezylam i nie dziwie ci sie ze przezywasz tez to,ale uwierz mi ze to uczucie szybko minie i wkoncu oddetchniesz pelna piersia.Zycie przed toba,bedzie dobrze.

Dzięki Mamuta :)