cud się nie zdarzył

Nie spotkałam mężczyzny właściwego (inna sprawa, ze dość słabo szukałam i niemałe wymagania miałam), on mnie też nie spotkał. Tym sposobem dołączyłam do skazanych na samotność. Najgorsze jest to, że wydaje mi się iż swoje samotne życie zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie. Teraz już za późno, magiczna granica właśnie przekroczona. Smutno, ale cóż... Czy ktoś z Was czuje podobnie?

bo może też ją przekroczyłam i nie wiem o tym?

Przestałam być po 30 tce (z tym ze forum po 40 tce tutaj nie ma) :) Poza tym już prawie dwa lata mija od ostatniego związku, więc zdążyłam się przyzwyczaić do tej solowej egzystencji. Tzn umówiłam się kilka razy w nadziei ze może jednak, ale zainteresowanie się nie pojawiło. Teraz już nie wierzę w cud, one zdarzają się niezwykle rzadko

jestem cudem heh.Mam 35 lat i od roku faceta.Udało sie!Głowa do góry bedzie dobrze.chcesz pogadac pisz

jestem cudem, ale to nie o to chodzi, bo ja tez mogłam mieć faceta, a nawet kilku chodzi o to, że nie wykorzystałam czasu, w którym odpowiedniego dla siebie partnera powinnam intensywnie szukać. straciłam tamten okres na czekanie na cud, który jak wiadomo sie nie zdarzył :( :( :(

nie trać czasu i nadziei szukaj teraz na miłość związek nigdy nie jest za późno, do dziela

Poczytaj tu, dziewczyny dżwignęły się z niejednago doła i są wesołe, pełne życia http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=3394465&start=20040

Przede wszystkim nie obwiniaj siebie. To ci w niczym nie pomoże a będziesz sie jeszcze gorzej czuć.

Dzięki za dodanie otuchy, ale właśnie najgorsze jest to, ze nie mam kogo i czego obwiniać. Bo wyglądam dobrze, oleju trochę w głowie jest (poza pragmatycznym podejściem do spraw uczuciowych), zdrowie dopisuje i biedy nie klepię, a jednak się nie udało "ułożyć sobie życia" :( ten temat z linka rzeczywiście orężny, ale nie mogę tam wkroczyć tak ni stąd ni zowąd, a na czytanie na razie nie mam czasu :)

Ja mam 35 lat Rozstałam się z moim po 13 latach bycia razem. Był moim pierwszym. Próbowałam być z kimś innym. Ale nie potrafię. Podobnie jak Ty czuję się skazana na samotność.

To prawda, ze lepiej samej niż z rozsądku i na siłę się wiązać

Insaiderko, zacznij pisać tam, nie musisz znać wszystkich by zacząć pisać. Mnie osobiście pomógł pobyt tam, poczułam się lepiej po wyrzuceniu z siebie co mnie dręczy, dziewczyny się odezwały i pomogły. Od czasu do czasu wracam tam by poczytać, poznać nowe co tam trafiają, czasem coś napiszę. Też jestem sama obecnie i nie jest mi całkiem smuto.

czuję podobnie poskłądałam sie po ostatnim związku bardzo ważnym dla mnie jest we mnie taki potencjał i seksualny i mam tak pojemne nadal serce by kochać tak bym chciała dostać to samo ale od kilku lat nie dzieje się nic nie wiem chyba już nic mnie w zyciu ze strony życia uczuciowego mnie nie spotka bo każda inna dziedzina życia jest zadowolona i to bardzo tak bardzo brak tej bliskości którą znam bo miałam a teraz...tak mi żal że marnuje swoje uczucia tak mocnae.. :-(

spojrz na to inaczej,masz dopiero 30 lat,cale zycie przed sobamilosc mozna spotkac w kazdym wieku,wrzuc na luz i ciesz sie kazdym dniem

Kraniotomia, Pewnie gdybyśmy były chore lub niewypłacalne, to samotność zeszłaby na dalszy plan. A tak? Ja pocieszam się różnymi materialnymi rzeczami, ale to na krótką metę działa. rtettt, chciałabym mieć 30 lat, wyglądałam wtedy na 22, a cztery lata później na 24 (nie moje opinie) :)

chyba przesadzacie z tym biadoleniem. W KAŻDYM wieku można znaleźć miłość, nawet po 50 czy 60. Jesteście młode, autorko ty masz dopiero 40 lat, a juz przekreśliłas swoją szansę na szczęscie. W dodatku piszesz, że wyglądasz młodo, wiec tym bardziej bierz byka (a raczej życie) za rogi i wyjdx do ludzi, otwórz sie na nich, duzo sie uśmiechaj a jestem pewna, że niedługo spotkasz swoje szczęscie :) tak na marginesie, mam znajomą, kóra własnie po przekroczeniu tej magicznej 40 spoatkała swoją prawdziwą i pierwszą miłość. teraz świata poza sobą nie widzą. Głowa do góry!

Insajderko, ja mam 38 lat, 3 lata temu własną przemyślaną decyzją skończyłam 8 letni związek. Do dziś wiem, że to była dobra decyzja, mimo, że nadal jestem sama. Czasem mi to dokucza, ale myslę że jeszcze kogoś spotkam. Widzisz - może i nie spotkam - ale wolę myśleć że tak, to dodaje mi sił do życia, daje mi radość, jakąś ekscytację tego co będzie. Jeśli się nawet mylę, to co z tego. Gdybym dziś zaczęła myśleć, że już nigdy nikogo nie spotkam, coś fajnego się skończy. Może i nadzieja jest matką głupich, ale fajnie ją mieć i być głupolem :) przynajmiej wesołym. Poza tym życie bez faceta jest też fajowe. Trzeba się cieszyć tym co się ma i myśleć o tym, że przed nami jeszcze piękne czasy. Pozdrawiam,

No cóż, nie można Wam nie przyznać racji i dziękuję bardzo za te miłe słowa :) Inna sprawa, ze ja nie mam gdzie wychodzić i pewnie to jest główny powód zmarnowanych szans Czasem myślę, że chciałabym przeżyć choćby pięć lat jakiejś naprawdę wielkiej miłości, takiej o której się czyta. Bo te moje związki wcześniejsze to jakieś takie nie do końca udane były (i pewnie dlatego się skończyły). Niestety takich rzeczy w życiu nie da się zamówić, choćby za wysoką cenę ...

a ja nie wierzę, że KIEDYŚ kogoś poznam i KIEDYŚ będzie inaczej i KIEDYŚ wszystko się odmieni.

Insajderko, a może o tych wielkich miłościach tylko się czyta? Znasz wiele takich par? Ja znam ludzi w powiedzmy "poprawnych" związkach, trochę par tkwiących razem przez kredyt lub dziecko. A takich naprawde szczęśliwych to może z dwie pary znam - też mieli pod górkę, ale obie strony w związku odwaliły wielką pracę, żeby być razem, i żeby było dobrze. W życiu łatwo nic nie przychodzi. Nie wiem co to znaczy, że nie masz gdzie wychodzić? To trzeba się zorganizować. A przyjaciele, znajomi? Może jakiś sport? Ja ciągle jestem "gdzieś" ale na razie też nikogo nie poznałam, ale przecież życie się toczy tu i teraz. Nie odbierajcie sobie dziewczyny wiary w to, że kogoś znajdziecie, nie skazujcie się na smutne myśli, proszę, wlejcie odrobinę nadziei w serce, wtedy łatwiej żyć. Tylko niech to będzie nadzieja, a nie oczekiwanie :)

Zielone oko, Nie mam gdzie wychodzić, bo nie mam. Po prostu :-) Przyjaciele i znajomi jak sie łatwo domyślić albo wyjechali, albo zajęci rodziną i znajomymi, którzy podobnie jak oni żyją w związkach. Po prostu nikt nie jest w podobnej do mojej sytuacji, a sama nigdzie nie pójdę, tym bardziej, że wybór niemal żaden. Bywa i tak, szczególnie kiedy jest się w pewnym wieku. A nadzieję na cud miałam, jak najbardziej. Ale to już czas przeszły i chyba czas najwyższy przestać się łudzić :)

Insajderko, dziś mam upierdliwy nastrój więc drążę temat :) Ja mam też większość znajomych sparowanych (dziwne słowo), ale przecież to w niczym nie przeszkadza. Spotykać się można i z takimi. Nie jest to problem, jak się tak o tym nie myśli. Sama możesz chodzić na jakiś sport, ja chodzę i z kumpelami i sama, jak one nie mają weny. Zmień sposób myślenia, spróbuj się otworzyć na ludzi, dzwoń, umawiaj się. Nawet sparowane koleżanki czasem bez męża wyskoczą na miasto :) no i nie musisz się łudzić, masz tylko mieć odrobinę nadziei :) Dlaczego łatwiej jest założyć, że nikogo nie spotkasz, niż założyć że kogoś spotkasz? Szansa taka sama, wszystko się może zdarzyć, wystarczy trochę optymizmu, mamy ciągle 50% szansy, to bardzo dużo :)

Tak, wiem, dla chcącego ... ale w mojej sytuacji brak anonimowości skutecznie mnie do samotnych wypadów zniechęca. Tak napraw dobrze i swobodnie czuję się tylko w czasie urlopów z dala od miejsca zamieszkania :(

tez mam wszystkich znajomych sparowanych. jak bylismy mlodsi to owszem, chodzilismy wszedzie razem. a teraz?? znajomi spotykaja sie z innymi sparowanymi osobami. raz na rok, ktos mnie ze znajomych zaprosi i czuje sie wtedy kiepsko. po prostu smutno sie robi jak wokol wszyscy zajeci druga polowka, w rozmowach jest tylko "my"...

Insajderko, Ewo rozumiem. Każdego z nas otacza jakieś tam grono znajomych i one jest takie jakie sobie wybraliśmy. Moi znajomi mimo, że w parach, to przecież jest to już ten etap życia i związków, kiedy nie żyje się tylko drugą osobą. Wogóle na imprezach nie czuję się samotnie, bo rozmawiam z ludźmi nie patrząc na nich jak na pary tylko jak na pojedyncze osoby. Może mam inne podejście do siebie i życia. Mi nie jest przykro, cieszę się, że jestem wśród ludzi, nie czuję się gorsza. Raz w życiu zdarzyła mi się sytuacja, gdy jedna z kobiet wyraziła opinię, że kobieta samotna jest niewartościowa. Mnie to raczej śmieszy, ponieważ moje poczucie wartości nie wynikało nigdy z tego czy akurat z kimś byłam czy nie. Przeżyłam kilka fajnych związków. Zakończyły się, bo tak bywa. Lubię siebie i lubie ludzi, oni mnie chyba też, więc nie czuję się wybrakowana, więc też nikt mnie tak nie traktuje :) Pozdrawiam,

Mam podobny problem co Insajderka i Ewazdrzewa. Greeneye, nie jest to takie proste jak sugerujesz. Chociaż sama sobie i Wam tego życzę, by było proste :) Przeprowadzałam się kilka razy, ostatnio mając 45 lat. W nowym miejscu ciężko znaleźć kogoś nowego do wypadów, na imprezy. W pracy owszem, mam znajomych ale dużo młodszych od siebie, inna sprawa - małżeństwo równolatków, oboje pracują w tej samej firmie. Poza pracą rozmowy schodzą na tematy służbowe, siłą rzeczy, a ja mam tego dość. Poza tym oni sa domatorami, nigdzie nie wychodzą, jak robią imprezę w domu dla znajomych (młodsze towarzystwo z pracy) to jest trochę sztywno, bo ona to taka akuratna gospodyni, matka, żona, niewielkie poczucie humoru zanika przy poczuciu dobrze spełnionych obowiązków wobec rodziny i przesadnej troski o jedyną córkę. Problem w takich "parowych" towarzystwach jest taki, że ja nie mam powodu do narzekań a jak nie narzekam to jestem dziwnie postrzegana :) Już nie wspomnę, że prędzej czy później w takim towarzystwie jest się intruzem towarzyskim, próbowałam to ignorować ale na dłuższą metę jest to męczące. A skoro mnie męczy to po co iść na imprezę w takim towarzystwie? Następny problem - w taki sparowanym towarzystwie trudno kogoś nowego poznać, nowego i samotnego. Z kolei wypad w góry czy nad wodę, czy nawet na piwo - samej kobiecie przy stoliku w lokalu głupio jakoś, a z kolei wypad dalej to wiąże się z kosztami - we dwie czy kilka osób taniej, mimo wszystko :) Sport - rowerem jeżdżę. Ale rekreacyjnie, po różnych terenach. Kijki zarzuciłam, bo mi się samej po prostu nie chce - potrzebuję kogoś kto mnie wyciągnie a nie, żebym ja się napraszała "chodźcie ze mną, może pójdziesz na spacer, ależ znajdziesz czas, chodź..." Powoli się oswajam z tym, że jestem i pozostanę sama i samotna - z moimi książkami, pracą, zainteresowaniami z którymi nie musze wychodzić z domu..... Smutne, jak dla mnie.

Zarejestrowałam nick i w poście powyżej zgubiłam literkę :(

assembler_ko Ja nigdzie nie piszę, że to jest proste. Życie wogóle w żadnej konfiguracji proste nie jest. Podaję przykłady ze swojego życia, bo tylko takie znam, nie mówię że to się musi sprawdzić u każdego. Pewnie gdybym Was znała to możę wymyśliłybyśmy inne sposoby. Chciałam tylko zmienić spojrzenie na życie Insajderki, bo wiem, że samo nastawienie wiele nam w życiu daje. Gdybym przez chwilę uznała, że jestem na coś skazana, że już się nie uda, nie mogłabym i nie tak funkcjonować. Jeśli jednak nie umiem Was przekonać trudno. Ja chcę mieć niezłomną wiarę, że w życiu wszystko się może zdarzyć, że jeszcze będzie ktoś, chociaż już tyle lat go nie ma. Skoro nie umiem Was zarazić takim myśleniem - moja klęska - to że nie chcę się zarazić Waszym myśleniem - mój sukces. Już nie będę Was do niczego przekonywać, trzymam sie za to w swoim życiu pozytywów i wiary w to, że coś się jeszcze pieknego zdarzy. Pozdrawiam,

Greeneye, nie rozumiem czemu się oburzasz. Jeśli chcesz kogoś zarazić optymizmem, pomóc to zrób to. Ty znikasz jeśli ktoś w lot nie pojął Twoich intencji i nie zmienił swojego nastawienia w jeden dzień. Pomoc czasem trwa i trwa nim się zobaczy efekty swojej pracy. Ja, optymistka pomimo wielu trudnych sytuacji życiowych (śmierć męża w młodym wieku, utrata pierwszego dziecka, zmiana pracy a co za tym idzie - przeprowadzki, zmiana zawodu - konieczność, żeby utrzymać rodzinę) mam też ciężkie dni smutku i osamotnienia. Rozpadł mi się związek, który trwał kilka lat, już w wieku dojrzałym, a mimo to wierzyłam, że się coś jeszcze zdarzy. Ale coraz mniej w to wierzę. I wcale nie obwiniam za to siebie. Bo to, że jestem wymagająca i oczekuję wartościowego związku to czy to moja wina? Prawda jest taka, że z wiekiem szans coraz mniej, bo i mężczyźni, najczęściej po przejściach, nie garną się do stałych związków.

A piękno się zdarza codziennie: świeci słońce, robią się bańki na kałużach w deszczu, kwitną bzy.... ja wstaję rano i mam chęć do pracy, do życia... Nawiązując znajomości z mężczyznami nauczyłam się od nich czegoś - bycia bardziej egoistką. To ja jestem dla siebie najważniejsza,, najukochańsza i nie muszę z nikim być tylko po to by się dowartościować. Bo jestem wartościowa osobą i znam swoja wartość. A mimo to czasem płaczę w podsuszkę, płacze z bezsilności w swej samotności.....