Zazdroszczę ludziom, którzy są lubiani

Zazdroszczę im tego, że mają tylu znajomych, z którymi mogą spędzać wolny czas, że ciągle są gdzieś zapraszani i nie muszą spędzać samotnie wolnego czasu. Nie mogę tego powiedzieć o sobie samej. Od wielu lat dręczy mnie poczucie przedziwnej pustki, czuję się niezwykle samotna i często popadam w chwile zwątpienia. Przez ostatni rok udało mi się co nieco zorganizować sobie czas (chodzę na warsztaty artystyczne, ciągle koncerty, kino, rysunek, języki obce, książki), ale i tak brakuje mi towarzystwa. Oglądałam dzisiaj fotki znajomych na fejsbuku i ogarnął mnie straszny smutek, bo widzę, że każdy będzie miał co wspominać z młodości, ale nie ja:(

Chciałabym też mieć takie wzięcie w towarzystwie, ale do tej pory więcej ludzi odstraszyłam niż przyciągnęłam. Nie wiem dlaczego tak się dzieje. Owszem, jestem nieco nieśmiała i mało mówię, ludzie mogą mnie brać za dziwaka i sztywniarę, ale czy rzeczywiście?

sadzac po twoim nicku...to powinnas miec goraca krew;) to ty musisz wyjsc do ludzi...po prostu ich polubic...to sie ma we krwi...czyli jestes na dobrej drodze:)

No, ja tak prywatnie to mam gorącą krew, jestem żywiołowa i lubię poszaleć, ale jak wychodzę do ludzi, zaczynam się stresować i brakuje mi luzu. Mam może kilka osób, przy których czuję się w miarę swobodnie, bo reszta odbiera mnie raczej jako dziwoląga.

offerma ty byles gwiazda,jestes i bedziesz:)

przesadzasz...jezeli nie zmienisz myslenia na swoj temat,to zapomnij ze inni beda cie postrzegac inaczej...

kup :D

Smutno mi z tym wszystkim. Patrzę na ludzi i widzę, że ich życie jest inne niż moje, że ciągle coś się dzieje, że mają ekipę, z którą mogą powariować. Też bym tak chciała. Problem w tym, że moi najbliżsi wyjechali na studia do innych miast, a na studiach nie poznałam praktycznie nikogo z kim mogłabym się spotkać na gruncie prywatnym. Oczywiście inni mają inaczej - niemal od razu udało im się nawiązać bliższe kontakty, które przenieśli poza uczelnię.

No tak, ale czy da się zmienić nastawienie ludzi do mojej osoby? Mam w sobie coś takiego, że ich od siebie odpycham, i to nie wiem jak bym się starała. Ludzie ze studiów nie rozmawiają ze mną zbyt często, a jak już to tak zdawkowo. Brakuje mi głębszych relacji, rozmów.

dlatego napisalam,to ty musisz postarc sie o kontakty...masz cos w sobie na pewno takiego,czym mozesz zaimponowac innym.Jezeli bedziesz tylko obserwatorem...nic sie nie zmieni.Badz mila,sympatyczna...usmiechaj sie,zobaczysz ze inni szybko to zauwaza...nikt nie lubi smutasow:)

Mam oczywiście jakieś grono, z którym się trzymam, ale jak wyżej wspominałam, wszyscy teraz na rozjazdach i stąd moje osamotnienie. Poczucie pustki pogłębia zwłaszcza uczelnia. Mam ogromne problemy z zaklimatyzowaniem się na studiach, mimo tego że to już drugi rok i teoretycznie już dawno powinnam się tam odnaleźć. Tak się jednak nie stało. Mój kumpel z ławki ma teraz urlop dziekański, więc większość czasu spędzam sama, ewentualnie z kumpelą, która może i jest sympatyczna, ale monotematyczna.

tak ważne jest dla ciebie, żeby otaczać się kręgiem ludzi? jeśli tak to tylko od ciebie zależy czy tak będzie, jesteś pewna, że to da ci szczęście?

bazienka to lepiej sie ucz do tego egzaminu:P. srom sklada sie z warg sromowych mniejszych i wiekszych i spoideł. a to o czym Ty tu sobie rozmawiasz to przedsionek pochwy. troche logiki a nie czytasz bzdury z wikipedi.

Tzn. na ogół dobrze czuję się sama z sobą, mam swoje pasje, lubię długie wieczory z książką i muzyką, spacery po zmroku, nie stronię od świata kultury, ale momentami żałuję, że nie mam kogoś, z kim mogłabym się podzielić na świeżo tym, co mnie zachwyciło, co mnie wzburzyło itp. Inną kwestią są wyjazdy w góry. Nieraz jadę pociągiem do Bielska czy Żywca i widzę ekipy młodych turystów. Sama niestety nie mam takich kompanów. No i żałuję, bo z natury jestem niespokojnym duchem i fajnie byłoby wyruszyć na szlak w miłym towarzystwie.

Prawiczku - jestem normalną dziewczyną. Ani ładną, ani brzydką. Mężczyźni raczej się mną nie interesują jako kobietą ; mam kilku kolegów, a resztę chyba odstraszam.

Musisz popracować nad poczuciem własnej wartości i polubić samą siebie. Ospby nieśmiałe są zakompleksione i boją się ludzi, czują się gorsi, beznadziejni i dlatego w obecności obcych tak się stresują, że wypadają bardzo nienaturalnie i są postrzegani jako sztywniacy, zachamowani, zarozumiali lub niemili. Wszystko zależy od ciebie...

Za barzdo się przejmujesz, za bardzo starasz i wysilasz a inne osoby wyczuwają twoją nienaturalność i usztywnienie. Powiedziałabym: wyluzuj ale zdaję sobie sprawę, że to niełatwe.

Mam nieśmiałą koleżankę ale tylko do czasu, gdy nie wypije ze dwóch piw...wtedy wyluzowuje i jest duszą towarzystwa:).

Otóż to - mam dość niskie poczucie wartości. Nieraz chciałam do kogoś podejść, ale jak sobie przypominałam o tym, jakie te osoby są utalentowane, inteligentne itp., to wydawało mi się, że nie dorównam im pod żadnym względem. I tak przez kilka lat praktycznie nigdy sama do nikogo nie zagadywałam. Z dnia na dzień kompleksy przybierały na sile. Popadałam w coraz większe przygnębienie, aż w końcu doszło do tego, że o mało nie popełniłam samobójstwa. Na szczęście w porę udało się temu zapobiec, a ja od tej pory wzięłam się za siebie. Zainwestowałam w kurs językowy, potem warsztaty plastyczne i fotograficzne, zaczęłam poszerzać wiedzę tp. Tak jest do dzisiaj. Ciągle pracuję nad sobą, doskonalę zdolności. Mimo to w dalszym ciągu mam problem z otworzeniem na innych ludzi. Widzę znajomych z roku i czuję się inna, gorsza. Stąd ten brak luzu, lęk przed każdym zabraniem głosu...

Dokładnie. Mam bzika na punkcie tego, żeby dobrze wypaść. Każdą wpadkę bardzo przeżywam i mam wrażenie, że każdy o niej pamięta.

Ale dlaczego czujesz się gorsza? Jakie są konkretne przyczyny? Jesteś głupsza, brzydsza, biedniejsza od innych? O co tak naprawde chodzi?

Przede wszystkim czuję się głupsza. Nie jestem zbyt odporna na stres i z tego powodu jak się zdenerwuję, nie potrafię się skupić na tym, co mam wykonać/ co ktoś do mnie mówi. Innym problemem jest wada wymowa - strasznie seplenię.

To ty piszesz czy podszyw? Jesli ty, to powinnaś poszukac pomocy, jakiś psychoterapeuta, logopeda:)

Myślę, że jestem taka jaka jestem dlatego, że w szkole byłam częstym obiektem zaczepek ze strony rówieśników. Zawsze, kiedy coś mówiłam na forum klasy, słyszałam za sobą chichy i jakieś głupie teksty. Mimo tego, że od tego czasu upłynęło już wiele lat i w tym czasie zdążyłam przewinąć się przez różne środowiska, rzadko udawało mi się zostać gdzieś na dłużej. Poczucie wyobcowania było tak spore, że w tamtym roku zdecydowałam się na dziekankę. Teraz jednak musiałam wrócić na studia i jest mi bardzo ciężko.

Ja:) O logopedzie myślę - mam tragiczny głos, niczym u małej dziewczynki, no i z tego powodu wstydzę się odzywać do innych. Nie wiem tylko, czy w moim wieku (22 lata) można wyleczyć wadę, z którą żyło się tyle lat.

AJ TAM, głos dziewczęcy jest słodki i akurat to może być twój atut. Ja myślę, że w związku z seplenieniem powinnas pójść do logopedy i zapytać jakie są szanse.:).

Naprawdę źle mi z tym wszystkim. Od jakiegoś czasu intensywnie myślę nad tym, żeby zrobić w swoim życiu małą rewolucję, zastanawiam się nad wyjazdem na studia w ramach programu Erasmus, ale kiedy jestem na uczelni i nie mogę nawiązać kontaktu z ludźmi, czuję się sfrustrowana.

Ja na twoim miejscu zdecydowałabym sie na wyjazd. Coś zmienisz, cos sobie udowodnisz a tu cię nie nie trzyma. W nowym otoczeniu może nabarać siły i pewności siebie.:)

Tak. Ciągle czuję się obserwowana i wyśmiewana. Nikomu nie ufam. Trzymam się w zasadzie tylko z jedną dziewczyną, która też jest dość spokojna, ale brakuje nam wspólnych tematów i zwykle muszę słuchać opowieści o jej chłopaku. Trochę lepiej dogadywałam się z naszym kumplem, ale on teraz wyjechał za granicę i wróci dopiero w październiku. Szkoda, bo naprawdę ciężko znoszę pobyt na uczelni. Niby jest kilka osób, które też trzymają się z boku, w tym taki jeden chłopak, który mi się podoba, ale nie umiem się do niego zbliżyć.

Właśnie tak zamierzam zrobić. Moja kumpela była na Erasmusie i bardzo sobie chwaliła studia w ramach tego programu, więc i ja widzę w nim szanse dla siebie samej. Mogłabym zdobyć nowe doświadczenia, kontakty, usamodzielnić się, no i zobaczyć nieco świata, który do tej pory znałam jedynie z przewodników.