DRASTYCZNY FILM- MAJDANEK 18+

trochę się Urwało, wklejam drugą część: " 22:56 [zgłoś do usunięcia] wspomnienia obozowe Te i podobnie pytania nie dawały mi odtąd spokoju. Po tym wypadku nadal cierpiałam głód, zimno, bicie i byłam zmuszana do ciężkiej pracy. Tę codzienną monotonię zakłóciła nagle epidemia tyfusu plamistego. Komendant ogłosił, że choroba jest przenoszona przez wesz odzieżową i jest szczególnie groźna, bo w obozie brak jakichkolwiek lekarstw. Nic więc dziwnego, że szpital obozowy szybko się zapełnił potrzebującymi pomocy. Miałam od wujka trochę pieniędzy, więc kupiłam czosnek, który był dobrym lekiem na tyfus, i dobrowolnie się zgłosiłam do pielęgnowania chorych. Nie musiałam tego robić, ale coś we mnie siedziało i mówiło: "Zgłoś się!". Koleżanki mi odradzały, strasząc zarażeniem i śmiercią, ale liczyłam się z tym i pogodziłam. Moim codziennym zajęciem było dbanie o czystość i porządek, poprawianie łóżek, wymiana pościeli, a czasami kąpanie chorych i rozdawanie im posiłków . Praca była bardzo ciężka, ale dzięki szpitalnej kuchni przestałam wreszcie głodować. Miałam pod swoją opieką trzy pokoje. W jednym z nich na żelaznym, niskim łóżku leżała starsza, 50-letnia może Niemka, która cierpiała na bardzo zaawansowaną sklerozę i cały czas mówiła do siebie półgłosem. Razem z nią leżały inne ciężko chore kobiety, które chciały mieć ciszę i spokój. Któraś doniosła o tym siostrze Lizie, SS-mance będącej przełożoną szpitala, wysokiej, chudej i bezlitośnie okrutnej zbrodniarce. Liza nakazała Niemce milczenie. Jednak gdy po paru dniach sytuacja nie uległa zmianie, kazała jej wstać i pójść za sobą. Wszystkie wiedziałyśmy o "sposobach" Lizy. Kobieta złapała za poręcz łóżka, przeraźliwie wołając: "Pomocy! Ona chce mnie zabić! Zaprowadzi do pokoju trzeciego i tam da mi zastrzyk… do nieba!". Patrzyłyśmy na tę scenę przerażone, bo nikt nie śmiał bronić ofiary, która rozpaczliwie trzymała się łóżka. Liza ciągnęła ją wraz z nim. W końcu kopnęła chorą i wywlokła ją za kark do pokoju numer trzy. Zamknęła ją w tym pokoju i pomaszerowała do swojego, krzycząc: "Ja ci pokażę!". Za chwilę wróciła pełna złości. Kobieta, uczepiona żelaznych krat w oknie, szarpała nimi z taką siłą, że zdawało się, że za chwilę je wyrwie. Wściekła Liza oderwała jej słabe ręce od krat, przewróciła na łóżko, kolanem przycisnęła brzuch i jedną rękę, a w żyłę drugiej wbiła igłę wielkiej strzykawki. Umilkło wołanie o pomoc, ustało szarpanie… Siostra Liza "uwolniła" w ten sposób kolejną ofiarę od cierpienia… Oglądając tę scenę, zaniemówiłam i zastanawiałam się, czy to była walka zwierząt, czy też ludzie stali się zwierzętami… Z pokoju wyszła Liza z krwią na ręku i strzykawce, zmęczona, ale zadowolona. Patrząc na nas, powiedziała: "Sprzątnąć!". Gdy któraś z chorych umarła lub została zamordowana, musiałyśmy włożyć ją rozebraną do trumny i czekać, aż zjawi się dentysta. Sprawdzał, czy martwa nie ma złotych zębów. Jeśli były, wyrywał je i przystawiał na pośladku pieczątkę. Dopiero wtedy wywoziłyśmy trupa do krematorium. Zostawiałyśmy pełną trumnę, a zabierałyśmy już opróżnioną. Taka wymiana pudełek… Robiłyśmy to we dwie z młodą Niemką, która próbowała zamienić to zajęcie w farsę, podśpiewując sobie rubaszne piosenki. Zarówno melodia, jak i teksty ("Znów jedna dusza od alkoholu wyratowana" itp.) tych jej przyśpiewek bardzo mnie denerwowały, dlatego zwracałam jej uwagę: "Nie godzi się żartować w ten sposób. A gdyby ciebie to spotkało?". "To ty będziesz za mnie śpiewać" – odpowiadała moja towarzyszka, po czym dodawała: "Jeśli ci to pomoże, to płacz!". Ja już jednak płakać nie mogłam. Byłam jak w transie i tylko chwilami, kiedy zapragnęłam modlitwy, wychodziłam z baraku i patrząc w niebo, rozmawiałam z Wszechmogącym. W takich chwilach nie czułam, że jestem więźniarką w obozie, nie słyszałam, że szczekają psy… Nie było głodu ani zimna. Byłam gdzieś daleko... Patrząc w górę i szepcząc Ojcze nasz…, czułam, że Ktoś jest przy mnie, że kocha mnie i ochroni przed otaczającym złem, że uczyni mnie nietykalną. Te radosne chwile przerywała okrutna obozowa syrena, przywracająca mnie nieludzkiej rzeczywistości głodu, zimna i śmierci. Mimo wszystko takie chwile napełniały mnie nadzieją, że ten stan nie potrwa długo, że kres moich cierpień jest bliski i że Boża miłość może wszystko. (cdn.)"

?

Bumbumshoko ja mieszkam w niemczech ale odwiedzamy rodzine ze strony mamy i uwierz mi jesli ktos uslyszy moje imie bo jest niemieckie typowo i nazwisko to zaraz sawyzwiska typu j**...niemka morderczyni teksty pod adresem mojego ojca itd duzo wymieniac naprawde szkoda bo mam sentyment do polski ale ciezko na sercu jesli do teraz polacy wieszaja psy na niemcach i na tych ktorzy nie maja z tym nic wspolnego, obrywaja za to , ze maja niemieckie korzenie Blond, i co .........Stereotypy zachowaj dla siebie http://www.voila.pl/348/r72gi/?1 Moja skromna osoba http://www.voila.pl/423/fk4fa/?1 po motocrossie ublocona hihi

ja uwazam ze to jest no a teraz banderowcy na Ukrainie to bohaterzy narodowi, pomniki sie im stawia i gloryfikuje na kazdym kroku. a ten nasz poj**any rzad nawet nie potrafi upomniec sie o pamiec własnych rodaków Tacy Niemcy coraz mocniej i głosniej odcinaja sie od Hitlera i Nazistów. To nie Niemcy wywołały wojne , tylko nazisci a Adi był Austruakiem , wiec my, porzadni Niemcy nic nie mamy z tym wspolnego --------------------------------- Pamięć próbował i przywrócił Prezydent Kaczyński - zrehabilitował żołnierzy AK, szczególnie wyklętych żołnierzy kampanii wrześniowej 1939r, dopilnował powstania Muzeum Powstania Warszawskiego, wspierał i promował pamięć o bohaterach narodowych, a żądał kar i odebrania przywilejów zdrajcom komunistycznym, ale niestety miał miejsce zamach 10.04.2010 w Smoleńsku (?), a tego rządu nie ma. To nie jest rząd, bo rząd nie niszczyłby swojego własnego kraju i działał by na jego korzyść, a nie kłamał, kradł i wyprzedawał majątek narodowy i nie ustawiałby się z Putinem czy Merkel. Zostaliśmy sprzedani - kolejny raz człowiek człowiekowi zgotował ten los.

hejka, jestem Ania, mam 17 lat, zobaczylam ten filmik i jestem wstrzonsnienta, nie wiedzialam ze takie zeczy dzialy sie w polsce, dziadkowie nic mi o tym nie opowiadali, jest mi wstyd ze jestem polka, jest mi wstyd za moich rodzicow i dziadkuw ktrzy tak mordowali bezbronnych ludzi w czasie wojny, polacy to bestie, nie dziwie sie teraz ze w europie nikt nas nie lubi, co za bestialstwo, jest mi wstyd ze jestem polka

dziecko idz sie doucz, zacznij od ortografii a pozniej przejdz do historii :O

dziecko ortografia ,a historia?jest mi wstyd za terazniejsze pokolenie

Jezusie Nazareński, cóżem ja przec Ciebie obejrzał, spał nie będę w nocy, dziwić się, że Polacy żywią głęboką awersję do szwabów.