Nawet po najgforszych chwilach zaświeci słońce - mój przykład.

Należałam kiedyś do kobiet, które kochają za bardzo, teraz wydaje mi się, że wyszłam na prostą. Pierwszy związek - 6 letni, zdradzał mnie, pił, kłamał w żywe oczy, a ja w imię chorej miłości wybaczałam wszystko. Drugi związek - dobry chłopak, czuły, troskliwy - i dla mnie nudny, bo przecież nie wymagał mojego "ratowania", nie miałam przy nim misji (1 miesiąc). 3 związek - niedoszły samobójca. Sciągałam mu w nocy sznur z szyi, bo przecież chciał się wieszać przeze mnie, jaka ja byłam niedobra. Upatrywałam całą winę w sobie, chociaż robiłam wszystko, co w mojej mocy. Uderzył mnie, zerwałam (4 miesiące). 4 związek - narkoman, alkoholik, utrzymywałam go - ba, nawet kupowałam papierosy. Wyskakiwał mi z okna (1 piętro), gdy miałam inne zdanie niż on. (4 miesiące). Na szczeście to ja w efekcie wszystkich zostawiłam, miałam w sobie chociaż tyle siły. Obecny związek - od roku jestem z mężczyzną wręcz idealnym. Jest 5 lat starszy niż ja (mam 25 lat). Pracuje, jest samodzielny i niezależny. Nie ma żadnych nałogów, nawet wino pije okazjonalnie, do wykwintniejszych kolacji. Szarmancki, ciepły. czuły. Dba o mnie, troszczy się i kocha. Szanuje. Nie kłocimy się nigdy. Czasem mam wrażenie, że jest za dobrze - wtedy, w samotności doszukuję się dziury w całym - pozostałość poprzedniego "ja", jednak staram się to bardzo szybko w sobie zwalczać.