tęsknota za esencją życia

żyję, czas płynie szybko nie mam powodów do narzekań, chociaż szczęśliwa też nie jestem zdążam gdzieś, gdzie od lat nie mogę dotrzeć bark mi jakiegoś piękna życia (celowo nie pisze sensu, bo sens jest zawsze), daleko sięgających emocji, kogoś, kto by mnie sobą maksymalnie zachwycił (chociaż poznaję całkiem fajnych ludzi, muszę oddać sprawiedliwość) a dzisiaj to pewnie jakiś prąd atmosferyczny, czy inna pełnia nie pozwala mi skupić się na prozie życia czy ktoś coś z tego rozumie?

nom, ja mam tak od zawsze. tęsknota za czymś, za pięknem, przygodą, uniesieniem.

sądzisz, że jest jakiś sposób na przeżycie choćby jednego roku w poczuciu absolutnego spełnienia? bo ja powoli zaczynam wątpić, ze to nie są czyste mrzonki odpowiedzialnej za podatność na infantylizm części mózgu :)

"zaczynam wątpić i myślę że"