Zdziwaczałam totalnie

Witam. Mam niecałe 23 lata i od kilku miesięcy przeżywam dziwny okres w życiu. Otóż nagle wszystko zaczęło mi wisieć. Wszystko mi jedno, co się dzieje wokół, byle tylko nikt nie zawracał mi głowy. Drażnią mnie wszelkie przejawy świata zewnętrznego. Najchętniej otoczyłabym się ze wszystkich stron książkami, filmami i muzyką, bo tylko w świecie wyobraźni czuję się szczęśliwa. Właściwie to żyję tylko w weekendy. Wówczas poświęcam się bez reszty swoim pasjom i robię to, na co mam ochotę. W ciągu tygodnia natomiast popadam w apatię. Przychodzę na uczelnię, siadam w kącie i nie chce mi się z nikim gadać. Męczą mnie te rozmowy o pierdołach, głośne śmiechy, imprezy, chlanie na umór. Jedyne, do czego się zmuszam i w czym jestem w miarę konsekwentna, to nauka. Inne elementy życia akademickiego zupełnie na mnie nie działają. O ile wcześniej dążyłam do integracji z grupą, to teraz stała się ona dla mnie totalnie obojętna. Dlatego całymi dniami przesiaduję sama, wiecznie nieobecna myślami, tęskniąca za czymś, co być może nigdy nie nadejdzie. Z każdym dniem zamykam się w sobie. Przestałam gadać z rodzicami, z nikim się nie umawiam. Nie chce mi się też dbać o swój wygląd. O ile kiedyś zabawa modą sprawiała mi wielką frajdę, to teraz najlepiej czuję się w workowatych spodniach i bluzie z kapturem, bez makijażu, z szopą na głowie. Jestem wyczerpana, pozbawiona jakiejkolwiek iskry, często dopada mnie smutek. Może wy powiedziecie co się ze mną dzieje?

A stało się coś w Twoim życiu ostatnio?

Zawiodłam się na tym świecie, na ludziach. Zrozumiałam, że kierunek, w którym idę, nie jest wcale tym, jaki planowałam wcześniej. Rozczarowały mnie studia, tzw. dorosłe życie...

Masz kryzys... Zmienia Ci się osobowość? To dziwne.

u mnie zaczeło się tak samo kilka lat temu i do tej pory z tego nie wyszłam :D

twoje wyobrazenia o swiecie zderzyly sie z rzeczywistoscia i niestety poległaś, cóż... zycie jest jakie jest, nie nalezy zbyt wiele wymagać wtedy nie upada się zbyt mocno

Ten kryzys trwa już od kilku miesięcy. Wcześniej byłam energiczną, ambitną dziewczyną, która przywiązywała wielką wagę do przyszłości. Angażowałam się tu i tam, próbowałam różnych rzeczy. Teraz wiele rzeczy się przewartościowało, a ja na próżno próbuję znaleźć w sobie dawną chęć do życia.

od kilku dobrych miesiecy, zawsze w wyobrazeniach miałam swoja ciekawa indywidualna przyszłosc, zycie mnie rozczarowało bede przecietna kowalska jakich miliony, to odbiera chęc do czekokolwiek nie mam juz tej spontanicznosci radosci zycia co kiedyś chyba wiekszosc tak ma :( dopadła nas dorosłość własciwie juz niczego nowego sie nie uczymy, nie ma dla nas rzeczy niedozwolonych.. tajemniczych..

Masz rację. Moje wyobrażenia nie wytrzymały próby czasu. Dlatego przestałam się w cokolwiek angażować. Pogrążyłam się w wykreowanym przez siebie świecie i przestałam zwracać uwagę na to, co dzieje się na zewnątrz. Żyję właściwie tylko dzięki marzeniom i fascynacjom. Inaczej chyba bym oszalała.

ja mam 35 i też mam to samo z tym, że to już mój trzeci zakręt, trzeci etap, zwał jak zwał. Już trzeci raz rzucam wszystko i medytuję, zamykam się w swoim świecie, odrzucam ludzi, ignoruje. Nie wiem jaki to ma cel ale jakaś siła wewnętrzna każe mi zamykać jakiś etap w moim zyciu i to robię posłusznie. Nie jesteś sama, widocznie tego potrzebujesz. Ja też tak mam że totalnie nie dam o siebie w jakimś momencie mojego zycia, zajęta swoim jestestwem, poszukująca swojej drogi, sama nie wiem o co chodzi, chodzę rozczochrana, czasem się nie myje kilka dni, z ust mi cuchnie, nawet się tym nie przejmuję i nie ukrywam przed ludźmi. Niczym człowiek neandertal ale mam to w nosie co kto o mnie... Jestem jednostką poszukującą, te moje dni nigdy nie snują się bez celu, ja czegos nieustannie poszukuję, drążę...

Cały czas zastanawiam się jak wyjść z tego stanu zawieszenia i choć w niewielkim stopniu wpłynąć na swoje życie. Myślę o zmianie kierunku, ale do licencjata jeszcze rok i nie wiem, czy wytrzymam tak długo.

nie ma co sie łamać :P człowiek sie zmienia kilka razy na przestrzeni swego żywota, dobrze ze masz swój własny świat który sprawia ci radosc, nie dziwie sie wcale ze uniakasz ludzi, jak sie człowiek nasłucha tego co potrafia pieprzyć to się żyć odechciewa, gdzie jest napisane ze musisz byc aktywna społecznie i podejmowac 100 inicjatyw na raz? zyj tak jak ci jest dobrze w danym momencie i gitara

żałuje że nie jestem nastolatka kiedy to życie było takie piekne i pełne nadzieii :(

Dokładnie tak jak piszesz, mnie też pochłania rozmyślanie nad sensem życia. Cały czas przyglądam się swojemu życiu i poszukuję rozwiązań adekwatnych do stylu życia, jaki staram się wprowadzać. Potrzebuję spokoju, wolności. Cały czas po uszy tkwię w przeszłości, sentymentalna i uczuciowa, zupełnie tak jakby obserwacja minionych lat miała podpowiedzieć mi jakieś rozwiązanie. To, co dzieje się teraz, interesuje mnie w niewielkim stopniu. Niejednokrotnie przyłapuję się na tym, że jestem myślami gdzie indziej. Mało też się odzywam. Nie chce mi się rozmawiać, wszystko przeżywam w sobie.

Niby fajnie, że mam swój świat, ale też martwię się tym, skąd nagle u mnie taka bierność, obojętność, chęć izolacji. Zdziwaczałam do tego stopnia, że najchętniej w ogóle nie wychodziłam na uczelnię, do pracy itepe.

to nie zdziwaczenie a próby poszukiwania własnej ścieżki. Nie jest to łatwe dlatego często dopada zwątpienie, znużenie, apatia. Ciężko przebić ten mur ale warto chyba drążyć bo co wydrążysz to będzie twoje autentyczne poszukiwanie. Jedni mają dar, wyjątkowy talent i dzięki takim wydawało by się jałowym chwilom, rozważaniom o wszystkim i niczym, chowaniem się w swoja skorupę z czasem potrafią wytworzyć, wykrzesac z siebie jakiś niewyobrażalny materiał płodny w coś wartościowego.

kim jesteś autorko warto najpierw znależć odpowiedż na to pytanie - kim jestem, a własciwie czym jestem

mam dosyc

Też tak mam. W drodze do pracy fantazjuję i przenoszę się do świata fantazji, w pracy wegetuję przez kilka godzin nad papierzyskami, a potem znów wracam do domu i przenoszę się w krainę mojego drugiego życia, tego lepszego. W weekendy odżywam - wówczas mam nieograniczony czas na fantazje. :) Uwielbiam noc. Przez cały dzień czekam na nią, bo wówczas mogę użyć wyobraźni, odreagować, przeżyć ten dzień, tę chwilę inaczej. Kocham to.

zdrówko ;) Do dna..

Nie jesteś sama. Ja swoj świat wykreowałam juz dawno temu.. mam 25 lat. Zamykam się, otaczam muzyką, książkami i w głowie rozgrywam scenaruisze z zycia, które nigdy mi się nie przytrafi. Ide czasem po ulicy(jeśli juz muszę wyjsć) i drażnią mnie roześmiani mlodsi ludzie, pewni siebie potarfiący znaleźc sie w tym wariactwie.

najgorsze jest to,ze moje realne życie przeleci mi przez palce bo cały czas "zycie "rozgrywam w wyobraźni. Ale jestem już tak rozczarowana wszystkim że nie chce mi się walczyć o realizowanie marzeń tu. W wyobraźni można żyć łatwiej, bezpieczniej, być wolnym, kochać, podróżować, jeździć konno (ot moja milość zabita skutecznie przez rodziców), Czasem siebie nienawidzę,ze tak łatwo uciekam ale kiedy tu wracam to widzę tylko pustkę i wielkie rozczarowanie.

nadal egzystuje świadomie :P :D http://natalkak9.wrzuta.pl/playlista/0Sy4xX2YXta/michael_buble

zalożycielka tematu chyba poległa:)

Butelki były zielone Piję lecha w zielonej butelce i mam wyj**ane. " najlepszy jest zimny Lech

hhuuj mnie to obchodzi