co was wkurza w waszych partnerach?

???

mial do mnie przyjechac w sobote ale nie przyjechal:( napisal smsa dopiero dzis godzine temu ze zapil:( nawet nie przeprosil :( ehhhhhh

moze jakies nawyki?

współczuje ci bardzo....

wkurza mnie jedno- kiedy coś źle zrobi, nie przyjdzie i nie przeprosi, nawet się nie odzywa, bo uważa ze tak będzie lepiej, bo niby ja tak wolę.. jeśli powiem mu, ze jest mi teraz przykro i chciałabym żeby to się wiecej nie powtórzło, nie odzywa się, a dotego daje do zrozumienia, ze jest obojętny na to co wówczas czuję i że chcę poprawić nasz zwiazek. tłumaczy się bowiem, ze już taki jest. a mnie krew zalewa, mówiąc delikatnie.

to, że nie ma jaj. to ja go musiałam poderwać, bo on mimo posiadania wiedzy, że mi się podoba nawet nie zrobił jednego kroku w moją stronę, to ja muszę wszystko za niego robić, bo on łazi z głową w chmurach, to ja jestem od planowania, myślenia, załatwiania, bo on nie chce i się boi, bo "ja umiem lepiej, a on się do tego nie nadaje". mądry to on jest tylko przy kumplach i po pijaku. chyba go zostawię :(

ich poczucie humoru

to ze umawia sie ze mna i wiecznie mu cos wypada i odwoluje spotkanie ! potem mnie przeprasza 1000 razy , ale to powtarza sie non stop !

to jak sie bulwersuje jak mu sie jakas prawde powie na temat jego zachowania:o

to, że: - jak idziemy ulicą (taką osiedlową) i jedzie za nami samochód, to ja go muszę spychać na chodnik, on jakoś nigdy o to nie zadba, żeby mnie pociągnąć za rękę na chodnik. -zawsze ja muszę wciskać przyciski na światłach, żeby zmieniło sie na zielone, bo on stanie jak krowa i czeka, nie wiadomo na co. -nigdy nie zorganizuje wyjazdu w ten sposób, zeby sprawdzic godziny autobusów/autokarów/pociągów. spakuje się i czeka. -słabo radzi sobie z pracą i przychodzi przygnębiony -strasznie długo wychodzi z domu, zazwyczaj ja na niego czekam ja mam jakaś dużą tolerancję, czy to faktycznie pierdoły???

a rozmawialas z nim o tym?

to do mnie pytanie? mówiłam mu, ale jakoś nie lubię mieć do niego pretensji, więc raczej na zasadzie uprzejmego zwracania uwagi, albo humorystycznie. o wszystkim w sumie rozmawiamy, i co mu sie udało zmienić to się udało, o tych rzeczach jednak zapomina...

to i tak juz niezle ze cos zmienia :) ja tez raczej humorystycznie podchodze do takich rzeczy ;)

też staram się humorystycznie, dlatego nie uznaję tego za jakiś duży problem, ale... on jest cudowny, jak jesteśmy razem w domu, ale jakoś mnie irytuje na ulicy, no :p mam wrażenie, że ja go ciągle gdzieś ciągnę, to też dlatego, że chodzę szybciej, ja zmieniam kierunki, bo on tyle gada, że nie zauważa: że tu trzeba skręcić, że jedzie auto i wypadałoby mnie uchronić przed kolizją ;), że światło nie zrobi się samo zielone, że można sparwdzić na rozkładzie o której jedzie autobus, bo zawsze można się przetransportować na inny przystanek w razie perspektywy długiego czekania. itp. ja mu czasami mówię, że czuję się jakbym była matką i szła z dzieckiem, no i w 99% jest to powód do śmiechu, ale czasami po kilku takich akcjach dziennie mam dość :o

Najbardziej mnie wkurwia to, że się zmienił i nie jest już tym samym człowiekiem co 7 lat temu. Nie dość, że pije za dużo i swoich kumpli wystawia na piedestał to do tego uskutecznia mi w domu jakąś próbę dominacji i szlag go trafia, że jestem twarda, więc jak robię coś nie po jego myśli to łazi niezadowolony przez pół dnia i rzuca gromy z oczu. Ma humory jak baba w ciąży, zmienia zdanie co 10 minut i sam nie wie czego chce, jest na maksa oszczędny i potrafi stać nad sklepową półką godzinę analizując, na którym produkcie wyjdzie najlepiej. Do tego poszedł do wojska i od tego czasu uważa się za boga, który wie wszystko najlepiej i samca alfa, w czym jest na maksa wkurwiający. Ale ja też nie jestem lepsza, więc on pewnie też mógłby niezły esej o mnie napisać :D