Jestem bliska skończenia ze sobą

Życie stało się jałowe, nie do zniesienia. Dni powtarzalne, monotonne, a problemy zdają się przysłaniać marzenia. Cały czas czekam aż coś się wydarzy, a to nie nadchodzi. Jestem uwięziona w świecie własnych tęsknot, kompleksów, lęków, przygnieciona codziennością i nie daję już rady z tym wszystkim. Nie wiem jak zmienić swoje życie i stąd jestem bezsilna...

to ja przytulam:)

sama

Hmm..współczuję. Ratuj się dziewczyno. Przede wszystkim nie siedź w domu i nie wmawiaj sobie, ze wszystko jest bez sensu. Warto czasami zrobić wysiłek i znaleźć coś, co mogło by Cię zainteresować

wlaśnie zrobić, to zrób to. Od 10 lat mam sznur i upatrzoną belkę, a żyję, bo nawet powiesić się nie potrafię. Jestem żywym trupem.

Dzięki za ciepłe słowo. Czuję się naprawdę fatalnie. Niby nic się nie dzieje, na pozór nie mam powodów do narzekań, ale prawda jest taka, że mam już wszystkiego dość. Nadmiar z góry narzuconych obowiązków, brak czasu na przyjemność, samotność, nieumiejętność dążenia do wyznaczonych sobie celów, zastój. Nie mam ochoty nawet się budzić, bo wiem, że każdy dzień jest taki sam. Szary.

Nie róbcie tego, błagam Was. Nie zdajecie sobie chyba sprawy jaki ból sprawicie swoim bliskim. Miałam kolegę, który to zrobił bo nie chciała go pewna dziewczyna. Rodzice rozpaczają dotąd bo zdolny był i przystojny. Są przecież psycholodzy,może uda się wam znaleźć dzięki nim sens jakiego szukacie.

Jestem w takim stanie już od kilku lat, konkretnie od matury. Nie potrafię się dostosować do otaczającej rzeczywistości. Mam potężne problemy interpersonalne, źle się czuję na studiach, nie mogę bez reszty poświęcić się temu, co dla mnie ważne, a w dodatku nie mam w nikim wsparcia.

A kto powiedział, że musisz skończyć studia? Czy nie możesz z nich zrezygnować i zacząć pracować?

Ciągle hamuję tego typu myśli właśnie ze względu na rodziców i może w jakimś sensie z powodu własnego strachu, ale takie stany i tak powracają. Czuję się niesamowicie nieszczęśliwa i nie widzę dla siebie miejsca w otaczającym świecie.

ja tam nie hamuję myśli ze względu na kogoś,po prostu się boję i mam na dodatek fobie społeczną i wyobrazam (i analizuje) sobie kto by przyszedł na moj pogrzeb czy w ogóle ktoś itd,itp.

A jak myślisz, co powinno się zdarzyć, żeby ten paskudny stan się zmienił?

jak mozna nie kochac zycia:O

Tzn. chciałabym studiować, ale inny kierunek niż ten aktualny. Niestety do licencjata jeszcze rok czasu i chcąc nie chcąc muszę się zmuszać do tego żeby cokolwiek działać. Pogłębiająca depresja zresztą też robi swoje. Wszystko przestało mnie cieszyć, straciłam w sobie dawną energię, pasję.

Potrzebuję jakiejś diametralnej, wręcz rewolucyjnej zmiany. Skoku na głęboką wodę. Podróży. Barwnego życia. Pasji.

No i jeszcze jedno - kogoś kto będzie we mnie wierzył niezależnie od moich wad, błędów.

Rozumiem, ale depresję można zaleczyć. A jeśli dla Ciebie ważne jest to, co chciałabyś osiągnąć, to chyba warto powalczyć z nią.

nie poddawaj się

Tak, wiem, że powinnam skierować się z tym do specjalisty, bo jak widać, nie poradzę sobie z tym sama (chociaż chciałam). Tak czy owak, marzę żeby w moim życiu zaszły jakieś poważne zmiany. Żaden psycholog nic nie da, jeśli wciąż będzie tak szaro jak do tej pory.

to może zacznij od takich malych zmian np.zmien kolor wlosow, kup sobie jakis fajny ciuch, wyjdz gdzies ze znajomymi. Mnie przeraza to, ze czas tak szybko ucieka, a ja chcialabym jeszcze tyle zobaczyc, tyle przezyc i boje sie, ze nie zdaze:O

musisz koniecznie sie z tego wyciafnac i czyms sie zajac -zycie moze byc piekne jak tego chcesz! http://www.youtube.com/watch?v=b7-K1DXgGg0

to smutne, ze nie zauwazasz tego, ze wlasnie kwitna forsycje, swiergola ptaki i slonce tak pieknie zachodzi...:)

Nie wiem, czy zależy Ci na moim wsparciu, ale ja w Ciebie wierzę, wierzę, że dasz sobie radę bo każdy człowiek ma momenty załamania z różnych powodów-choruje, stracił pracę, jest ułomny, okradziono go..ale każdy chce żyć bo życie jest darem. Popatrz, co stało się w Japonii, ile nieszczęścia, a jednak ci ludzie chcą żyć, odbudowują kawałek po kawałku.. Ty dasz radę jeszcze dlatego, że masz co jeść, masz gdzie mieszkać. Każdy człowiek ma w sobie dużo siły by pokonywać trudności.Japonia jest dla wszystkich chyba najbardziej widocznym przykładem. A Ty masz przed sobą jeszcze wiele pięknych lat życia, wykorzystaj je tak, żeby ludzie wspominali Cię ze wzruszeniem, i teraz otaczali miłością.

No, spróbuję. Przydałoby się coś, co pokazałoby mi, że warto żyć. A przez ten dołek przestałam się w ogóle starać o cokolwiek. Zaniedbałam swój wygląd, zapomniałam o dawnych pasjach, przestałam inwestować w siebie. Zamknęłam się w swoim świecie i każdy kontakt z szarą rzeczywistością stał się dla mnie nie do zniesienia.

A jakie są Twoje pasje? Ja maluje obrazy i daję je moim przyjaciołom z okazji ich Imienin, a oni bardzo się cieszą, że darowuję im odrobinę siebie. Nie zawsze potrafię się z nimi rozstać, dlatego do tych, do których sie przywiązałam ;) nie dam nikomu :)

Zdaję sobie sprawę, że są osoby w o wiele trudniejszym położeniu i czasem mi wstyd, że tak narzekam na swój los, ale stan, w którym trwam od lat, sprawił, że przestałam odczuwać radość z życia. Może dlatego, że swoje szczęście w dużej mierze uzależniłam od ludzi, a gdy oni zawiedli, zgubiłam się w tym wszystkim. Stąd moja izolacja, nieufność. Jak wyglądają moje kontakty z kolegami z roku - lepiej byście tego woleli nie widzieć. Potężna fobia społeczna sprawia, że pomimo upływu dwóch lat w dalszym ciągu nie zintegrowałam się z grupą. Całymi dniami przesiaduję w bibliotece, a gdy już wracam do domu, zamykam się w czterech ścianach i oddaję się marzeniom o czymś, co prawdopodobnie nigdy nie nadejdzie.

warto zyc dla samego zycia. W pewnym momencie mojego zycia stanelam nad przepascia, bylam o krok od smierci, zaczelam oswajac sie (jezeli w ogole mozna sie oswoic) z mysla, ze moge umrzec..a tak chcialam zyc, jednak wszystko dobrze sie skonczylo, dostalam druga szanse, tych strasznych dni nie zapomne nigdy i teraz ciesze sie kazda chwila, kazdym zielonym listkiem, kazdym promieniem slonca i kropla deszczu:)

Zadbaj o siebie, robisz to dla siebie przede wszystkim i pomyśl, że jak zadbasz o swój wygląd i spojrzysz w lustro, to i lustro się Ciebie uśmiechnie. Jak mawiał zmarły już pisarz -Kornel Makuszyński:"Uśmiech, to pół pocałunku", może więc warto obdarzać nim ludzi. Osoba uśmiechnięta jest postrzegana jako osoba szczęśliwa. I tego Ci z całego serca życzę.

Malowanie obrazów, pisanie wierszy i opowiadań, fotografia, literatura, poezja, historia średniowieczna, lata 60, 70, a ostatnio Bałkany. Jestem typową artystyczną duszą.

straszne- życie jest zbyt krótkie żeby dawać za wcześnie szansę śmierci. Ty to wiesz i potrafisz dostrzec jego piękno :)