Zmranowałam Życie

Zmarnowałam swoje zycie - dokonalam zlych wyborów w swoim życiu i w konsekwencji mam 28 lat i nie pracuje - niewlasciwe studia, szkoly, zle decyzje odnosnie wczesniejszych propozycji pracy wszystko spowodowane brakiem celu...totalna porażka, siedze i rycze, gdy spotykam kogoś z klasy i czuje sie przy nim taka mala, kazdy z nich mial jekies marzenia, cele i konsekwentnie do nich dazyl roznymi metodami ale udalo im sie, jeden jest stomatologiem, ktos inny przedszkolanką, pracownikiem banku..... a ja? a ja, jak ten rozbitek dryfuje po morzu i nie wiem dokąd zmierzam...przeraża mnie to, boje się przyszłosci! Pracowałam na malo ambitnych stanowiskach - nie mam prawie zadnego doswiadczenia zawodowego..... Co ja mam zrobic, wysylam CV i popadam w coraz większą depresje, Co ja mam zrobic, moze powinnam udac sie do daradcy zawodowego, w wieku 28 lat powinnam wiedziec czego chce....JESTEM ZAŁAMNA....Najpierw trudne dziecinstowo, problemy rodzinne, na studiach jeszcze gorzej... a teraz zamiast lepiej jeszcze gorzej, nie mam sily juz ŻYĆ...... tak sie wlasnie czuje: http://www.youtube.com/watch?v=0dPS-EHl-FE

a jakie studia skonczylas?

SM

Żegnam ...

Kiepska sprawa, ale z drugiej strony 28 lat to wciąż młodość i moim zdaniem jeszcze masz duzo czasu na odnalezienie siebie w zyciu. Kwestia tego, czy wiesz, co lubisz robic, a jesli nie wiesz to skoncentruj cale swoje sily na tym, aby to znalezc. Jesli wiesz, to daz wszystkimi silami do tego, aby robic to za pieniadze :)

od zawsze ciągneło mnie ku sztuce...w dziecinstwie mialam mnostwo marzen ale nie mialam mozliwosci zeby rozwijac swoich pasji, np. bardzo chcialam grac na instrumencie klawiszowym, potem na skrzypcach, chcialam jeździc konno, tenis, balet - to byly dosc kosztowne zainteresowania nie bylo mnie stac, do tego dochodzily problemy w domu. Z biegiem lat doszla jeszcze fotografia, film...Chcialabym np. nakręcic własny film lub chociaz zostac operatorem kamery czy montażystą ale nie mam szkoly, doświadczenia, poza tym nie jestem pewna, czy to, tak naprawde jestem tym, co chcialabym robic w zyciu. Czuje tylko że te obszary mnie pociagają ale nie mam sprecyzowanych celow....a pianistką to juz nie zostane.

A dlaczego nie zostaniesz? W Wawce jest szkoła muzyczna (prywatna), ale uczą tam absolutnie wszystkich - i dzieci i dorosłych. W tym na fortepianie. Na skrzypce jest za późno, ale na klawisze nie.

w ramach hobby to wiem, ze moge sie nauczyc gry na fortepianie, czy nawet skrzypcach....ale tu chodzi o przyszlosc o prace z ktorej moglabym sie utrzymac...Przeciez w tym wieku nie rozpoczne kariery pianistycznej...

Pianistką - fakt - już nie zostaniesz. Chociaż... Ale fotografia, operator kamery, montażysta - jeśli masz talent to i szkoła jest do tego niepotrzebna. Brak wiary we własne możliwości, poczucie, ze zmarnowałaś życie. Nic jeszcze nie zmarnowałaś. Pisałaś coś o doradcy zawodowym. Według mnie tu pomógłby psycholog. Trudne dzieciństwo, miotanie się w życiu... Warto zainwestować w terapię, bo wtedy odnajdziesz siebie.

Kochana, nie rób pracy z hobby, bo w końcu ją znienawidzisz. Pogadaj z psychologiem i stań na nogach.