jak wrócic do normalności po śmierci bliskiej osoby ?

dobranoc trzymaj sie zajże jutro

dziekuje... juz patrze na topik

Myślę, że to dobrze, że zaczęłaś o tym pisać.Będzie to jakaś terapia, może będzie lepiej.Wiadomo , nie od razu, ale najgorsze co w takiej chwili mogą zrobić ludzie , to zamknąć się w sobie i milczeć.

Boże jak mi Ciebie zal.Wiem jaki ,to jest ból po stracie kogoś bliskiego, kochanego. Cóż mogę Ci kochana poradzić.Masz może jakąś przyjaciólkę której mogłabyś się wypłakać,wykrzyczeć_________DLACZEGO??????????????????? Moja mama 5 lat temu się p[owiesiła.Odcięłam ją,reanimowałam do przyjazdu pogotowian.Nie udało jej się uratować.Myślałam ,że wariuję. Pomagał mi w tym wszystkim brat.Zmarł na serce 7 miesięcy po mamie.Miał 21 lat.Mój jedyny brat.Nie potrafiłam płakać,ja wyłam. Moja przyjaciółka przychodziła do mnie dzień w dzień.Kiedy ja rozmawiałam o tej tragedii ona słuchał.Kiedy wyłam ona milczała. Długo to trwało,ale pomogło. Kotku!!!!Może psycholog by Ci pomógł. Mocno Cię przytulam.

mój brat, miał dziewczyne z która był bardzo blisko, powoli układali sobie życie, planowałi przyszłość.... żal mi jej bardzo

to był mój jedyny brat, zostałam sama, bylismy takim zgranym rodzeństwem, tak bardzo go kochała, kocham go nadal i nigdy nie przestane, ale nie moge sie pogodzic z tym że już nigdy nie usłysze tego jego "cześć siostra" już nikt nigdy tak do mnie nie powie.... to boli niemal fizycznie, boli....

nie moge spać, boje sie, śpie z mamą... widziałam go, jego ciało po wypadku, zamykam oczy i mam jego twarz przed oczami...chyba nigdy nie zasne juz spokojnie, bez leków na sen nie wyrabiam...

Tak wiem jak to strasznie boli!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ile czasu minęło od tego zdarzenia?

mojego brata tez reanimowali, nie miał szans, upadek z wysokości natychmiastowa śmierć mózgu... nic na pewno nie wiemy.... w firmie matacza , milcza, nie chca zaznawac , ktos udezyl wczesniej go w glowe, nikt nie ginie spadając z 5 metrów!!!!

5 pazdziernika, dzień kiedy zawalił sie świat

dziekuje wam wszystkim za te słowa, jutro przeczytam jeszcze raz bo dzis juz nic nie kojarzę... nie moge zabrac mysli... ale lepiej jak pisze.... wieczory sa straszne telepie mną.... rano musze wczesnie wstac... jutro tu zajrze...

Zyczę spokojnej nocy.

Trzymaj się, ale poradzisz sobie.Dobrze, że o tym piszesz.Na razie jest ciężko, bo to bardzo świeża sprawa.

współczuję ci śmierci brata - też to przeżyłam. ale uważam, że nie masz racji mówiąc, że nikt nie umiera od upadku z 5 metrów. to wcale nie jest mało, zależy też na co upadł. brat mojego znajomego potknął się o płytkę chodnikową i uderzył głową w asfalt - raz. zginął na miejscu.

spokojnej nocy lalu powiem Ci jeszcze, że na pewno przetrwasz, to jest takie dziwne, bo ludzie mówią "gdyby mnie coś takiego spotkało, to nie przeżyłabym tego", ja też powiedziałabym tak "przed", a teraz, teraz przeżyłam, bo nie miałam innego wyjścia, i żyję nadal w tej chwili przeżywasz najtrudniejszy okres, kiedyś tam, może za kilka miesięcy, może za rok, oswoisz się z sytuacją, zawsze będzie Ci brakować brata, ale ten moment, w którym jesteś jest najgorszy i minie, marne to pocieszenie, ale jakieś i wiem co myślisz, myślisz, że nie minie, że zawsze już będzie tak źle, i że nigdy się nie uśmiechniesz, no bo jak, skoro Jego z Tobą nie ma, ale, hmmm, uśmiechniesz się jeszcze, będziesz zdziwiona, że potrafisz... mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi, ciężko mi przelać te uczucia na słowo pisane trzymaj się ja też bardzo tęsknię za swoim małym bratem i zawsze będę go kochać, gdziekolwiek jest...

dzisiaj jest gorzej, z każdym dniem jest gorzej...coraz bardziej go brak, tęsknota coraz większa.... i świadomość że go nie ma że nigdy nie będzie... wcześniej był szok i nie dowierzanie, teraz to przychodzi...juz nigdy cię nie zobaczę braciszku...każdy wieczór jest własnie taki - pusty...

i płacze tylko gdy jestem sama, gdy zostaje sam na sam ze wspomnieniami, gdy kłade sie wieczorem do lóżka, gdy sen nie przychodzi....mam takie złe myśli w głowie...

Nie martw się, wkrótce to przejdzie .Każdy ma swój czas przeżywania żałoby.Kiedyś miałam podobną sytuację i to się skończyło prawie nagle.Ukojenie przyniósł mi sen, w którym przyszedł do mnie zmarły i po prostu się pożegnał.Dziwne, prawda?Naprawdę to mi jakoś pomogło.Od tej pory wierzę w życie pozagrobowe.

ja tez wierze w zycie pozagrobowe, gdyby nie ta wiara to czym zyć , jak nie tym że moj brat nadal gdzieś tu jest... ja pożegnałam się z bratem w dniu pogrzebu, widziałam go w trumnie, ale to jak nie on, ciało bez zycia, bez duszy, bez tego" czegoś " za co go kochałam, woskowa lalka.....

Masz chłopaka albo kogoś takiego?

we śnie jeszcze do mnie nie przyszedł....

narzeczonego, byl ze mną przez 10 dni po tragedii tez bardzo to przeżył, ale mieszkamy daleko od siebie, on wrócił do normalności... dzwoni ale to nie to samo, nie czuje z jego strony wsparcia....

Dla niego to pewnie też trudna sytuacja, ale myślę, że się stara na swój sposób.Dobrze by było, żebyś czymś sie po prostu zajęła.

wiesz niby był przy mnie ale nie dawał mi takiego wsparcia jak oczekiwałam... on bardzo to przeżył, duzo płakał, mnie strasznie przytłaczało jego cierpienie, potrzebowałam " silnego chłopa" który przytuli, wesprze... oj nie wiem juz jak to napisac byłam zła że zamiast mnie troche odciążyc obarcza mnie jeszcze swoimi łzami...

Mężczyźni z reguły są mniej wylewni i pewnie dlatego nie czujesz wsparcia.Zresztą czasami czyjaś rozpacz jest tak duża, że nie wiadomo jak do niego dotrzeć.Być może po prostu nie wie, jak.Tobie nikt nie jest w stanie teraz pomóc, bo czujesz to sama, musisz przez to przejść.

od 2 listopada zaczynam prace... bede miala zajęcie, ale pojawia sie lęk że sobie z nim nie poradze, czeka mnie dość odpowiedzialna praca a ja nie potrafie zebrać myśli, chyba zawalę....

Oj faktycznie to kiepsko.Sądziłam, że było inaczej.Jeśli tak było, to może dobrze, że wyjechał na razie.Tylko by Cię dołował.Trochę szkoda, że Twój facet tak się zachował.Może trochę zmienię temat i napiszę o nim.To co mi się nasunęło.Pisałaś, że to Twój narzeczony...pamiętaj, że w życiu są różne sytuacje i partner życiowy powinien wspierać kobietę.Chyba my kobiety, a przynajmniej większość , nie chcemy nikogo niańczyć.Pomyśl o tym.

To dobrze, że będziesz pracować i że bedzie to praca wymagająca zaangażowania. Będziesz musiała skupić się na tym, więc silą rzeczy oderwiesz się od tego wszystkiego choć na chwilę.