Nie kocham swojego faceta, ale kocham nasze życie

Nie wiem co powinnam zrobić. Mieszkam razem ze swoim mężczyzną od paru lat. Jest nam dobrze, rzadko się kłócimy, układa nam się pomyślnie, mam tutaj wielu wspaniałych znajomych (sama pochodzę z innego miasteczka i wróciłabym tam gdybym odeszła od swojego partnera). Kocham to wszystko, tych ludzi, to miejsce, nasze życie, nawyki, wspomnienia i z jednej strony nie chcę tego zostawiać, ale z drugiej czegoś mi brakuje - nie kocham mojego faceta. Nie czuję do niego tego co kiedyś. To brzmi absurdalnie, ale zadręcza mnie od wewnątrz.

tzn ze nie ma tej milosnej chemii czy co http://www.youtube.com/watch?v=3z9xOUehwr4

Dokładnie, brakuje chemii

spokojnie, to jak w 90% związków

Czuje się jakbym okłamywała swojego faceta, gdy pyta czy go kocham... Czy zawsze wygląda tak życie po paru latach wspólnego mieszkania?

w moim przypadku, tak...dlatego po kilku latach sie rozstaję a teraz znów jestem sama bo już nie kochałam:(

To grozi życiem w samotności.... eh... kiedyś trzeba się z kimś ustatkować. Tylko zastanawiam się czy to właśnie ten, czy może mogłabym spotkać kogoś do kogo "mięta" nie minęłaby nigdy.... tylko czy to możliwe? W zasadzie mam wszystko, dogadujemy się dobrze... tylko męczy mnie brak uczuć względem niego, brak emocji.... przez to wszystko mniej cieszy

Mój mężczyzną właśnie wrócił do domu, więc i ja znikam z forum... Nie chcę żeby zobaczył temat wątku, czuję się podle. Miłego popołudnia wszystkim.