Czy sa jeszcze normalni faceci?

A przecież śmierć jest tak oczywista, tak pewna, tak całkowicie normalna. Coś w niej jest...

Jest egoistyczne:(. Bierze się d...w troki i zostawia płaczących za tobą... Z drugiej strony tylko człowiek straszliwie samotny, nieszczęśliwy, a przez to i chory jest chyba zdolny targnąć się na własne życie.

Kurczaczku nie mów tak :( Ja sam mam takie dni, że wolałbym nie istnieć dla innych, wiec izoluję się dosłownie, czyli nie odpowiadam na wiadomości gg od nikogo, nie odbieram telefonów... Ale następnego dnia budzę się i jest na odwrót. Chcę być w centrum uwagi, chcę spędzać czas z innymi... i przeważnie jak na złość akurat nie ma nikogo żeby mnie zauważył ehhh :( Ale żyję sobie dalej z nadzieją że następnym razem się uda :)

Kurczaku, śmierć jest normalna w wielu starczym. W pozostałych przypadkach wydaje się niesprawiedliwością i trudno się z nią pogodzić.

Wiecie, ja chyba pójdę do psychologa...

Zawsze dobrze jest porozmawiać z kimś, kto może pomóc spojrzeć na świat troszkę z innej perspektywy, albo naprowadzić nas na właściwe tory:).

Umiem na siebie patrzeć często bardzo krytycznie. Widzę objawy, które dużo osób by zignorowało, ale może rozmowa z innym psychologiem pokaże mi to czego nie dostrzegam?

Przemierzam - No właśnie, zawsze jak odchodzi ktoś nam bliski, to wydaje nam się, że to niesprawiedliwe że ukochane osoby odchodzą, a te wredne mendy dalej łażą po świecie... Co ciekawe, dopiero wtedy jak ginie ktoś w naszym wieku i z naszego otoczenia, to zaczynamy sobie zdawać sprawę z tego, że jednak należy się mieć na baczności, bo to każdego dosięgnie i niekoniecznie za parę lat...

Kurczaczku- Zamiast widzieć same swoje wady zacznij widizeć też zalety :) Jesli psycholog Ci w tym pomoże to moze warto...

Od dłuższego czasu się czuję kiepsko psychicznie. Był już długi moment, że było lepiej, nawet byłam w stanie euforii, ale to przez dodatkowe bodźce... Teraz wszystko wróciło. Obawiam się najgorszego. Ważne, że zdaje sobie z tego sprawę i chcę z tego wyjść, ale coraz gorzej:(. A coraz częściej zdarza mi się płakać... Tak niedawno się śmiałam, znów są łzy...

Tak, bliski kontakt ze śmiercią uświadamia nam wartość życia i normuje hierarchię wartości.

Czasem się wielkie serca leczą....maleńką rzeczą:). Spróbuj małymi kroczkami uczyć się dostrzegania rzeczy, które mogą sprawić Ci radość. Poranna pyszna kawa, ciekawa rozmowa, fajna praca, piękne kwiatki w wazonie, ciekawe czasopismo, które możesz poczytać, dobre ciastka, pachnąca pościel i całe mnóstwo tego:).

Przemierzam masz rację ;) Jak mi smerfy sprzedadzą dolinę, to szukam czegoś co mnie pocieszy... Np filmik którego link powyżej wrzuciłem zawsze mnie rozwesela :)

Ja też już powątpiewam, że są normalni jeszcze na tym świecie... ;)

Hehe, i to jest dobre, bo małe szczęście kwitnie wszędzie! Zajrzę do Was jutro, bo już mi się oczy zamykają. Dobrej nocy! Kurczaczku, miękkiej poduszki!:)

Dobrej nocy! :) Ja też niedługo będę uciekał... jutro mykam na ślub, trzeba się wyszykować ;)

Dobranoc! A tak naprawdę to coraz częściej rozmyślam o śmierci. Coraz częściej myślę o niej tak jakbym nie chciała myśleć. Powoli nie daję sobie ze sobą rady. Małe powodzenie powoduje euforie, a potem jest jeszcze większy smutek. Już byłam szczęśliwa. Skutecznie zagłuszałam ból, ale to wraca. Może to głupie, ale jak o tym piszę to mi jakoś tak lepiej. Widzę to co naprawdę czuję

To rób to nadal, pisz o tym ;) Nikomu to nie przeszkadza, a Tobie pomoze :) Taka łagodna forma terapii :) I ciesz się powodzeniami, bo to ważne... Rób tak, żeby było powodów do radości jak najwięcej, żeby nie dopuścić do siebie smutnych myśli :)

Wiecie, nie dam się depresji... Chyba ją mam. Później Wam opiszę wszystko. Kupię dziś deprim, ale jak po miesiącu nie będzie poprawy to pójdę do psychiatry. Chcę jak najczęściej poddawać się zabiegom szczęścia... Ale to tylko zagłuszy ten stan...

Szczerze? Daj sobie spokój z lekami... One Cię zniszczą kompletnie tak, ze nie będziesz umiała bez nich funkcjonować. Lepiej od razu się z psychologiem umów, rozmowa wiecej Ci da niż leki...

Dobry wieczór! :)

Kurczak i smyk Deprim jest całkiem dobry. Brałam ok 1,5 miesiąca. Co prawda nie "uleczył" mnie całkowicie, ale jakaś tam poprawa była. Poza tym zalecam wizytę u psychologa, bądź też u najlepszej koleżanki jeśli takową posiadasz. Z depresją nie ma żartów :o PPL pozdrawiam i całą resztę :)

Zapomniałabym- przy leku deprim unikaj słońca.

Że się tak głupio zapytam... Od kiedy to leki służą do leczenia depresji? Jeśli faktycznie to depresja, to z jakiegoś powodu ten stan się pojawił. Lek nie rozwiąże Waszych problemów! Lek jedynie w jakiś cwany sposób oddziałuje na układ nerwowy i ogłupia. Przez to nie odczuwa się tak silnie stanu przygnębienia (zresztą innych stanów też). A co jeśli nie jest to depresja a po prostu wynika to z temperamentu? Nie jestem specjalistą, ale czytałem, że melancholicy tak mają, że dużo nie trzeba żeby ich wpędzić ich w przysłowiowego doła z którego się tak szybko nie wybiją... Często jest to mylone z depresją. Jest sens się truć lekami w takim przypadku? To chyba trzeba by robić to całe życie...

Polecam sobie obejrzeć: http://www.youtube.com/watch?v=JAy37z-vYVU Mam cichą nadzieję, że to zapoczątkuje nowy temat :)

Ja jestem zwolenniczką przyjmowania leków w połączeniu z psychoterapią. Leki same nie uwolnią człowieka od problemów, a jedynie zagłuszą problemy na czas ich przyjmowania. Problem i tak pozostanie nierozwiązany.

Otóż to... Leki jakąś ulgę przynoszą, ale moim zdaniem nie jest to żadne leczenie. Jak stracisz pracę i popadniesz w depresję z tego powodu, to lek magicznym sposobem nie sprawi, że przestaniesz się tym przejmować w ogóle. Po prostu osłabi reakcje mózgu na emocje do tego stopnia, że przestaniesz reagować na ten bodziec. Tymczasowo to przyniesie ulgę, ale ile można na lekach jechać?

Leki, w skrajnych przypadkach, ratują życie. Ale w wielu też można by się bez nich obejść. Wszędzie tam, gdzie ma się bliski kontakt z mądrym człowiekiem, który jest w stanie dać wsparcie - jest szansa:).

No ale najgorzej jak ludzie całą nadzieję pokładają w lekach... Na początku jak pomagają, to zaczynają je brać coraz częściej aż z czasem lek przestaje działać i tu dopiero zaczynają się schody. Więc póki nie jest jeszcze tak źle, lepiej zawczasu z kimś porozmawiać. Dobrze jeśli jest to ktoś wykwalifikowany w tym kierunku (czytaj psycholog). Jakby było potrzebne jakieś wspomaganie lekami, to psycholog to na pewno zauważy i ewentualnie skieruje do innego specjalisty.

Tak jest! Dobrego psychologa warto szukać do skutku:).