to był najgorszy rok mojego życia, dobrze że już się kończy

łzy mi się cisną do oczu jak sobie pomyślę jaki był ten 2010- tyle przykrych rzeczy mnie spotkało :( siedzę sobie teraz i popłakuję, kurcze czemu to zycie jest takie popaprane?

bo tak ten świat sobie ułożyliśmy ;)

dla mnie to też był beznadziejny rok...

byl beznadziejny tak samo swieta:( Oby przyszly byl lepszy

a dla mnie był całkiem dobry, tamten kończył sie beznadziejnie, bo wylądowałam na stole operacyjnym w grudniu a ten był całkiem niezły

ale pitolicie

żyję jeszcze nadzieją... że ten przyszły przyniesie mi cokolwiek dobrego bo inaczej to nie mam po co żyć :(

o świętach wolę nie mówić. dla mnie mogłoby ich nie być, wszystko straciło sens.

Ogarnij się dziewczyno i głowa do góry.

opowiedz

O tak, Tych pierd...nych świąt nienawidze, zwyczajnie nie cierpię. Najchętniej wykreśliłabym je z kalendarza, albo przespała w całości.

a co stoi na przeszkodzie przespaniu świąt? jest wolne, można spać do usrania

Dla mnie ten rok był taki pół na pół: pierwsze pół roku było straszne, same niepowodzenia, prawie wpadłam w depresję. W czerwcu dopiero zaczął się mój los poprawiać, ale zanim doszłam do siebie po pierwszym półroczu i zaczęlam normalnie funkcjonować był już październik. Wtedy zdarzyła się w moim życiu bardzo miła niespodzianka i od tamtej pory wszystko mi się zaczyna układać ;) I muszę przyznać że te ostatnie 3 miesiace były dla mnie całkiem dobre.

straciłam 2 bliskie osoby to po pierwsze kolejny nieudany rok starań o dziecko i szokująco złe wyniki badań moje i męża znienawidziłam swoją pracę dalej już mi się nie chcę wymieniać

spoko, mam tak samo a zyc trzeba bo coz..... :/

w grudniu miałam jeszcze iskierkę nadziei, że może wkrótce zostanę mamą i to da mi siły- potem odebrałam wyniki i doznałam szoku- przeryczałam 2 tygodnie aż przyszły te beznadziejne świeta...

a nie myslałaś o adopcji, skoro wyniki was obydwojga są takie sobie? wiesz, ile problemów miałabyś z głowy, biorąc urodzone i odchowane dziecko?

boję się że któregoś dnia zwyczajnie braknie mi sił by podnieść się z łóżka bo i tak już bywało :( jestem załamana i to cholerne przeczucie że w życiu nic dobrego mnie juz nie spotka...

załamana - pomyśl o adopcji

tak marzyliśmy o tym... niestety nie kwalifikujemy się póki co. no to do kompletu zapomniałam dopisać.

taka maleńka istota będzie ci wdzięczna o końca życia mże ma mamusię i tatusia, a ty napewno się w tej roli spradzisz

o :( a można wiedzieć, dlaczego się nie kwalifikujecie?

nie kwalifikujemy się ze względu na przebyta chorobe nowotworową i zbyt krótki staż małżeński :( i jak tu dalej zyć? co warte jest takie zycie???

gdybym mogła przytulić do serca taką małą istotkę... nie ważne że czy urodzona przeze mnie czy nie... dlaczego Bóg odebrał mi to wszystko?

no to przykre bardzo, współczuję choroby, mam nadzieję, że chociaż ona jest zażegnana....

Propos adopcji. Niesamowicie mnie denerwuje fakt, ze w świetle prawa osoba po przebytej chorobie nowotworowej może adoptować dziecko. Problem jednak jest w tym, że ośrodki adopcyjne mają swoje wewnętrzne regulaminy, które niesamowicie utrudniają adopcje. Nie załamuj się nie Ty jedna stoisz przed takim problemem. Trzeba sobie jakoś radzić i w Twoim przypadku nie patrzeć wstecz.

Max Zander vel Klaun -> nie pozostaje nic innego jak Ci podziękować :p